Στη ζωή και στην ποίηση του Θάνου Ασίκη είναι «Ολα σαν όνειρο», όπως τιτλοφορείται η εικοστή συλλογή του. Ο ποιητής, με το χθες, το σήμερα και το αύριο, πορεύεται μέσα από «νεκρά τοπία» να βγει στα ξέφωτα. Ο ίδιος είναι όλοι εμείς που πρέπει να δικαιωθούμε, γιατί «μας έχουν προδώσει πριν γεννηθούμε». Ορκιστήκαμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο και θα τον αλλάξουμε: «Η καμπύλη είναι ανοιχτή / και το τέλος αθέατο». Μα σίγουρα θα γίνει ορατό, σαν αρχή της πιο στέρεας δημιουργίας. Οσοι παλεύουν για το καλύτερο, είναι σύντροφοι. Οι άλλοι, οι πολλοί, θα 'ρθουν μαζί μας, αν γίνουμε «στοργικοί» μαζί τους, ώστε να γίνουμε όλοι μαζί ο συλλογικός μας εαυτός. «Να γίνω αόρατος και να αισθάνομαι / ίσως έτσι ανταμώσω τον εαυτό μου», λέει ο ποιητής. Οταν «τα βήματα του Θεού / προσδιορίζουν μιαν αβέβαια πορεία», τα δικά του πατούν στέρεα, πέρα απ' τον «έρημο πόθο», φορτισμένα με τη μοναδική δύναμη του «εμείς», που τον «γεμίζει οίστρο». Λέει: «Δεν έχω άλλη λύση / από το να ταλαιπωρώ το σώμα μου(...). Αντέχω όμως / θα φτάσω στο ξέφωτο(...). Η περηφάνια κρίνεται στους δρόμους».

Χάρη στην περηφάνια τους «δε χάνονται οι άνθρωποι(...). Είναι άγρια πουλιά που θέλουν να ζήσουν». Οπως ο «σταυραετός ψηλά στο βουνό», που έμεινε να «θυμίζει το παρελθόν» του ποιητή και του λαού μας. Αυτό το σύμβολο σηματοδοτεί το μέλλον, όταν «ο θάνατος δε θα 'ναι τίποτε άλλο παρά μόνο ένα απλό επεισόδιο στην ανοιξιάτικη αγάπη μας». (Εκδ. «Ιδμων»).