Οι εξελίξεις το έφεραν να πέσει η 8η Μάρτη μέσα στη δίνη ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου που μαίνεται στην Ουκρανία, χώρα στο ευρωπαϊκό έδαφος. Είναι επόμενο, λοιπόν, να προσαρμόζεται και ο αστικός άξονας της συζήτησης για τις ανάγκες και τα δικαιώματα της γυναίκας με αφορμή την 8η Μάρτη. Ολοι, ιδιαίτερα η ΠτΔ, πρόταξαν τη σκέψη - αλληλεγγύη τους στις Ουκρανές γυναίκες. Αυτά είναι η βιτρίνα, η ουσία είναι ότι τάσσονται αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες σ' εκείνους που στην Ουκρανία μάχονται υπέρ της ΝΑΤΟποίησής της.

Αφορά κυρίως την κυβέρνηση, που ακραιφνώς τάχθηκε υπέρ της άμεσης αποστολής πολεμικού υλικού. Αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ που είπαν όχι στην αποστολή «καλάζνικοφ», ναι στην ανθρωπιστική βοήθεια. Αλλά η εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο γίνεται και με στρατιωτικό εξοπλισμό, αλλά και με το σύνολο των βάσεων που διαθέτει, οι οποίες ενισχύθηκαν κι αυξήθηκαν και με κυβερνητικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τη στάση του ΚΙΝΑΛ. Η γραμμή αντιπαράθεσης της σοσιαλδημοκρατίας ως γραμμή «ενάντια στην ανασφάλεια και την αναθεώρηση συνόρων» κρύβει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και απ' τις δύο μεριές, όχι μόνο μεταξύ δύο διαφορετικών κέντρων, αλλά και μεταξύ επιτιθέμενης και αμυνόμενης, της μιας ή άλλης εθνικής αστικής μεριάς.

Δεν υπάρχει δίκαιος ή άδικος πόλεμος απ' τη σκοπιά των εθνικών αστικών τάξεων και της εξουσίας τους, ούτε κοινά συμφέροντα μόνο και μόνο γιατί υπάρχει κοινή γλώσσα, κοινά σύνορα. Αλλη η πατρίδα των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων κι άλλη των καπιταλιστών.

Γι' αυτό δίκαιος είναι ο επαναστατικός εργατικός - λαϊκός ένοπλος αγώνας και όχι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ανεξάρτητα απ' τα χρώματα της σημαίας του ή το μπλοκ της διεθνικής του συμμαχίας.

Ενέργειες εξόφθαλμης εμπλοκής μπορεί να προκαλούν σκεπτικισμό, ακόμα και αντιδράσεις και μέσα στα ίδια τ' αστικά κόμματα, και το κυβερνητικό, να προκαλούν ορισμένο ρεαλισμό σε στρατιωτικούς.

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι πολύ γρήγορα φέρνουν καταστροφές και νέους κινδύνους που κάνουν ν' ανοίγουν σαν τα μανιτάρια οι καπιταλιστικές αντιθέσεις, π.χ. η ενεργειακή κρίση, για την οποία τρέμουν τα γερμανικά βιομηχανικά μονοπώλια, ο κίνδυνος μιας ανεξέλεγκτης ακρίβειας, έλλειψης σιτηρών και πρώτων υλών. Και το κυριότερο: Αυτό που εκφράζουν οι δηλώσεις εκπροσώπων της ρωσικής κυβέρνησης για τη στοχοποίηση της Ελλάδας σε περίπτωση σύγκρουσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας, που καταρρίπτει την ψευδαίσθηση ότι το ΝΑΤΟ είναι ασπίδα προστασίας.

Βέβαια, υπάρχουν αντιθέσεις ακόμα και στο εσωτερικό ενός ιμπεριαλιστικού κέντρου, ακόμα και μέσα σ' ένα αστικό κόμμα ή μια μονοκομματική κυβέρνηση. Είναι αντιθέσεις που σχετίζονται με τις επιλογές συμμαχιών, με διαφορετικές αξιολογήσεις στρατιωτικών επιχειρήσεων, με διαφορετικά συμφέροντα μονοπωλίων π.χ. άλλα τα συμφέροντα των κολοσσών στον Τουρισμό, άλλα εκείνων που σχετίζονται με την παραγωγή όπλων, με ύλες και τεχνικές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, άλλα των μονοπωλίων που σχετίζονται με παλαιότερες κι άλλα με νεότερες τεχνολογίες. Αυτές οι διαφορές δεν εκφράζουν γυναικείες ή ανδρικές ευαισθησίες.

Φυσικά, όλες και όλοι οι αστοί επιχείρησαν να συνδέσουν τον άσφαιρο πασιφισμό με τα δικαιώματα της γυναίκας. Κυρίως η σοσιαλδημοκρατία επικεντρώνεται στην υπεροχή του ανδρικού φύλου στα όργανα εξουσίας, στην κυριαρχία της λεγόμενης ανδρικής αντίληψης που διακατέχει την Παιδεία κι επομένως τη συνείδηση, τη συμπεριφορά και των δύο φύλων μεταξύ τους, από τον παιδικό σταθμό έως το στρατό, στην οικογένεια, στην εργασία. Είναι στρατηγική της σοσιαλδημοκρατίας να συνταιριάξει τη λεγόμενη «πράσινη οικονομία» με τον φεμινισμό (τη γυναικεία συμμετοχή στα όργανα εξουσίας), την ισότητα των φύλων με τη δημοκρατία, ως στρατηγική δήθεν αντίπαλη και εναλλακτική στη φιλελεύθερη αυταρχική.

Ομως, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία κάνει πιο εύκολα αντιληπτό ότι αυτά που πρεσβεύει ο Πούτιν στη Ρωσία, τα πρεσβεύει και η Ζαχάροβα. Αντιστοίχως, αυτά που υποστηρίζει ο Μπάιντεν στις ΗΠΑ τα πρεσβεύει και η Κάμαλα Χάρις. Το ίδιο ισχύει και μεταξύ ανδρών και γυναικών της ΕΕ. Δεν υπάρχει δηλαδή «γυναικείο άρωμα» πολιτικής διαφορετικό ταξικά από το ανδρικό.

Φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες από κοινού διαμόρφωσαν και εξυπηρέτησαν στρατηγικές του κεφαλαίου, όπως στην ΕΕ, τις οποίες ενιαία εξειδίκευσαν ως προς τη θέση της γυναίκας. Το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ, αντιμετωπίζοντας ισχυρό ανταγωνισμό από εκείνο της Κίνας, της Ινδίας, έβαλε εδώ και πάνω από 20 χρόνια ψηλά τον πήχη συμμετοχής γυναικών στη μισθωτή κυρίως εργασία, που είναι η πηγή της υπεραξίας, δηλαδή του καπιταλιστικού κέρδους, όμως με ταυτόχρονη προώθηση της ευέλικτης, δηλαδή της μερικής εργασιακής απασχόλησης και της ευελιξίας στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου. Αυτές οι ελαστικές σχέσεις συνέφεραν το κεφάλαιο, προχώρησαν πολύ στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, διευκολύνθηκαν από τη νομοθεσία φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, ενώ η στρατηγική της ΕΕ ντύθηκε με το δελεαστικό, παραπλανητικό σύνθημα της «συμφιλίωσης της γυναικείας εργασίας με την οικογένεια». Τα ευρωενωσιακά επιτελεία, από τη μια, υποχρέωσαν στη μείωση των κρατικών κονδυλίων για παιδικούς σταθμούς, διέλυσαν και τις ελάχιστες κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες και δομές για χρόνια πάσχοντες, αναπήρους, υπερήλικες κ.λπ. - που βαραίνουν κυρίως τις γυναίκες - και, από την άλλη, χρηματοδοτούν τις επιχειρήσεις για παιδοφυλακτήρια, κι ας μην ξεχνάμε, με πόρους από την εργατική - λαϊκή φορολογία.

Ιδιαίτερα, λοιπόν, στις μέρες μας, εύκολα μπορεί και πρέπει να αποκαλυφτεί η ταξική σκοπιμότητα κάθε ιδεολογικής - πολιτικής προσέγγισης που επιχειρεί ν' αποσυνδέσει το ζήτημα της ανισοτιμίας της γυναίκας, των διακρίσεων, της βίας, κάθε μορφής, από το ταξικό ζήτημα, από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής - κατανομής, πάνω στις οποίες διαμορφώνονται όλες οι κοινωνικές σχέσεις, η παιδεία, ο πολιτισμός, οι σχέσεις των δύο φύλων.

Πριν από το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία και στις συνθήκες της πανδημίας Covid-19, είδαμε τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης να εστιάζουν στην αποκάλυψη περιστατικών βίας, σεξουαλικής αλλά και δολοφονικής σε βάρος γυναικών, γεγονότα που δίκαια προκάλεσαν μια μαζικότερη κοινωνική ευαισθησία, γυναικών και ανδρών, που ζήτησαν όχι μόνο την καταδίκη τους, αλλά και την υιοθέτηση μέτρων πρόληψης και προστασίας.

Κι αναμφίβολα υπήρχαν και υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Το Κόμμα μας πήρε σχετικές πρωτοβουλίες με παρέμβαση και στη Βουλή, για ν' αναμορφωθεί το Δίκαιο. Υπερασπιστήκαμε κυρίως ν' αυστηροποιηθούν οι ποινές που σχετίζονται με κίνητρα κακοποίησης, δολοφονίας εκ μέρους ανδρών ή σεξουαλικής βίας, εγκληματικές ενέργειες σε βάρος γυναικών με ηθικά κίνητρα...

Η ζωή δίνει μεγάλο εύρος εγκλημάτων κατά γυναικών, που αντανακλούν πιο σύνθετες κοινωνικές - οικονομικές - πολιτιστικές καταστάσεις, ακόμα και ψυχοπαθολογικές, το υπόβαθρο των οποίων είναι κοινωνικό - οικονομικό. Υπάρχει σχετική πείρα εδώ στη Θεσσαλονίκη, που επιβεβαιώνει ότι σεξουαλική βία, τα «δίχτυα» των κυκλωμάτων πορνείας, οι απειλές κ.λπ. σχετίζονται και με νόμιμες επιχειρήσεις που ξεπλένουν χρήμα συγκεντρωμένο από παράνομες οικονομικές δραστηριότητες...

Η γυναικεία ανισοτιμία, η ιδιαίτερη βία κάθε μορφής σε βάρος της γυναίκας αλλά και παιδιών ή και ατόμων λόγω κάποιων χαρακτηριστικών τους, είναι προβλήματα που η αιτία τους δεν αφορά μόνο τη σφαίρα της συνείδησης, της συμπεριφοράς, των αντιλήψεων, των νομικών, πολιτικών και πολιτιστικών σχέσεων και δομών, χωρίς να υπολογίζονται οι οικονομικές σχέσεις, οι σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ο ατομικός πλουτισμός.

Οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές που αφορούν την ενδοοικογενειακή βία, την έλλειψη σεβασμού προς τη γυναίκα, είναι πιο εκτεταμένες στα χωριά και στις κωμοπόλεις απ' ό,τι στα μεγάλα αστικά κέντρα, που σχετίζεται με το γεγονός ότι στα χωριά είναι μικρότερο το ποσοστό των γυναικών που δουλεύουν ως μισθωτές ή αυτοαπασχολούμενες. Η δουλειά που κάνουν στα χωράφια ή στην κτηνοτροφία είναι προέκταση της δουλειάς στο σπίτι και βέβαια δεν μισθοδοτείται, δεν καταγράφεται ως εργασία.

Το Κόμμα μας ανέδειξε ότι το πρόβλημα της ανισοτιμίας της γυναίκας έχει οικονομικό - πολιτικό υπόβαθρο, δεν λύνεται μόνο και κυρίως σε ιδεολογικό - παιδαγωγικό επίπεδο χωρίς ν' αγγίζει τη σύνδεσή του με την οικονομία. Γενικότερα η κομμουνιστική ή αλλιώς η μαρξιστική, η διαλεκτική - ιστορική ανάλυση της κοινωνικής εξέλιξης - ως τεράστια προσφορά στη γνώση της εξέλιξης της ανθρωπότητας - ανέδειξε την κοινή αφετηρία στην εμφάνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της ιστορικής υποταγής του γυναικείου φύλου στο ανδρικό. Οταν, δηλαδή, διαμορφώθηκαν οι δυνατότητες της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη, στα μέσα εργασίας, στα εργαλεία, στα ζώα κ.λπ., όταν ταυτόχρονα το κοινοτικό νοικοκυριό έχασε τον κοινωνικό - παραγωγικό χαρακτήρα του κι έτσι γκρεμίστηκε και ο αντίστοιχος κοινωνικός ρόλος της γυναίκας μέσα στο κοινοτικό νοικοκυριό.

Φυσικά, σ' αυτές τις πολύ μακρινές μας κοινωνίες, τις δουλοκτητικές, στη συνέχεια στις φεουδαρχικές, ο βαθμός υποταγής των γυναικών στους άνδρες δεν ήταν ίδιος για όλες τις τάξεις και κοινωνικές ομάδες. Ηταν ταξικές κοινωνίες, επομένως άλλη ήταν η θέση της γυναίκας του δουλοκτήτη - κι ας στερούνταν πολιτικών δικαιωμάτων της τάξης της - κι άλλη η θέση της δούλης, ακόμα κι άλλη η θέση της γυναίκας του ελεύθερου γεωργού, του τεχνίτη, που δεν ήταν δούλος. Το ίδιο και στις φεουδαρχικές κοινωνίες, που συναντάμε βασίλισσες, αυτοκράτειρες.

Αλλά και από την άλλη πλευρά, και στον 21ο αιώνα, σε σημαντικές καπιταλιστικές κοινωνίες, π.χ. στην Ινδία, στην Τουρκία, σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας με κυριαρχία του μουσουλμανικού δόγματος, υπάρχει καταπίεση, βία, εθιμική ή και νομική κατάφωρη ανισοτιμία σε βάρος των γυναικών.

Κι όλα αυτά μπερδεύουν τη συνειδητοποίηση του προβλήματος της γυναικείας ανισοτιμίας, της πρόσθετης καταπίεσης λόγω φύλου, των ιδιαίτερων μορφών βίας σε βάρος της - και της ενδοοικογενειακής βίας - συσκοτίζουν την κατανόηση του γυναικείου ζητήματος ως ταξικού προβλήματος.

Σε αντίστοιχες εκδηλώσεις - συζητήσεις νέες και νέοι αναφέρουν περιστατικά παρενόχλησης, έλλειψης σεβασμού από συμμαθητές, συμφοιτητές, συναδέλφους. Αναρωτιούνται γιατί ως Κόμμα δεν βλέπουμε το πρόβλημα ως «έμφυλο», γιατί επιμένουμε στην ταξικότητά του, αφού στη χώρα μας έχουν καταργηθεί οι θεσμικοί - νομικοί περιορισμοί στην εκπαίδευση, στην εργασιακή αμοιβή, στο δικαίωμα να εκλέγεις και να εκλέγεσαι.

Δυσκολεύονται να καταλάβουν την ταξική βάση της θέσης μας. Ετσι, μπερδεύονται ως προς τις κοινωνικές - ταξικές ρίζες του φαινομένου, την ιστορικότητά του, το βλέπουν ως πρόβλημα λαθεμένης αντίληψης και συμπεριφορών, κοινωνικών κανόνων περί φύλων, ως τέτοιο το χαρακτηρίζουν «έμφυλο».

Στη σκέψη τους βρίσκουν έδαφος θεωρίες που διαδεδομένα διδάσκονται στην Εκπαίδευση - ξεκίνησαν από τα ΑΕΙ αλλά σήμερα έχουν φτάσει έως το Δημοτικό. Πρόκειται για θεωρίες που υποστηρίζουν ότι όλα τα προβλήματα της γυναικείας ανισοτιμίας, των διακρίσεων, των ανισότιμων σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, είναι προϊόντα των ιδεών, των νοητικών, πολιτιστικών, γλωσσικών κατασκευών που διαμορφώνουν και τις συμπεριφορές. Στ' όνομα της καταπολέμησης των συμπεριφορών βίας και κοινωνικού αποκλεισμού π.χ. ατόμων με ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή ατόμων με ζήτημα «ταυτότητας φύλου», προβάλλονται αντιεπιστημονικές θεωρίες που στην ακραία εκδοχή τους θεωρούν ως κοινωνική κατασκευή το φύλο. Ακόμα υποστηρίζουν την πλήρη άρνηση του βιολογικού φύλου, της συμπληρωματικότητας των φύλων στην αναπαραγωγική διαδικασία. Φτάνουν να υποστηρίζουν ότι η κατάργηση γλωσσικών προσδιορισμών του φύλου, όπως τα άρθρα, οι αντωνυμίες κ.λπ. διευκολύνει την εξάλειψη κάθε διάκρισης, καταπίεσης, ανισοτιμίας, αποξένωσης, που κατευθύνεται όχι μόνο προς τη γυναίκα, αλλά και σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Σε αυτήν τη βάση, προβάλλουν ως δικαίωμα και καλούν και στη συγκρότηση ξεχωριστών κινημάτων, διεκδικώντας την άρνηση οποιασδήποτε ταυτότητας φύλου. Ετσι, όχι μόνο δεν καταρρίπτονται τα κοινωνικά στερεότυπα που περιορίζουν τους κοινωνικούς ρόλους μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά επιδρούν αρνητικά στην κοινωνικοβιολογική ανάπτυξη των εφήβων. Δεν μιλάμε για ειδικές περιπτώσεις πραγματικής δυσφορίας φύλου, που έγκαιρα πρέπει να εντοπίζονται, να βοηθιούνται με πλήρη επιστημονική και κοινωνική υποστήριξη.

Και μάλιστα αυτά τα κινήματα προβάλλονται σε αντιπαράθεση με τα ταξικά κινήματα, το εργατικό, το αγροτικό, το ριζοσπαστικό γυναικείο, το μαθητικό - φοιτητικό που στοχεύει στη σύνδεση των δικαιωμάτων εκπαίδευσης για τα παιδιά του λαού με τα αυριανά δικαιώματά τους στην εργασία και τη ζωή.

Ορισμένες θεωρίες μπορεί να ξεκινούν με καλοπροαίρετους σκοπούς, π.χ. θέλουν να συμβάλουν στην κατάρριψη παλιότερων αντιδραστικών θεωριών... Η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ και τέτοιες θεωρίες τις έχει βάλει στο χρονοντούλαπο. Και οι κοινωνικές και οι φυσικές επιστήμες έχουν απορρίψει θεωρίες που στο παρελθόν θεωρούσαν ορισμένα χαρακτηριστικά και αντιδράσεις αποκλειστικά γυναικεία κι άλλα αποκλειστικά ανδρικά, π.χ. τη συναισθηματική ευαισθησία ως γυναικεία, τη γενναιότητα και την τόλμη ως ανδρική. Απέδειξαν ότι οι συνθήκες της ζωής, οι οικονομικές - κοινωνικές σχέσεις είναι αυτές που σφυρηλατούν την ένταση στη μια ή την άλλη νοητική, αισθητική, αισθηματική ή και μυική λειτουργία σ' άνδρες και γυναίκες.

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι προηγούνται οι αλλαγές σε οικονομικό - παραγωγικό επίπεδο κι έπονται οι αντίστοιχες αλλαγές σ' επίπεδο συνείδησης, επομένως στις ιδέες, στις συμπεριφορές, στην κοινωνικοβιολογική ανάπτυξη του αγοριού και του κοριτσιού στην ωρίμανσή τους σε άνδρα και σε γυναίκα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει η σχετική αυτοτέλεια των ιδεών, των συμπεριφορών σε σχέση με τις παραγωγικές συνθήκες. Αυτή η αυτοτέλεια εκδηλώνεται σε ορισμένες ιστορικές εποχές είτε με καθυστέρηση των ιδεών / των συμπεριφορών σε σχέση με τις εξελίξεις στο πεδίο της οικονομίας - της παραγωγής, είτε αντίθετα με την πρωτοπόρα θεωρητική ανάδειξη των μελλοντικών αλλαγών στο πεδίο της οικονομίας.

Οι νέοι, γυναίκες και άνδρες, όταν δεν συμβιβάζονται με τ' αρνητικά του κοινωνικού κατεστημένου, ανεξάρτητα πώς το συνειδητοποιούν, εκφράζουν μια ανυπομονησία για «εδώ και τώρα αλλαγές». Γι' αυτό γίνονται πιο εύκολα αποδέκτες συνθημάτων που υπόσχονται αλλαγές χωρίς μόχθο, π.χ. ατομικά δικαιώματα χωρίς αγώνα για κοινωνικά δικαιώματα ή γενικά συνθήματα περί «ελευθερίας», «ισότητας», «δημοκρατίας» χωρίς ν' αγγίζονται οι οικονομικές - παραγωγικές σχέσεις, ο ταξικός χωρισμός της κοινωνίας, ο ταξικός χαρακτήρας της εξουσίας.

Η Ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος αποτελεί πηγή γνώσης, δύναμης, αντοχής. Ακόμα και στα πρώτα βήματα της τότε επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας, κατά τον 19ο αιώνα, η επαναστατική θεωρία, οι επαναστατικές ιδέες συνέβαλαν στο να αντιμετωπίζεται η γυναίκα ισότιμα στην επαναστατική δράση, ν' αναδεικνύεται στα όργανα των επαναστατικών εργατικών κομμάτων. Αλλωστε, ήταν ήδη αξιόλογη η γυναικεία συμμετοχή στην Παρισινή Κομμούνα, ακόμα και στην αστική Γαλλική Επανάσταση, δεν έλλειψε και στην ελληνική αστική επανάσταση.

Δεν ωραιοποιούμε το μέγεθος αυτής της συμμετοχής. Γι' αυτό, άλλωστε, πριν από 112 χρόνια οι σοσιαλίστριες επαναστάτριες ανέλαβαν την πρωτοβουλία πραγματοποίησης Διεθνούς Διάσκεψης και στη συνέχεια, μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, καθιερώθηκε η 8η Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας.

Και στο Κόμμα μας, παρά την τεράστια δουλειά που γίνεται, την πείρα που έχει συγκεντρωθεί μέσα σε συνθήκες ένοπλης ταξικής πάλης, όπως του ΔΣΕ, της παρανομίας, της ζωής των κομμουνιστριών κι άλλων αγωνιστριών σε φυλακές κι εξορίες, της πολιτικής προσφυγιάς, υπάρχει ακόμα υστέρηση στην ποσοστιαία αναλογία γυναικών - ανδρών στο σύνολο των κομματικών μελών, πολύ περισσότερο στα κομματικά όργανα, και μάλιστα στ' ανώτερα. Ακόμα περισσότερο υπάρχουν τέτοιες καθυστερήσεις στα όργανα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ακόμα κι εκεί που είμαστε πλειοψηφία στις διοικήσεις, ακόμα και σε κλάδους όπου πλειοψηφεί η γυναικεία εργασία. Υστέρηση στην ανάδειξη γυναικείων στελεχών υπάρχει και στην ΚΝΕ. Ανασταλτικός παράγοντας αναδεικνύεται η δυσκολία συγκερασμού ευθυνών στο Κόμμα με την εργασία και τη μητρότητα.

Ολα αυτά δείχνουν την αναγκαιότητα για εξειδικευμένη δουλειά του Κόμματος και της ΚΝΕ στις γυναίκες, ξεκινώντας απ' τις μικρές ηλικίες των μαθητριών του Γυμνασίου, ακόμα και του Δημοτικού, προετοιμάζοντας έγκαιρα τις νέες για την ενήλικη ζωή τους, τα προβλήματα που θα συναντήσουν και κυρίως με τι ιδεολογικά εφόδια και με ποια δύναμη ψυχής θα τ' αντιμετωπίσουν. Αντίστοιχη ευθύνη έχουμε και στην παρέμβασή μας στα αγόρια, έγκαιρα να καταλάβουν τις θέσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ για τα δύο φύλα, τις σχέσεις τους, τη θέση τους μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία, να ενδιαφέρονται ώστε οι σύντροφοι της ζωής και μάνες των παιδιών τους να είναι ενεργά στον επαναστατικό αγώνα.

Αρκετοί νέοι και νέες, ακόμα κι όταν με συμπάθεια βλέπουν την ταξική ανάλυση και πολιτική του Κόμματός μας, με αμηχανία στέκονται στο γεγονός του αρνητικού συσχετισμού της ταξικής πάλης, στην έλλειψη κλονισμού της αστικής εξουσίας, ώστε να μπει στην ημερήσια διάταξη η επαναστατική πάλη για την ανατροπή της. Αυτή η σκέψη είναι επηρεασμένη από τη στατικότητα του αστικού κοινοβουλευτισμού, των εναλλαγών μόνο στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας. Είναι όμως και σκέψη επηρεασμένη από πιο περιορισμένη αντίληψη και πείρα για την κοινωνική εξέλιξη.

Αυτό που χτες, σήμερα, φαίνεται στατικό, ως καπιταλιστική υπεροχή και νομιμότητα, που έστω παρέχει μια πιο περιορισμένη αλλά ασφαλή ζωή, στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο επισφαλές. Πόσοι πόλεμοι ξέσπασαν μετά τις ανατροπές πριν από 30 χρόνια, πόσο ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία είναι πολύ πιο κοντά μας. Γυναίκες από την Ουκρανία δήλωναν στα κανάλια ότι δεν περίμεναν να τους συμβεί να ζήσουν τον πόλεμο. Δυστυχώς, δεν ήταν προετοιμασμένες πώς ν' αντιδράσουν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως δεν ήταν στη Συρία και αλλού.

Το ίδιο αφορά και την εργατική - λαϊκή ετοιμότητα ν' αναπτύξει τη δική της αυτοτελή δράση ενάντια στην εξουσία της δικής της χώρας που επιτίθεται και γίνεται παράγοντας μιας κρίσης. Υπήρξαν ιστορικές ευκαιρίες για να μπει στην ημερήσια διάταξη η εξέγερση για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Αυτό που έλλειψε κι ακόμα λείπει είναι η καθαρή επαναστατική ιδεολογική - πολιτική κι οργανωτική ετοιμότητα και δράση. Ετοιμότητα που πρέπει να σφυρηλατηθεί σε προηγούμενη περίοδο, αυτήν που φαίνεται ευνοϊκή για την αστική εξουσία.

Οι αστικές εξουσίες, σε ορισμένες φάσεις, δεν είναι τόσο ισχυρές όσο φαίνονται, κι αυτό αφορά και τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή το 1922, που φέτος κλείνουν 100 χρόνια από άλλον έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο στον οποίο ηγήθηκε η αστική τάξη της χώρας μας. Πριν από το Πάσχα θα κυκλοφορήσει από τη «Σύγχρονη Εποχή» σχετική έκδοση με την ευθύνη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ. Υπάρχει και ειδικό κεφάλαιο για τις πρόσφυγες γυναίκες, για τις συνθήκες ενσωμάτωσής τους στην ελληνική οικονομία, για την επίδραση στην άνοδο της γυναικείας συμμετοχής στη μισθωτή εργασία, στη Μεταποίηση, στη μορφωτική - πολιτιστική όσμωση μεταξύ προσφύγων και εγχώριων γυναικών.

Επιβεβαιώνεται απ' όλη την Ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα ότι η ιδεολογική - πολιτική χειραφέτηση των γυναικών από την αστική επιρροή είναι προϋπόθεση για την επαναστατική πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αναδεικνύεται περίτρανα ότι οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, η πρωτοπορία τους, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαλέξουν σύμμαχο από τις διασπασμένες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Αντίθετα, με την αυτοτελή δράση τους σ' επαναστατική κατεύθυνση μπορούν ν' αξιοποιούν και να βαθαίνουν τα ρήγματα στο αστικό, στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Ο κίνδυνος μιας γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία είναι φάντασμα πάνω απ' τα κεφάλια μας. Η απαίτηση γι' απόσυρση στρατιωτικών μας δυνάμεων εκτός χώρας, γι' αδρανοποίηση αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων, το αίτημα εξόδου από το ΝΑΤΟ είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε.

Οι γυναίκες εργατικής - λαϊκής ένταξης ή καταγωγής μπορούν να παίξουν ρόλο αποφασιστικής σημασίας, το ίδιο και το οργανωμένο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, η σχέση του με το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό συνδικαλιστικό, με το αγροτικό που μάχεται ενάντια στα μονοπώλια.

Η γυναικεία πρωτοπορία που συνειδητοποιεί την ανάγκη ταξικής μαχητικής στάσης με τη διαφωτιστική και οργανωτική της δουλειά μπορεί να διευρύνει τις γυναικείες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που θα μπουν μπροστά στα σχολεία, στα Κέντρα Υγείας - στα νοσοκομεία, στα σούπερ μάρκετ, στις βιομηχανίες τροφίμων όπου εργάζονται γυναίκες, ν' αναπτύξουν πολύμορφη δράση στο κίνημα, να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, να στρατευτούν με το ΚΚΕ στην πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Χρειαζόμαστε τη συμμαχία των λαών κι αυτήν πρέπει να παλέψουμε. Χρειαζόμαστε τη συνειδητή ταξική ενότητα γυναικών και ανδρών και γι' αυτήν πρέπει ν' αγωνιζόμαστε, όχι μια μέρα αλλά 365 μέρες τον χρόνο.