Δεν είναι η πρώτη φορά που το καπάκι του υπονόμου ανοίγει και αποκαλύπτονται αγριότητες πίσω από τη βιτρίνα προβεβλημένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, εδικά αυτών που ασχολούνται με τον ευαίσθητο τομέα της «προστασίας» των παιδιών. Κρούσματα κακοποιήσεων έχουν αποκαλυφθεί και στο παρελθόν σε προνοιακά ιδρύματα, ορφανοτροφεία κ.λπ., που λειτουργούν με την ταμπέλα των ΜΚΟ και από πίσω βρίσκονται μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, «φιλάνθρωποι» εφοπλιστές, τραπεζίτες και πάει λέγοντας. Βέβαια, για όλους αυτούς, που μέσα από τέτοια κανάλια ξεπλένουν τα σκοταδιστικά, αντεργατικά και αντιλαϊκά τους ανομήματα, «δεν τρέχει κάστανο» κάθε φορά που αποκαλύπτονται τα μύρια όσα πίσω από τις κλειστές πόρτες των ευαγών ιδρυμάτων τους. Οσο για το κράτος, όπως και στην περίπτωση της «Κιβωτού», μια αλλαγή της διοίκησης και δύο βαρύγδουπες εξαγγελίες για «βελτιώσεις στο θεσμικό πλαίσιο» και «ένταση των ελέγχων» είναι το «φάρμακο δια πάσαν νόσον». Νοσηρή είναι βέβαια η κατάσταση και στις δημόσιες δομές, λόγω της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης και της αποσπασματικότητας με την οποία αντιμετωπίζεται η «προστασία» των παιδιών. Η κατάσταση αυτή, όμως, αντί να αντιμετωπιστεί με ουσιαστική αναβάθμιση της κρατικής Πρόνοιας, αξιοποιείται ως άλλοθι για να ενισχύεται η ιδιωτική πρωτοβουλία, με απευθείας ή συγκαλυμμένη επιχειρηματική δράση. Κάπως έτσι, ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται... Ποιος μπορεί να τον σπάσει; Μόνο ο λαός, με τον αγώνα του για ολοκληρωμένη και σύγχρονη οργάνωση της προστασίας του παιδιού, με ευθύνη του κράτους, γιατί δεν είναι ατομική, ούτε οικογενειακή υπόθεση. Παλεύοντας παράλληλα για να ξεπατωθεί η ρίζα του προβλήματος, το σύστημα που εμπορευματοποιεί τα πάντα: Από την αναπαραγωγή και την προστασία, μέχρι την αναδοχή και την υιοθεσία.