Εκλεκτοί λογοτέχνες και διαλεχτά αποσπάσματα από το παρελθόν της Αθήνας, τη σύγχρονη πραγματικότητα, με προεκτάσεις για καλύτερο μέλλον.

Και ο... Περικλής πάνω στην Ακρόπολη να εγκαινιάζει τον Παρθενώνα. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν ήταν γερά ποτήρια οι αρχαίοι; Φυσικά, αν σκεφτούμε πως είχαν θεό της οινοποσίας τον Διόνυσο, με δικές του τελετές, πανηγύρια και θεατρικές παραστάσεις. Μαθαίνουμε πολλά έως και τη ρωμαϊκή εποχή, γι' αυτό το θέμα: «τα σφηνάκια... των αρχαίων». Μπαίνουμε κατόπιν στη μετά την τουρκοκρατία περίοδο με ό,τι αποκαλύπτει ο Εδμόνδος Αμπού στον «βασιλέα των ορέων» για την εκρηκτική κατάσταση στην Αθήνα. Παρακολουθούμε την κατανυκτική κηδεία του Θόδωρου Κολοκοτρώνη.

Οι Παπαδιαμάντης, Παλαμάς, Γρυπάρης, Στρατής Μυριβήλης κρατούν το ίσο, ώσπου να κορυφωθεί η πραγματογνωσία με σημαντικά άρθρα για τα όμορφα αρμονικά κτίρια του παρελθόντος και πώς κακοποιήθηκαν. Για το υπέροχο φως της Αττικής, τις εποχές του χρόνου που έμειναν απαράλλαχτες επί αιώνες, εκτός από το «ηλιακόν κάμα» του Ιουλίου που επαυξήθηκε. Και, πολύ θεατρική κίνηση με ονόματα, στέκια, θέατρα στον πόλεμο του '40. Πώς γλεντούσαν οι Αθηναίοι, τ' αθηναϊκά βαριετέ, ως τη ζωή των καλλιτεχνών στην Αθήνα του μεσοπολέμου.

Και για όσους βίωσαν όλ' αυτά και συμμετείχαν σύψυχα για να βρει αυτός ο τόπος καλύτερες μέρες, ένας σεμνός «εκ βαθέων» αποχαιρετισμός. Λ.χ. Λέων Αυδής: «Εσύ δε θά 'θελες ποτέ να βαδίσεις σε μακαρία οδό, όπως ψέλνουν για παρηγοριά... εσύ... χώμα ποτέ δεν ήσουν, χώμα ποτέ δε θα γίνεις. Φωτιά ήσουν και πυρπολούσες... Κι αν δε σε βλέπουμε είναι γιατί είσαι πολύ μπροστά. Τσουγκρίζουμε μαζί σου το ποτήρι, αγαπημένε μας, το προτελευταίο, έλεγες, ποτέ το τελευταίο, "στα ωραία πράγματα δεν υπάρχει τέλος", έλεγες...» (Εκδόσεις Φιλιππότη).