Τη δική της ξεχωριστή σημασία έχει η μαρτυρία του Μίμη Λογαρά για την τύχη που είχαν οι 215 πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών της Ζακύνθου (ένας απ' αυτούς ήταν και ο ίδιος) κατά τους σεισμούς του 1953. Με γλαφυρό τρόπο έδινε τα γεγονότα, όπως και την αντίδραση του αστικού κράτους. Η μαρτυρία διαβάστηκε από τον Σταύρο Τάσσο.

«Ξέρεις τι είναι να είσαι κλεισμένος και να μην μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά; Δεν είχαμε νερό, ούτε φαΐ, κανείς δεν ενδιαφερόταν για μας... Αρχίσαμε να φωνάζουμε: "Ανοίξτε μας να βγούμε έξω". Στην αρχή φωνάζαμε όλοι μαζί για να ακουστούμε, μετά, όταν είδαμε ότι δεν υπάρχει παρέμβαση καμιά, πήραμε την απόφαση να φωνάζουμε ορισμένοι εναλλασσόμενα, με χωνιά... Αλλά ποιος να μας ακούσει από τον κόσμο απέξω, που ήταν αλλόφρων; Αλλοι έτρεχαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι θρηνούσαν, οι κραυγές έφταναν μέχρι εμάς και αγωνιούσαμε για τους δικούς μας...

Κάποιοι ενδιαφέρθηκαν απέξω για τους δικούς τους που ήταν φυλακισμένοι, τρέξανε να δουν τι γίνονται. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να έρθει εισαγγελέας. Ο διευθυντής της φυλακής, ο Μπαλάφας, είχε εξαφανιστεί... Μετά τον πρώτο σεισμό ήταν μόνο ένας αρχιφύλακας Κεφαλονίτης, ο Δρακονταειδής, άλλο κουμάσι... Αυτός, νομίζοντας ότι έχουμε σκοτωθεί όλοι μέσα στη διάρκεια του δεύτερου σεισμού, λέει στον εισαγγελέα: "Πέντε - έξι παλιόσκυλα έχουν μείνει μονάχα μέσα". Κι όταν μας είδε, αναπήδησε. "Μπα, όλοι εδώ είναι"!

Νιώθαμε σαν κλεισμένοι στη φάκα, ότι θα θαφτούμε ζωντανοί, ότι η φυλακή θα γίνει ο τάφος μας... Στην Κεφαλονιά, όπως μάθαμε, έβγαλαν τους κρατούμενους έξω. Εδώ κανείς δεν αναλάμβανε την ευθύνη... Τα δύο επάνω διαζώματα έπεσαν, ευτυχώς εμείς είχαμε μαζευτεί στο κάτω διάζωμα, που παρέμεινε όρθιο. Ενα μέτρο χοντρός ο τοίχος κι έπεσε... Αν έπεφτε στο κεφάλι σου, δεν υπήρχε περίπτωση να επιζήσεις. Ενας φύλακας στο μεσιανό κτίριο πλακώθηκε και εμείς τον ξεπλακώσαμε...

Μετά τον μεγάλο σεισμό της επομένης, μας βγάλανε έξω το απόγευμα και μας συγκέντρωσαν σ' ένα πλάτωμα δίπλα από τη φυλακή. Το βράδυ, με βάρκες, μας βάλανε σ' ένα καΐκι και μας κράτησαν ανοιχτά από τις ακτές. Ασφαλώς φρουρούμενους. Κι ύστερα άρχισε η διανομή σε άλλες φυλακές...».