Η Ελένη Γκίκα παίζει με τις λέξεις και κάνει ποίηση. Ποίηση λυρική, με ευαισθησία και τρυφερότητα για ό,τι συνθέτει τη ζωή μας. Με ευχέρεια λόγου εκφράζει συν-αισθήματα και ψάχνοντας στα μύχια της ψυχής της καταγράφει εικόνες αληθινές, κάποτε οδυνηρές. Στην πορεία της αναζήτησης βρίσκει το γράμμα για να κρατηθεί και να προχωρήσει στη ζωή, στον έρωτα και στο θάνατο. Ετσι, καλύπτει μια μεγάλη γκάμα με τη θεματική της και τον εσωτερικό της κόσμο, ώστε με τον αναγνώστη να χαράξουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας.

«Περαματάρηδες απλώς του τυχαίου / Αλλά η άκρη του νήματος / έχει το χρώμα των ματιών μας / και τη χροιά της φωνής μας / οπωσδήποτε. / Κι ας την αποκληρώνουμε / σαν άξεστοι κι αδαείς / συνεχώς».

Κι αλλού: «Θέρισες θύελλες / δήλωνες άλλωστε λάμπα θυέλλης. / Μονάχα λυχναράκι ταπεινό / χαμένο στις ομίχλες». (Εκδόσεις «Αγκυρα»).

Η Εύη Μπούκλη έγραψε τη συλλογή όταν ήταν μαθήτρια της Β` Λυκείου. (Σήμερα φοιτά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο).

Με πολλές αρετές και θετικά στοιχεία η Ε. Μ. έκανε το παρθενικό της ταξίδι στο χώρο της Ποίησης. Χαιρετίζουμε τα πρώτα της βήματα που πατούν σε γερά θεμέλια που υπόσχονται ελπιδοφόρο αύριο, δημιουργικό. Οι στίχοι της διαθέτουν λυρισμό και στιγμές στοχασμού. «Ζωοφόροι έλικες πετσοκόβουν / τον ήλιο - ίσως ξημέρωσε. / Κάποιος απίθανος ίππος από μπρούντζο / θυμάται πως διαμελίστηκαν πριν χρόνια / τα ιμάτιά του / βρίσκει πως είν' ώρα / να στολιστεί ξανά μ' αυτά / τα φλογισμένα κομμάτια». (Εκδόσεις «Κώδικας»).