Μαζί του τραγούδησαν η Βιολέτα Ικαρη και η Ασπασία Στρατηγού, ενώ τους συνόδευσαν σπουδαίοι μουσικοί.

Ο Γιώργος Νταλάρας, αφού ευχαρίστησε το ΚΚΕ και την ΚΝΕ για την τόσο τιμητική πρόσκληση, αναφέρθηκε στον Δ. Κουτσούμπα. «Οπως είπε και ο ίδιος, φώναξε εδώ στην Κοκκινιά ένα παιδί της Κοκκινιάς...», είπε και «ταξίδεψε» 100 χρόνια πίσω.

Τότε που η γιαγιά Κατίνα, η γιαγιά Ουρανία μαζί με δύο παιδιά και ένα παιδί ακόμα που το βρήκαν ορφανό και το πήραν μαζί τους, βρίσκονταν στην προκυμαία της Σμύρνης, από τον Ευάγγελο Χριστοδούλου, τον Αθανάσιο Χριστοδούλου και τον Αρατο Χριστοδούλο. «Οι τρεις αυτοί άνθρωποι άφησαν τη ζωή τους στην προκυμαία της Σμύρνης. Ηρθαν μόνο οι γιαγιάδες και τα τρία παιδιά. Με αυτές τις σκέψεις για μένα αυτή η βραδιά είναι εντελώς διαφορετική από τις άλλες και αισθάνομαι υπέροχα που βρίσκομαι σε έναν καθαρό τόπο, με καθαρές ψυχές και καθαρές ματιές...».

Και τον «λόγο» τον πήραν τα τραγούδια. Το πρόγραμμα δικαιωματικά άνοιξε με τραγούδια αγαπημένα από τους εμβληματικούς δίσκους τόσο στην πορεία του Αποστόλου Καλδάρα όσο και του Γ. Νταλάρα, τον «Βυζαντινό Εσπερινό» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και τη «Μικρά Ασία» σε στίχους Πυθαγόρα.

Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα

να ριζώσεις τώρα πια

κι απ' τον θάνατο ακόμα

πιο πικρή είσαι προσφυγιά...

Η συναυλία συνεχίστηκε με ορισμένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο Γ. Νταλάρας στα πάνω από 50 χρόνια μουσικής πορείας του. Τραγούδια μεγάλων συνθετών... Τραγούδια μεγάλων ποιητών... Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν οι ερμηνευτές από σκηνής έγιναν ένα με τον κόσμο τραγουδώντας το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Καλδάρα, γραμμένο στα μαύρα χρόνια του 1947.