«Το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων χρόνων ήταν η κατάρρευση των καθεστώτων σε μια σειρά σοσιαλιστικές χώρες και οι δραματικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση. Για πολλούς αυτό ονομάστηκε "κοσμογονία" και θεωρήθηκε σαν δικαίωση της ιδεολογίας και της πολιτικής του καπιταλισμού. Ομως για μας τους κομμουνιστές, για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, η όλη εξέλιξη αποτελεί απλώς μια προσωρινή ήττα του κομμουνιστικού κινήματος στην πορεία της ανθρωπότητας προς τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό».

Ετσι ξεκινούσε την ομιλία του στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ ο Αντ. Σκυλλάκος, τον Φλεβάρη του 1991, παρεμβαίνοντας στην εσωκομματική διαπάλη, υπερασπιζόμενος τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, απέναντι στον οπορτουνισμό, που επεδίωκε τη διάλυσή του, αξιοποιώντας και τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η παρέμβασή του λίγους μήνες πριν (Ιούνης 1990), στην Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ, όπου συμμετείχε ως μέλος τότε της ΚΕ και βουλευτής του ενιαίου Συνασπισμού:

Στην ομιλία του στο 13ο Συνέδριο σημείωνε ανάμεσα σε άλλα: «Μέσα στη γενική σύγχυση, που δημιουργήθηκε από αυτές τις εξελίξεις, μπήκε σε αμφισβήτηση η χρησιμότητα και η ρεαλιστικότητα της σοσιαλιστικής προοπτικής και δημιουργήθηκαν ερωτηματικά για το αν χρειάζεται επαναστατικό Κόμμα στις σύγχρονες συνθήκες. Εμείς μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση πρέπει να είμαστε καθαροί: Ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνο κίνημα - ιδέα - όραμα. Είναι πρώτα απ' όλα αλλαγή του κοινωνικού συστήματος.

Κάτι ακόμα: Καλή είναι η συνέχιση της συζήτησης για τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης. Πρέπει, όμως, να πούμε ΟΧΙ στα ηθελημένα ή αθέλητα γλιστρήματα σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, πρέπει να πολεμήσουμε με επιμονή τις αμφιλεγόμενες και τις δεκτικές διαφόρων ερμηνειών διατυπώσεις. Οχι, στο όνομα του γεγονότος ότι το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης των σοσιαλιστικών χωρών δεν "περπατούσε" από ένα σημείο και μετά, να βάζουν κάποιοι σύντροφοί μας σε αμφισβήτηση τη χρησιμότητα της Οχτωβριανής και άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων».

Σε άλλο σημείο, ανέφερε: «Ενα άλλο μεγάλο θέμα που απασχόλησε περισσότερο απ' όλα τον προσυνεδριακό διάλογο, είναι τι Κόμμα θέλουμε. Θα ήθελα να τονίσω ότι δεν αρκεί να κρατήσουμε τον τιμημένο τίτλο του ΚΚΕ και το σφυροδρέπανο με την κόκκινη σημαία. Αυτά από μόνα τους δεν εξασφαλίζουν την κομμουνιστική φυσιογνωμία του Κόμματός μας. Από τη συμμετοχή μου στην ΚΕ και όλη την ιδεολογική διαπάλη του τελευταίου καιρού, έχω πειστεί ότι υπάρχουν κίνδυνοι για το Κόμμα μας.

Αν γίνουν δεκτές οι απόψεις εκείνων που επιλεκτικά θέλουν να διαλέγουν κάποιες ιδέες των κλασικών ή αρνούνται με τον έναν ή άλλο τρόπο την ιδεολογική ενότητα του Κόμματος. Αν το ΚΚΕ περιορίσει την αυτόνομη επεξεργασία της πολιτικής του και της δράσης του σ' όλους τους τομείς και εκχωρήσει, σχηματικά το λέω, όλες τις εξουσίες στο Συνασπισμό. Αν δεχτούμε τη σταδιακή κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με πρώτα βήματα την "ανεξαρτησία" των συνδικαλιστών από το Κόμμα, την αυτονόμηση του "Ριζοσπάστη" από την ΚΕ και την άρνηση της εφαρμογής των κατά πλειοψηφία αποφάσεων, χωρίς να "προβλέπονται κυρώσεις". Αν αποδεχτούμε τη χρησιμοποίηση του αστικού Τύπου σαν μηχανισμό ενίσχυσης της μιας ή της άλλης άποψης και της προβολής προσωπικών απόψεων, που δημιουργούν σύγχυση σε κρίσιμες στιγμές.

Αν αφήσουμε να "περπατάει" η άποψη μελών του ΚΣ της ΚΝΕ και της απερχόμενης ΚΕ, ότι η ΚΝΕ πρέπει να πάψει να είναι κομμουνιστική οργάνωση της νεολαίας και να μετατραπεί σε κίνηση. Αν, τέλος, επιτρέψουμε να επικρατήσουν απόψεις που θέλουν γενική ρήξη με το παρελθόν του Κόμματος - πράγμα που ισοδυναμεί με απόρριψη της πολύτιμης κληρονομιάς 72 χρόνων και θα αποτελεί πραγματικό "χαρακίρι" για το κύρος του Κόμματός μας. Αν, αγαπητοί σύντροφοι, δεν ανοίξουμε μέτωπο ενάντια σ' αυτά και σε πολλά άλλα, τότε το μέλλον του Κόμματός μας είναι αβέβαιο».

Στο 19ο Συνέδριο το 2013, ο Αντ. Σκυλλάκος, ως μέλος του Κόμματος, εξέφρασε τη γνώμη του για το σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ, με κείμενό του στον Προσυνεδριακό Διάλογο. Ανάμεσα σε άλλα, διατύπωνε διαφορετικές απόψεις για την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, τη συμμετοχή σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού και των σταδίων.

Μεταξύ άλλων, αναφερόταν στο ενδεχόμενο σχηματισμού «με εκλογές αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης σε συνθήκες βέβαια οξυμένης ταξικής πάλης» στο έδαφος του καπιταλισμού, «όχι για να διαχειριστεί το σύστημα (όπως θέλουν οι οπορτουνιστές), αλλά με τη στήριξη και τη συμμετοχή του λαού να πάρει τα "κλειδιά" του κράτους (...) ώστε να συμβάλλει στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, στο να ανοίξει ο δρόμος για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση».