Παρέμβαση με επίκεντρο τις εξελίξεις στην Ουκρανία και τα Ελληνοτουρκικά έκανε χτες ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, στο πλαίσιο εκδήλωσης Οργάνωσης Γυναικών στο Μέγαρο Μουσικής. Μία ομιλία η οποία - ανάμεσα στις γραμμές της - είχε έντονο το στοιχείο της κριτικής σε χειρισμούς της κυβέρνησης και στο θέμα του πολέμου αλλά και στη διαχείριση των Ελληνοτουρκικών.

Ο Κ. Καραμανλής υπογράμμισε ότι μια παρατεταμένη σύγκρουση ενέχει το ρίσκο η αντιπαράθεση Δύσης - Ρωσίας να εξελιχτεί σε αντιπαράθεση Δύσης και ενός ευρύτερου «αντιδυτικού μετώπου», από χώρες που δεν βλέπουν να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους στο σημερινό στάτους κβο, προειδοποιώντας π.χ. για μια σύγκλιση Ρωσίας - Κίνας - Ινδίας, άλλων δυνάμεων. Σημείωσε πως «δεν είναι ξεκάθαρο» αν οι ΗΠΑ έχουν ισχυρά κίνητρα για να πιέσουν για περάτωση του πολέμου, «ειδικά από τη στιγμή που δεν υφίσταται τις ίδιες συνέπειες», έβαλε στόχο η ΕΕ να αναλάβει πρωτοβουλία για κατάπαυση πυρός, σημειώνοντας ωστόσο ότι πρέπει να ξεπεράσει τις «γνωστές της αδυναμίες», αναπτύσσοντας κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική και δείχνοντας ισχυρή πολιτική βούληση. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, χαιρέτισε την απόφαση Γερμανίας να αυξήσει τους εξοπλισμούς της, αρκεί βέβαια να βλέπει αυτή την κίνηση εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, όπως είπε, αφήνοντας κι εδώ μια αιχμή.

Ακόμα, αναφέρθηκε στα Βαλκάνια, μιλώντας για ανοικτές πληγές του Γιουγκοσλαβικού, αφήνοντας κι εδώ αιχμές για την επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999, βάζοντας Βοσνία - Ερζεγοβίνη και Κόσοβο ως τις κυριότερες πηγές ανησυχίας, λέγοντας ότι το Ουκρανικό μπορεί να θεωρηθεί ευκαιρία από κάποιους για αποσχίσεις εδαφών και αλλαγή συνόρων. Σαν πανάκεια έβαλε την προοπτική ένταξης των χωρών της περιοχής στην ΕΕ, ζητώντας η Ελλάδα να παίξει ρόλο «πρωτοπόρου» της Ευρώπης στο ζήτημα, έστω βέβαια και αν σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο ίδιος έβαζε θέμα άκαιρης διεύρυνσης της ΕΕ το 2004.

Στα Ελληνοτουρκικά κατηγόρησε την Τουρκία για αναθεωρητικές επιδιώξεις, ενώ αναφερόμενος στο Κυπριακό στηλίτευσε την «καταφανή αναντιστοιχία» της στάσης «συμμάχων και εταίρων» στο ζήτημα, σε αντιδιαστολή με όσα λένε για την εισβολή στην Ουκρανία, επιδεικνύοντας «επιλεκτικότητα στις ευαισθησίες» λόγω γεωπολιτικών επιδιώξεων. Στηλίτευσε επίσης το γεγονός ότι «καταβάλλονται διαχρονικά προσπάθειες για λύση που εξισώσουν θύτη και θύμα», βάλλοντας χαρακτηριστικά κατά του Σχεδίου Ανάν. Αντίστοιχα, κατηγόρησε όσους εκφράζουν την άποψη ότι για την ένταση στα Ελληνοτουρκικά η ευθύνη βαραίνει και τους δύο και πιέζουν για αποδοχή μιας «διευρυμένης ατζέντας» προς παζάρεμα. Χαρακτήρισε ψευδαίσθηση την άποψη ότι η επίδειξη «κάποιας υποχωρητικότητας» θα οδηγήσει σε λύσεις, προειδοποιώντας ότι η υιοθέτηση μιας τέτοιας συμπεριφοράς θα οδηγούσε σε «βλάβη» τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα.

Υπερασπίστηκε βέβαια τη λειτουργία διαύλων επικοινωνίας με τη γείτονα και την προσφυγή στη Χάγη για «τη μόνη πραγματική διαφορά, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα», χαρακτηρίζοντας αδιανόητη κάθε διαπραγμάτευση για «γκρίζες ζώνες», αποστρατιωτικοποίηση νησιών κ.λπ. Για δε το ενδεχόμενο «συνεκμετάλλευσης» ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο, έβαλε προϋπόθεση ότι πρώτα πρέπει επακριβώς να οριοθετηθεί τι ανήκει στην κάθε πλευρά σύμφωνα με το λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο.

Κι εδώ άφησε μια αιχμή ότι «συχνά» η συμπεριφορά της Δύσης και πρωτίστως των ΗΠΑ είχε πρόταγμα να κρατηθεί η Τουρκία πάση θυσία στο δυτικό στρατόπεδο, με συνέπεια την τακτική ίσων αποστάσεων, την αποφυγή απερίφραστης καταδίκης των τουρκικών προκλήσεων και «συστάσεις για διάλογο», παραβλέποντας, όπως είπε, ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις είναι σε αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο. Οι ίσες αποστάσεις συνιστούν εύνοια προς τον παρανομούντα και στήριξη στον ταραξία, σημείωσε, αν και έσπευσε να διαβεβαιώσει για την πίστη της χώρας στο δυτικό στρατόπεδο.