Από την υπογραφή του νέου τουρκολιβυκού μνημονίου την περασμένη Δευτέρα

Μια σύντομη καταγραφή των γεγονότων είναι ενδεικτική της κλιμάκωσης. Μέσα στην τελευταία βδομάδα:

-- Στο Αιγαίο η Τουρκία επανέφερε τις αξιώσεις της για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, συνδέοντάς την μάλιστα με την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε αυτά, όχι μόνο με τις συνεχείς δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων αλλά και με νέα επιστολή στον ΟΗΕ, απαντώντας και στην αντίστοιχη που είχε στείλει προ μηνών η ελληνική κυβέρνηση.

Στην επιστολή «φωτογραφίζονται» ως αμφισβητούμενα μια σειρά από μεγάλα ελληνικά νησιά (από τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη μέχρι και όλα τα Δωδεκάνησα), ενώ μεταξύ άλλων γίνεται λόγος για «παραβιάσεις ρητρών αποστρατιωτικοποίησης αυτών των καθεστώτων», που «θα μπορούσαν πράγματι να "αποτελούν απειλή για τη διεθνή ειρήνη και όλες οι χώρες έχουν συμφέρον να το αποφύγουν"», και σημειώνεται πως «είμαστε έτοιμοι να εργαστούμε για τη δημιουργία μιας δυναμικής που θα διευκολύνει την επίλυση όχι μόνο μιας αλλά και όλων των μακροχρόνιων, νομικά αλληλένδετων διαφορών για το Αιγαίο με δίκαιο τρόπο».

-- Στην Κύπρο, λίγο μετά την άρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων προς την Κυπριακή Δημοκρατία, δημοσιεύματα καταγράφουν την αναβάθμιση των τουρκικών στρατιωτικών υποδομών στα Κατεχόμενα, στο αεροδρόμιο του Λευκόνοικου (το οποίο από τον Σεπτέμβρη του 2018 αξιοποιείται ως βάση για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Τουρκίας που επιχειρούν στην Ανατ. Μεσόγειο), όπως και με την κατασκευή ναυτικής βάσης στο Μπογάζι η οποία «βλέπει» απευθείας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Το δε ψευδοκράτος, διά του «υπουργού Εξωτερικών» Τ. Ερτουγρούλογλου, δίνει προθεσμία ενός μήνα στην «ειρηνευτική δύναμη» του ΟΗΕ στην Κύπρο να υπογράψει συμφωνία αναγνώρισής του ή να αποχωρήσει.

-- Στην Ανατ. Μεσόγειο, η τουρκική κυβέρνηση κάνει το επόμενο επικίνδυνο βήμα στην επιχείρηση κατοχύρωσης των αξιώσεών της στις θαλάσσιες ζώνες στην περιοχή υπογράφοντας με την κυβέρνηση Ντμπεϊμπά στη Λιβύη «μνημόνιο συνεννόησης», το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί για έρευνες, γεωτρήσεις και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων πλησίον της Κρήτης ή σε άλλες περιοχές που συμπεριλαμβάνονται στο απαράδεκτο τουρκολιβυκό Σύμφωνο του 2019.

Οι αναλύσεις της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, που αποδίδουν τις επικίνδυνες αυτές εξελίξεις στον «εκνευρισμό» της τουρκικής ηγεσίας ή σε λόγους «εσωτερικής κατανάλωσης» ενόψει των εκλογών, αποτελούν επικίνδυνο εφησυχασμό και υποτιμούν τον στρατηγικό σχεδιασμό της τουρκικής αστικής τάξης για αναβάθμιση των συμφερόντων της στην περιοχή, σε ανταγωνισμό με την ελληνική αστική τάξη.

Οι κινήσεις αυτές άλλωστε κάθε άλλο παρά «κεραυνό εν αιθρία» αποτελούν, ούτε προέκυψαν προεκλογικά. Αντίθετα, έρχονται να «χτίσουν» πάνω στις πάγιες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, με την ατζέντα «να μεγαλώνει και να πηγαίνει», αξιοποιώντας και το «μομέντουμ» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή: Την «τράπουλα» που ανακατεύεται με βία από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που βρίσκεται σε εξέλιξη και κλιμακώνεται. Την «πιο επείγουσα από ποτέ» ανάγκη για τη διατήρηση της «ΝΑΤΟικής συνοχής» απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με τα ανάλογα ανταλλάγματα προς την Τουρκία ώστε να παραμείνει στην πλευρά των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών.

Με βάση αυτά, όπως και το δικό της «ειδικό βάρος» στην περιοχή, παζαρεύει με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ η τουρκική αστική τάξη. Δεν έχει κανείς παρά να δει την ανακοίνωση του Λευκού Οίκου για την «ατελείωτη λίστα» των όσων συζητήθηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη (μη ανακοινωμένη) συνάντηση που έγινε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας, Ιμπραχίμ Καλίν, και του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Τζέικ Σάλιβαν. Από τη «συνεχιζόμενη υποστήριξη προς την Ουκρανία» και την «εκτίμηση των ΗΠΑ για τις προσπάθειες της Τουρκίας (...) στη διευκόλυνση της εξαγωγής ουκρανικών σιτηρών», μέχρι τον ρόλο της στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Και από την «ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ», με την Τουρκία να δηλώνει ξανά μέσα στη βδομάδα ότι πρέπει να εκπληρωθούν τα ανταλλάγματα που συμφωνήθηκαν στην τελευταία Σύνοδο του ΝΑΤΟ, μέχρι «τη σημασία του διαλόγου και της διπλωματίας για την επίλυση τυχόν διαφωνιών στην Ανατολική Μεσόγειο», με τη διατύπωση να μιλάει από μόνη της για τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις.

Καμία βάση δεν έχουν και είναι απολύτως επικίνδυνα για τον λαό τα όσα αναπαράγουν κυβέρνηση και αστικά κόμματα, ότι «ασπίδα» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα αποτελούν οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, η εμπλοκή της χώρας στα ευρωατλαντικά σχέδια, τα «συμπληρωματικά» συμφέροντα με άλλα καπιταλιστικά κράτη, π.χ. την Αίγυπτο, τη Γαλλία κ.ο.κ.

Ολα αυτά όχι μόνο δεν θωρακίζουν την ειρήνη και την ασφάλεια, τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά αντίθετα τα βάζουν «φόρα παρτίδα» στο ιμπεριαλιστικό παζάρι για τη μοιρασιά της λείας στην περιοχή, στρώνουν το έδαφος για νέους γύρους θερμών αντιπαραθέσεων και «επώδυνων συμβιβασμών» σε βάρος του λαού και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Αξίζει να δει κανείς τα όσα η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα παρουσίασαν την τελευταία βδομάδα ως δήθεν «ηχηρά χαστούκια» απέναντι στην Τουρκία:

-- Την τροπολογία Μενέντεζ που προβλέπει ότι θα πρέπει να διασφαλίζεται πως «μια τέτοια μεταφορά είναι προς το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ», με ό,τι αυτό σηματοδοτεί σε συνθήκες που η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση κλιμακώνεται «με σπασμένα φρένα».

Αποκαλυπτική είναι εξάλλου η αναφορά του κειμένου στην ανάγκη να πιστοποιείται ότι «τέτοια F-16 δεν θα χρησιμοποιηθούν από την Τουρκία για τις επαναλαμβανόμενες μη εξουσιοδοτημένες υπερπτήσεις πάνω από την Ελλάδα»... Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι τι ορίζεται ως «εξουσιοδοτημένες υπερπτήσεις», ποιος και με τι κριτήρια θα τις ...εξουσιοδοτεί ή όχι, ειδικά σε συνθήκες που το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο, παρά μόνο «ενιαίο επιχειρησιακά χώρο».

Ενδεικτική είναι και η αναφορά της τροπολογίας σε «υπερπτήσεις πάνω από την Ελλάδα» αλλά όχι στις «καθιερωμένες» παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, διατύπωση που κι αυτή «κουμπώνει» με τη θέση των ΗΠΑ, που δεν αναγνωρίζουν την έκταση του ελληνικού εναέριου χώρου, όπως ανοιχτά έχει καταγραφεί και σε έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (π.χ. το φθινόπωρο του 2020).

-- Τις τοποθετήσεις ΗΠΑ - ΕΕ για την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου, που αποφεύγουν με χαρακτηριστικό τρόπο να σχολιάσουν το περιεχόμενό του (επικαλούμενοι μάλιστα ότι δεν έχουν δει το κείμενο), όπως και τη βάση του, το παράνομο τουρκολιβυκό Σύμφωνο, στέκονται στην εξουσιοδότηση της προσωρινής κυβέρνησης να εξετάζει «νέες συμφωνίες» και παραπέμπουν «στις κυβερνήσεις της Τουρκίας και της Λιβύης για το αποτέλεσμα των πρόσφατων συζητήσεων», χωρίς να ξεχάσουν να τσουβαλιάσουν πάλι «όλα τα μέρη» στην περιοχή, στα οποία συνιστούν «να απέχουν από ενέργειες που απειλούν να αυξήσουν τις εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο»!

Μπορεί λοιπόν οι τοποθετήσεις αυτές να παρουσιάστηκαν με τα γνωστά «παχιά λόγια» από τα αστικά επιτελεία, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν όχι «ασπίδα» αλλά «κερκόπορτα» για επικίνδυνες διευθετήσεις εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, «παράθυρο» πολύ μεγάλων κινδύνων για τον λαό μας και συνολικά τους λαούς της περιοχής, που ανοίγει ολοένα και περισσότερο, όσο κλιμακώνεται και η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση ανάμεσα στους Ευρωατλαντικούς και στο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό στρατόπεδο.

Τα παραπάνω δείχνουν και πόσο μεγάλες ευθύνες αναλαμβάνουν απέναντι στον λαό η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που στηρίζουν την πολιτική της εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Γιατί ο λαός μας δεν βρέθηκε λόγω συγκυρίας ή από «κακή τύχη», επειδή έτυχε να έχει έναν «επιθετικό γείτονα» όπως λένε, μέσα στο «κουβάρι» αυτό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Βρίσκεται εκεί με την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων και με τη «σημαία» των συμφερόντων της αστικής τάξης, διεκδικώντας ένα μεγαλύτερο κομμάτι από τη «λεία» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσπάθεια που συν τοις άλλοις οξύνει παραπέρα τον ανταγωνισμό με την τουρκική αστική τάξη.

Ο στόχος της Ελλάδας - «κόμβου» για τον ενεργειακό σχεδιασμό των ΗΠΑ στην περιοχή, ο οποίος επιταχύνεται στο φόντο των εξελίξεων στην Ουκρανία, από την οποία προσδοκούν πολλά οι εφοπλιστές, κατασκευαστικοί και άλλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα συμφέροντα των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων στα Βαλκάνια, στην Ανατ. Μεσόγειο, στη Β. Αφρική, προσθέτουν συνεχώς νέους κρίκους στην αλυσίδα αυτή. Η «άλλη τους όψη» είναι η Ελλάδα - απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο, με τις Συμφωνίες για τις βάσεις, με τις αποστολές στρατευμάτων εκτός συνόρων από τον Περσικό και την Ανατ. Μεσόγειο έως την Ανατ. Ευρώπη, στον ρόλο του θύτη των άλλων λαών.

Κάθε άλλο λοιπόν παρά «άμοιρη ευθυνών» είναι η ελληνική αστική τάξη για την επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται και στα Ελληνοτουρκικά, συνολικά για τις εξελίξεις στη «γειτονιά» μας, που έχουν προ πολλού ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για τους λαούς της περιοχής.

Ας σκεφτεί κανείς, για παράδειγμα με αφορμή το τουρκολιβυκό Σύμφωνο:

Πόσο «άμοιροι ευθυνών» είναι όλα τα κόμματα - πλην ΚΚΕ - που το 2011 στήριζαν την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Λιβύη, με τη Σούδα μάλιστα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυσή της;

Πόσο άσχετη με τις σημερινές εξελίξεις είναι και η «μερική οριοθέτηση» ΑΟΖ με την Αίγυπτο, και μάλιστα με μειωμένη επήρεια των νησιών, ακόμα και της Κρήτης, συμφωνία την οποία υπέγραψε η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, αφήνοντας ανοιχτή πόρτα για το παζάρι με την Τουρκία με αμερικανοΝΑΤΟική επιδιαιτησία;

Τα παραπάνω δείχνουν και ότι το πραγματικό δίλημμα για τον λαό δεν είναι, όπως επαναφέρουν τις μέρες αυτές τα αστικά επιτελεία, «θερμό επεισόδιο και πόλεμος» ή «επώδυνοι συμβιβασμοί», αλλά αν ο λαός θα συνεχίσει να βολοδέρνει στον φαύλο κύκλο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, όπου η ιμπεριαλιστική «ειρήνη», οι συμφωνίες και οι διευθετήσεις των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για τον επόμενο γύρο της όξυνσης και των θερμών «επεισοδίων», που τα πληρώνει ο λαός.

Αυτόν τον φαύλο κύκλο μπορεί να τον σπάσει μόνο ο λαός, δυναμώνοντας τον αγώνα του ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.