Οι σύγχρονοι «Γιάννηδες Αγιάννηδες» βγαίνουν μάλιστα στην επιφάνεια σε μια περίοδο που η ανάπτυξη ξεπερνάει προσδοκίες, τα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για «θετικές εκπλήξεις», επιχειρηματικοί όμιλοι και αστικά κόμματα στάζουν μέλι για τα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης. Και ακριβώς επειδή η λαϊκή πλειοψηφία αδυνατεί να τα βγάλει πέρα, την ίδια στιγμή που οι αριθμοί ευημερούν, επιβεβαιώνεται ότι δεν μιλάμε πια για κάποια περιστατικά - «παραφωνίες» από την «κανονικότητα», αλλά για μια «κανονικότητα» που καταδικάζει στη φτώχεια και σε αδιέξοδο όλο και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτό το «σφίξιμο», η οργή και η αγανάκτηση πρέπει να βρουν διέξοδο και έκφραση στον οργανωμένο αγώνα, στις διεκδικήσεις για το μεροκάματο, την υγεία, ενάντια στην ακρίβεια, μέσα από τα σωματεία και άλλους μαζικούς φορείς, γιατί «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».