Οταν μια δικαστική απόφαση σιγοντάρει την πολιτική της κυβέρνησης, τότε η «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» και ο «σεβασμός στις αποφάσεις της» είναι το «ιερό δισκοπότηρο» για τους υπουργούς και τα επιτελεία της. Οταν όμως για διάφορους λόγους «παρεκκλίνει» έστω και λίγο από την κεντρική πολιτική γραμμή, τότε «τα δικαστήρια δεν μπορούν να ασκούν δημοσιονομική πολιτική», όπως σχολίαζε χτες ο Αδ. Γεωργιάδης για την απόφαση σχετικά με τις περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών. Βέβαια, όσες τέτοιες αποφάσεις κι αν πάρει η Δικαιοσύνη, ούτε ο χαρακτήρας ούτε ο ρόλος της αλλάζουν, στην υπηρεσία της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής. Υπάρχουν άλλωστε εκατοντάδες αποφάσεις που το επιβεβαιώνουν, κρίνοντας «απαράδεκτες» τις διεκδικήσεις εργαζομένων και συνταξιούχων για ανάκτηση παλιότερων περικοπών, βγάζοντας απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, «δικαιώνοντας» την εργοδοσία σε εργατικά «ατυχήματα», νομιμοποιώντας περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, επικυρώνοντας απολύσεις για συνδικαλιστική δράση και ...πάει λέγοντας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η παρέμβαση της Δικαιοσύνης στην «άσκηση πολιτικής» καθόλου δεν ενοχλεί τις κυβερνήσεις. Αντίθετα, την επιδιώκουν και την επιβάλλουν με τους νόμους τους. Ας μην ανησυχεί επομένως ο Γεωργιάδης για την απόφαση σχετικά με τις συντάξεις των δικαστικών. Προπάντων όμως να μην επαναπαύονται και να μην εφησυχάζουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι ότι η διεκδίκηση των απωλειών που είχαν όλα αυτά τα χρόνια και βελτίωση μισθών και συντάξεων μπορούν να γίνουν χωρίς αγώνα, χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς, το αντιλαϊκό κράτος και όλους τους θεσμούς του.