Στον προσεγμένα καλογραμμένο και, σχεδόν, λυρικό, θα λέγαμε, πρόλογό του ο Ηρακλής Ανδύρας γράφει:
«Ευχή από καρδιάς ή προσήκουσα διαταγή; Της ταπεινής νοσταλγίας περήφανο μήνυμα ή μια προσπάθεια ακόμη να συγχωρεθούν ανομολόγητες παραλείψεις; Αν όλα μαζί κι άλλα πολλά, τι το καλύτερο. Και σοφότερο. "Ενθυμού...", πάντως. Ει δυνατόν, τα πάντα: Για πάντα... Και όσο σκληρή σαν τηνιακός γρανίτης φαντάζει η εντολή - πρόσκληση, ποιος μπορεί να κοντραριστεί με την εντολέα όταν αυτή Μνήμη καλείται και εγγονή ζείδωρης Πείρας είναι. Μεγάλη της των Ανθρώπων Σχολής. Διότι περί αυτού πρόκειται».
Ενθυμού, λοιπόν για όσους επιλήσμονες δεν είναι. Γιατί θυμάμαι πως μια φορά έθεσα στον εαυτό μου την εξής ερώτηση: «Πόσο έζησες;». Και εκείνος, αδίστακτος και αυθόρμητος μου ψιθύρισε: «Τόσο όσο θυμάσαι».