Μέσα από μία απλή περιγραφή των όσων βιώνουν οι νέοι αυτοί και οι οικογένειές τους, αναδείχτηκαν οι διαχρονικές ευθύνες των κυβερνήσεων που υπηρετούν την πολιτική των περικοπών στις δαπάνες Πρόνοιας και Ειδικής Αγωγής, η πλήρης απουσία προσανατολισμού ώστε οι νέοι ανάπηροι και χρονίως πάσχοντες να έχουν καλυμμένες τις ανάγκες με ευθύνη του κράτους, ώστε χωρίς εμπόδια να έχουν πρόσβαση σε όσα έχουν ανάγκη και δικαιούνται. Οπως τονίστηκε μεταξύ άλλων εισηγητικά από τον Σώστη Καραγιαννόπουλο, εκ μέρους της ΣΕΑΑΝ, από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί με αναπηρία οι γονείς αφήνονται στην τύχη τους, δεν λαμβάνουν κανενός είδους υποστήριξη από το κράτος προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις σύνθετες ανάγκες. Τα επιδόματα είναι πετσοκομμένα ενώ όταν οι επιστημονικές επιτροπές στα ΚΕΠΑ αποφαίνονται πως υπάρχει αναπηρία κάτω του 67% δεν υπάρχει κανενός είδους επίδομα. Οταν έρθει η ώρα το παιδί να πάει σχολείο, είτε φοιτά σε τμήμα των γενικών σχολείων με τις γνωστές ελλείψεις σε υποδομές ή σε ειδικό σχολείο, στοιβαγμένο σε πολλές περιπτώσεις ανάμεσα σε παιδιά με διαφορετικές ανάγκες και δυνατότητες, ενώ δεν λείπουν και τα ειδικά σχολεία που τα κτίριά τους είναι ακατάλληλα. Ταυτόχρονα οι γονείς βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη απευθυνόμενοι σε ιδιωτικά κέντρα.

Τα εμπόδια συνεχίζονται για όσους καταφέρουν να περάσουν στο πανεπιστήμιο αφού, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, η απουσία εξοπλισμού και τα ζητήματα μετακίνησης και πρόσβασης σημαίνουν ότι συνεχίζουν να εξαρτώνται από τις οικογένειές τους για τα πάντα, από το να πάνε στη σχολή μέχρι το να κάνουν μία εργασία. Μικρή, με καθυστερήσεις και ακριβή είναι και η πρόσβαση σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα. Πάνω από το 90% των ατόμων που είναι ικανά για εργασία δεν εργάζονται, μένουν σπίτι με ένα επίδομα που δεν επαρκεί για την κάλυψη ακόμη και στοιχειωδών αναγκών. Με δεδομένη και την τεράστια πρόοδο της επιστήμης και τεχνικών μέσων που θα μπορούσαν να δώσουν ώθηση στις διάφορες πλευρές της ζωής, όπως τονίστηκε, η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην εμπειρία της ΣΕΑΑΝ από αγωνιστικές κινητοποιήσεις, από πρωτοβουλίες για όσους πλήττονται, στις κατακτήσεις εργαζομένων μέσα σε χώρους δουλειάς που, όπως τονίστηκε, δείχνουν τον δρόμο της συλλογικής αγωνιστικής διεκδίκησης. «Η μόνη διέξοδος είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για τις ανάγκες μας, σε συμπόρευση με τους φοιτητικούς συλλόγους, το μαθητικό και το εργατικό κίνημα, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα», σημειώθηκε, και σε αυτήν την κατεύθυνση η ΣΕΑΑΝ απευθύνει κάλεσμα δημιουργίας Επιτροπής Αγώνα Νεολαίας.

Ο Χάρης Χουρδάκης, εκ μέρους της Γραμματείας της ΣΕΑΑΝ, αναφέρθηκε στη σημασία της πρωτοβουλίας οργάνωσης των νέων αναπήρων και χρονίως πασχόντων, τονίζοντας πως η Συντονιστική Επιτροπή βρίσκεται στο πλευρό τους. Σημείωσε πως ό,τι κατέκτησαν ο λαός και η νεολαία ήταν αποτέλεσμα αγώνων, στους οποίους οι ανάπηροι έδωσαν και δίνουν το «παρών». Ο ομιλητής έκανε μια ιστορική αναδρομή ξεκινώντας από τις πρώτες διεκδικήσεις και κατακτήσεις στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, με σταθμούς τη δημιουργία του ειδικού σχολείου από την Ρόζα Ιμβριώτη, το πογκρόμ του 1943 όταν οι ταγματασφαλίτες μαζί με άλλους αγωνιστές εκτέλεσαν εκατοντάδες αναπήρους που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων εμπνέοντας τον λαό, καθώς και τους αγώνες των ανάπηρων εργατών, φτάνοντας σε μια σειρά από σύγχρονες κατακτήσεις του αγωνιστικού αναπηρικού κινήματος.

Καταλήγοντας, σημείωσε ότι το επόμενο διάστημα οι διεκδικήσεις θα συνεχιστούν με αιχμή μια σειρά από ζητήματα, στο πλευρό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και μαζί με τους νέους αναπήρους, για όσα έχουν ανάγκη, για πρόσβαση στη μόρφωση, για το δικαίωμα στη δουλειά, όχι μόνο για να συμβάλουν στην παραγωγή αλλά αυτό που παράγεται να είναι στη διάθεση των λαϊκών αναγκών με βάση τα όσα η επιστήμη έχει κατακτήσει, όπως σημείωσε χαρακτηριστικά.