Από τη Νέα Υερσέη στάλθηκε το καλλιτεχνικά πολύμορφο, προπαντός συγκινητικό βιβλίο της σημερινής στήλης. Βιβλίο χειροποίητο, καλλιγραφικά χειρογραφημένο, από τον εξαιρετικά ευαίσθητο και πολύπλευρο δημιουργό του. Εναν μη επιλήσμονα... μετανάστη στις ΗΠΑ, από την Ιτιά Παρνασσίδας. Τον Παναγιώτη Τζίβα. Τίτλος του, «Των κρυψώνων τοπογράφοι (λόγια και μουσικές ιδέες)». Ο τίτλος δεν αποκαλύπτει ούτε όλες τις καλλιτεχνικές πτυχές του βιβλίου, ούτε τις ιδέες, τις ακριβές μνήμες και τα φλογερά συναισθήματα που το «γέννησαν». Ανυποψίαστα διαβάζεις και συγκινείσαι με τις πρώτες αφιερωματικές αράδες: «στον ξυπόλυτο ανταρτάκο, παιδί δεκατεσσάρων - δεκαπέντε χρόνων που θυμάμαι να είδα στο μόλο της Ιτιάς Παρνασσίδας ένα συννεφιασμένο απόγευμα του καιρού εκείνου... Το όπλο του πιο μεγάλο από το μπόι του. (...) Αν ζει, τον ευχαριστώ για την ακατάστρεπτη εικόνα - όραμα που χάραξε στη μνήμη μου... Αν έπεσε στον Αγώνα τον ζηλεύω...». Ο Παναγιώτης Τζίβας - το «αετόπουλο» με το συμβολικό ψευδώνυμο «Τάλας Παλίμψηστος» - συνέθεσε το βιβλίο του με ενότητες ποιημάτων - μελοποιημένων μάλιστα - που του ενέπνευσαν νεανικές μνήμες του από τα χρόνια και τους ήρωες του αγώνα για λευτεριά και ανεξαρτησία, ο νόστος της πατρίδας και τα αταλάντευτα οράματα για μια κοινωνία του ανθρώπου. Τα ποιήματα συνοδεύονται με τις παρτιτούρες τους, αλλά και με συμβολικά σκίτσα και σχέδια που φιλοτέχνησε ο Π. Τζίβας και φωτογραφίες που τράβηξε από τη γενέθλια γη του.

Στίχους της καρδιάς, ενός περήφανου καημού για τους χαμένους αγώνες και τα πάθη του λαού μας, αλλά και της αυριανής προσδοκίας χαράζει η πένα του Π. Τζίβα: «Βαριά η νύχτα έπεσε/ Ολα έγιναν ένα/ Το φως εχάθη/ Γύρω στη σβησμένη φωτιά / Τα χέρια μας στη στάχτη χωμένα/ Καρτερούμε την αστραπή/ την πορεία ν' αρχίσουμε πάλι/ Καρτερούμε την αστραπή/ τις σημαίες ν' απλώσουμε πάλι». Πλήθος τα ποιήματα στις 330 σελίδες του βιβλίου. Αμέτρητοι οι στίχοι που συγκινούν και συνεπαίρνουν. Δυο μόνο σπαράγματά τους παραθέτουμε: «Το μάθατε τι έγινε στα Μάρμαρα από κάτω/ Σκοτώσανε το Διαμαντή το Γιάννο το λεβέντη/ Τον κλαίει παιδιά μ' η Ρούμελη κι όλα τα παλικάρια». «Πού να σε κρύψω σύντροφε/ τι να σου τραγουδήσω/ Τώρα γκρεμίζουν γίγαντες/ τους νάνους λιβανίζουν». «Οσο υπάρχουν τα βουνά/ όσο το χώμα σειέται/ όσο το χέρι ορθώνεται γροθιά/ κάποιος θα φέρνει γύρω τα παλιά/ και το σπαθί θα σφίγγει».