Eurokinissi

Γενάρης 2020, υπογραφή για τον «EastMed». Τότε ο αγωγός ήταν «υπερόπλο με τις πλάτες των ΗΠΑ»...

Κι όμως, δεν είναι δα και τόσο μακρινοί οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι και τα παχιά λόγια που συνόδευσαν, τον Γενάρη του 2020, τις υπογραφές ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ με τις κυβερνήσεις Κύπρου και Ισραήλ για την κατασκευή του αγωγού - με την παρουσία μάλιστα τότε και των πρώην υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ ως ένδειξη αναγνώρισης για τη «διακομματική συμβολή» στην προώθηση του έργου. Ούτε οι αντίστοιχες φωτογραφίες λίγους μήνες πριν, τον Μάρτη του 2019, του Αλ. Τσίπρα πλάι στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, που η παρουσία του στην τριμερή Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ «επισφράγισε» την αναβάθμιση του «σχήματος» σε «3 +1», με τη συμμετοχή δηλαδή και των Αμερικανών, και παρουσιαζόταν τότε ως «ηχηρό χαστούκι στην Τουρκία».

Κι όμως, «πριν αλέκτορα...», τα πανηγύρια περί σταθερότητας δίνουν τώρα τη θέση τους σε «αναλύσεις» για το πώς το «υπερόπλο» του αγωγού ήταν εξαρχής ένα «καταδικασμένο σχέδιο» και για το πώς δεν «υπάρχουν σταθερές» και «όλα είναι ρευστά». Η μόνη «σταθερά» δηλαδή και τότε και τώρα είναι τα ευρωατλαντικά σχέδια και τα παραμύθια που επιστρατεύουν όλοι τους για να δικαιολογήσουν την πολιτική της εμπλοκής που υπηρετούν.

Τι αποδεικνύεται ξανά; Οτι τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή αποτελούν μαγνήτη μεγάλων κινδύνων, όχι εγγύηση αλλά παράγοντα αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Γιατί τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου, όπως κι αυτά για τη δημιουργία «περιφερειακής αγοράς Ενέργειας» υπό την εποπτεία των ΗΠΑ, δεν αποτελούν «γιατρικό» αλλά ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα που παρεμβαίνουν στην περιοχή.

Εχουν ως προϋπόθεση τις διευθετήσεις και τα παζάρια ανάμεσα στις αστικές τάξεις, που εξ ορισμού αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των λαών. Παζάρια που, ανεξάρτητα από τους όποιους προσωρινούς συμβιβασμούς ή «λυκοφιλίες», όχι μόνο δεν καταργούν τις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις αλλά συνεχώς τις αναπαράγουν οξύτερες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σχέδια όπως αυτό για τον «EastMed» αξιοποιήθηκαν ως «μοχλός πίεσης» για τη συμμετοχή της Τουρκίας στα ευρωατλαντικά «περιφερειακά σχήματα» που στήνονται στην περιοχή, όπως αντίστοιχα τώρα και η «απόσυρσή» του ευθέως συνδέεται με τα παζάρια που «τρέχουν» στο παρασκήνιο ανάμεσα σε ΗΠΑ και Τουρκία, με δημοσιεύματα να δείχνουν π.χ. τη σταδιακή «αποκατάσταση» των σχέσεων που επιχειρείται ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ, ως μια πλευρά της απόφασης αυτής.

Αυτός ακριβώς ο σχεδιασμός, στον οποίο η Ελλάδα είναι βουτηγμένη ως τα μπούνια, αποτέλεσε κι αποτελεί και το «θερμοκήπιο» μέσα στο οποίο ξεδιπλώνονται, κλιμακώνονται και «κατοχυρώνονται» βήμα βήμα οι απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης με τη στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας», με το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, με την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, εσχάτως και της κυριαρχίας των νησιών. Διεκδικήσεις που μπαίνουν στο τραπέζι των παζαριών με την ελληνική αστική τάξη, τα οποία συνεχίζονται με την «υψηλή εποπτεία» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Αξίζει άλλωστε να θυμίσει κανείς, σήμερα που ο αστικός Τύπος «ανακαλύπτει» πως με το ενδεχόμενο ναυαγίου του αγωγού Ελλάδα και Κύπρος «θα έχαναν μια ευκαιρία για έμπρακτη ενάσκηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων στην περιοχή», ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, ακολουθώντας απαράλλαχτα την απαράδεκτη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, προχώρησε στη συμφωνία για τον «EastMed» χωρίς να έχει προηγηθεί η ανακήρυξη της ΑΟΖ. Κίνηση φανερά ενταγμένη στην πολιτική της προώθησης της συνεκμετάλλευσης, μέσω της επιδιαιτησίας του Δικαστηρίου της Χάγης, όπως άλλωστε δείχνουν και όσα ακολούθησαν: Η οριοθέτηση των ΑΟΖ με Ιταλία και η μερική οριοθέτηση με Αίγυπτο που προβλέπει μειωμένη επήρεια στα νησιά και την «εξαίρεση» της περιοχής ανατολικά του 28ου μεσημβρινού που διεκδικεί η Τουρκία.

Τι αποδεικνύεται ξανά; Οτι το μόνο που «αναβαθμίζουν» τα σχέδια αυτά είναι τους κινδύνους για τον λαό μας και τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής.

Γιατί η «μεγάλη εικόνα», ο «ενεργειακός πόλεμος» των ΗΠΑ με τη Ρωσία αλλά και τη Γερμανία, τα σχέδια για τη «μείωση της κακόβουλης επιρροής της Ρωσίας και της Κίνας» στην περιοχή, είναι αυτά που δίνουν σε κάθε περίπτωση τον τόνο, στιγματίζουν συνολικά τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στην περιοχή και ειδικότερα τη συμμαχία «3+1» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ και ΗΠΑ, και αυτά σηματοδοτούν ένταση των ανταγωνισμών, όπως και τα ανάλογα «ανταλλάγματα» στην Τουρκία για τη διατήρησή της στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο.

Αξίζει άλλωστε να θυμίσουμε ότι τα σχέδια για την κατασκευή του αγωγού - και συνολικότερα την προώθηση των ενεργειακών σχεδιασμών - λειτούργησαν τα προηγούμενα χρόνια ως το «καλούπι» για να «τρέξουν» μια σειρά από στρατιωτικά και άλλα σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή, με την ενεργή εμπλοκή της χώρας μας, σχέδια που προαναγγέλλουν πολύ μεγάλους κινδύνους για τον λαό.

Στο πλαίσιο αυτό «σφυρηλατήθηκαν» οι στρατιωτικές και άλλες σχέσεις με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, διαμορφώθηκε ο περιβόητος αμερικανικός νόμος East Med Act που μεγαλώνει το «αμερικανικό αποτύπωμα στην Ανατ. Μεσόγειο», προωθήθηκαν οι κατάπτυστες ελληνοαμερικανικές Συμφωνίες για τις βάσεις που μετατρέπουν τη χώρα μας σε απέραντο ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, και τα διάφορα «τριμερή» σχήματα για την προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή που πλέον έχουν φτάσει έως τον Περσικό Κόλπο, με ελληνικές συστοιχίες «Πάτριοτ» να στέλνονται στη Σαουδική Αραβία με σκοπό να διασφαλίσουν - κατά την κυβέρνηση - «την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ».

Αποτελεί πρόκληση για τον λαό όχι μόνο γιατί οι δυνάμεις αυτές είναι συνυπεύθυνες για την πολιτική της εμπλοκής, που στηρίζουν «με χέρια και με πόδια», αλλά κι επειδή προσπαθούν έτσι να χύσουν ακόμα περισσότερο δηλητήριο πως με μια άλλη «διαπραγμάτευση» ή με μια άλλη «προοδευτική» (τρομάρα τους) κυβέρνηση, ο λαός μπορεί τάχα να βγει ωφελημένος από τα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Ο λαός μας τίποτα όμως δεν έχει να περιμένει από την πολιτική της εμπλοκής, με όποιον φερετζέ, παρά μόνο νέους μεγάλους κινδύνους.

Μόνο ο δικός του αγώνας για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για αποδέσμευση απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με τον ίδιο νοικοκύρη στον τόπο του, μπορεί να τον ξεμπλέξει από το επικίνδυνο κουβάρι, να οδηγήσει σε πραγματική ειρήνη και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με όλους τους γείτονες λαούς.