Το ΚΚΕ αποχαιρετά τον σύντροφο Κώστα Λέκκα, μέλος της Λέσχης Φίλων ΚΚΕ στη Νέα Υόρκη, που «έφυγε» από τη ζωή πλήρης ημερών.

Ο σ. Κώστας Λέκκας γεννήθηκε στις 7 Ιούλη 1919, στο Ελίζαμπεθ του Νιου Τζέρσεϊ, και σε ηλικία ενός έτους, μαζί με τη μητέρα του Ολγα και τα τέσσερα αδέλφια του, Στράτο, Γιάννη, Γιώργο και Ελένη έφυγε για την Ελλάδα, και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Κουτουμού της Λακωνίας. Ο πατέρας τους, Φώτιος Λέκκας, είχε παραμείνει στη Νέα Υόρκη, για να εργαστεί για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα και έτσι δεν τον είδαν ποτέ ξανά.

Τον Νοέμβρη του 1941, ο Κώστας Λέκκας οργανώθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) για την εκδίωξη των Γερμανών κατακτητών από την Ελλάδα, συμμετέχοντας στον ΕΛΑΣ, στην περιοχή του Ταΰγετου και του Πάρνωνα. Το 1946 έγινε μέλος του ΚΚΕ, δουλεύοντας μέσα από τις παράνομες ΚΟ, μέχρι και τον Φλεβάρη του 1954, οπότε επέστρεψε στη Νέα Υόρκη ως Αμερικανός πολίτης και βρέθηκε στον καθημερινό αγώνα, για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του μετανάστη, ως επαναπατριζόμενος στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη χώρα που γεννήθηκε.

Διετέλεσε πρόεδρος στην «Ελληνοαμερικανική Δράση» και συμμετείχε στον αντιχουντικό αγώνα της ομογένειας μέσα από την οργάνωση «Δημοκρατία» κατά την περίοδο της αντιδικτατορικής πάλης, αναλαμβάνοντας και τη στήριξη οικογενειών που είχαν ανθρώπους τους στην εξορία.

Επίσης, για 15 χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ηνωμένων Λακωνικών Σωματείων και παράλληλα στήριξε πολιτιστικές εκδηλώσεις, ιδιαίτερα του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού, η οποία και τον τίμησε για την πολυετή προσφορά του.

Με τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων του, που συνέπεσαν με τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων του ΚΚΕ, η Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ στη Ν. Υόρκη είχε τιμήσει τον σ. Κώστα Λέκκα, στον οποίο αποδόθηκε τιμητική πλακέτα για την πολύχρονη προσφορά του στο κομμουνιστικό κίνημα.

Μέχρι και τον θάνατό του, ποτέ δεν λύγισε και ποτέ δεν άλλαξε τα πιστεύω του, παραμένοντας με πάθος και αισιοδοξία συνεπής στην ιδεολογία του.

Οπως έλεγε και ο ίδιος, «...κρατάω γιατί έχω το πιστεύω μου, την ιδεολογία μου. Και θέλω να ζήσω περισσότερα χρόνια για να δω να γκρεμίζεται αυτό το βάρβαρο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός...».