«Από τα 6,8 Ρίχτερ που σημειώθηκαν στη Ζάκυνθο τον Οκτώβρη του 2018, μέχρι τον ίδιο μήνα του επόμενου χρόνου, καταγράφηκαν 12.822 σεισμικές δονήσεις γύρω από το νησί. Από το 1953 έως και σήμερα πόσες χιλιάδες σεισμικές δονήσεις έχουν γίνει;», υπογράμμισε ο Γιάννης Κοπανάς, χτυπώντας καμπανάκι κινδύνου για την απουσία προσεισμικών ελέγχων αλλά και ολοκληρωμένων σχεδίων για την ώρα της ανάγκης.

Οπως εξήγησε, «το μπετόν καταπονείται απ' τις σεισμικές δονήσεις. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη καταπόνηση των κτιρίων από τις καιρικές συνθήκες, με διαβρώσεις, ρηγματώσεις κ.ά., όπως γνωρίζουν και οι μηχανικοί. Κάποια στιγμή, όσο κι αν αντέχει, το κτίριο καταπονείται. Δεν θα έπρεπε να γίνονται τακτικοί έλεγχοι για παράδειγμα στα σχολεία κάθε καλοκαίρι, που είναι κλειστά; Τι κάνουμε; Περιμένουμε τον επόμενο σεισμό; Δίχως σχέδια και όπλα; Εχουμε δημόσια κτίρια, σχολεία κ.ά. όπου συγκεντρώνεται κόσμος - τι έλεγχος γίνεται σε αυτά κάθε χρόνο;

Δεν θα έπρεπε ο δήμος να ελέγξει διάφορα εγκαταλελειμμένα κτίρια, που καθένα αποτελεί ένα εν δυνάμει φονικό εργαλείο; Ο σεισμός δεν ξέρουμε πότε θα έρθει. Γίνονται προσπάθειες όμως, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι. Για παράδειγμα, στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλονιά, που βρίσκονται στη ζώνη επικινδυνότητας 3, χτίζουμε τα σπίτια μας πιο ακριβά, για να τηρούνται οι προδιαγραφές ασφαλείας. Μας βοηθάει όμως κανείς γι' αυτό; Επίσης, ποιος μας βοηθάει για τις συντηρήσεις που χρειάζονται τακτικά;».

Για τα σχέδια ετοιμότητας μετά την εκδήλωση ενός ισχυρού καταστροφικού φαινομένου, τόνισε: «Πρέπει να υπάρχουν επικαιροποιημένα σχέδια ετοιμότητας σε επίπεδο νησιού, πόλης, μητροπολιτικών - τουριστικών περιοχών, ακόμα και κάθε σχολικής μονάδας και ξενοδοχείου. Ακόμα και οι επισκέπτες της Ζακύνθου να γνωρίζουν ότι έρχονται σε μια σεισμογενή περιοχή. Να ξέρουν πού πάνε, τι κάνουμε σε περίπτωση εκδήλωσης φαινομένου.

Στα σχολεία να γίνονται ασκήσεις ετοιμότητας, να υπάρχουν σχέδια για καθένα, με χώρους διαφυγής κ.ά. Επίσης, να ξέρει συνολικά τι κάνει ο καθένας. Δεν μπορεί για παράδειγμα όλοι να μπούμε στα αυτοκίνητά μας, να κλείσουν οι δρόμοι και να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν τα οχήματα που είναι ανάγκη εκείνη την ώρα (ασθενοφόρα, πυροσβεστικά κ.ά.) επειδή δεν υπάρχει σχέδιο.

Αυτά όλα πρέπει κάποιος να μας τα πει, από τους επιστήμονες που συνεχίζουν με συνέδρια και άλλες δράσεις, αλλά, κυριότερα, από κυβερνήσεις, περιφερειακές και τοπικές αρχές, που οφείλουν να έχουν σχέδια διαχρονικά, συνολικά, όχι αποσπασματικά.

Για παράδειγμα, τα μέτρα για το Ναυάγιο δεν θα λαμβάνονταν, κατά τη γνώμη μου, αν δεν υπήρχαν τα Τέμπη. Πρόκειται όμως για μία μόνο περιοχή όπου σημειώνονται κατολισθήσεις, γιατί αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική προστασία, ανάλογα μέτρα θα έπρεπε να ισχύουν τουλάχιστον και για αρκετές άλλες περιοχές του Ιονίου και όχι μόνο».