Η διαιώνιση της κατοχής της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, με την πολύμορφη στήριξη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στο κράτος - δολοφόνο και στα συνεχή εγκλήματά του σε βάρος των Παλαιστινίων, είναι ένα από τα πιο αποκαλυπτικά και εξοργιστικά παραδείγματα για το πώς το περιβόητο «Διεθνές Δίκαιο» κόβεται και ράβεται πάντα στα μέτρα των διαφορετικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, σε βάρος των λαών.

Από το 1948 μέχρι σήμερα, η Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχουν εγκρίνει αναρίθμητες αποφάσεις και ψηφίσματα που επιβεβαιώνουν τα αναφαίρετα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, τα οποία ωστόσο γίνονται κουρελόχαρτα από το ισραηλινό κράτος, με τις πλάτες των Ευρωατλαντικών συμμάχων του.

Σε αυτές περιλαμβάνονται αποφάσεις που προβλέπουν ρητά τον άμεσο τερματισμό της κατοχής της Παλαιστίνης, τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, το δικαίωμα επιστροφής και αποκατάστασης των Παλαιστίνιων προσφύγων που διώχτηκαν βάναυσα από τις εστίες τους, την κατεδάφιση των εβραϊκών εποικισμών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, τους οποίους το Ισραήλ επεκτείνει συνεχώς, κ.ά.

Χαρακτηριστικά, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το διάστημα 1947 - 2022 έχει εγκρίνει συνολικά 684 αποφάσεις για το παλαιστινιακό ζήτημα.

Με βάση και τον ευνοϊκότερο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων σε προηγούμενες δεκαετίες, κάτω από την πίεση της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, οι αποφάσεις του ΟΗΕ απαιτούσαν ξανά και ξανά να γίνει σεβαστό το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να έχει τη δική του πατρίδα, με διασφαλισμένα τα δικαιώματά του.

Με βάση τα συμφέροντά τους, ωστόσο, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια όλες τις παραπάνω αποφάσεις, κάνουν πλάτες στη διαιώνιση της κατοχής της Παλαιστίνης, εξοπλίζουν διαρκώς το κράτος - δολοφόνο, εμφανίζουν κατά καιρούς «ειρηνευτικά» σχέδια τα οποία καταστρατηγούν πλήρως το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού για πραγματικά ανεξάρτητο κράτος.

Οι ίδιοι ιμπεριαλιστές που στο όνομα του «Διεθνούς Δικαίου» και της «ελευθερίας» εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο, επιβάλλουν ασφυκτικές κυρώσεις που στραγγαλίζουν λαούς κ.ο.κ., είναι αυτοί που στηρίζουν το έγκλημα του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, κλίνουν σε όλες τις πτώσεις το «δικαίωμα αυτοάμυνας» της κατοχικής δύναμης (!), επειδή αυτό εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα στη Μέση Ανατολή...

Μετά την παραχώρηση του 56,47% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης (1947) στο νεοσύστατο τότε κράτος του Ισραήλ (με πληθυσμό 608.000 ανθρώπων, έναντι 1,4 εκατομμυρίων που ήταν τότε οι Αραβες), το 1948 ξεσπά πόλεμος με μια σειρά αραβικές χώρες στην περιοχή, στον οποίο το Ισραήλ επικρατεί και ακολουθεί η «Νάκμπα» («Καταστροφή») όπως έμεινε στην Ιστορία: Περίπου 800.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν διά της βίας από τις εστίες τους και τα εδάφη τους προσαρτώνται στο Ισραήλ.

Αμέσως πριν το ξέσπασμα του πολέμου του 1948 και κατά τη διάρκειά του, υπήρξε ένα μπαράζ αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ όπου εκφραζόταν ανησυχία για τις εξελίξεις στην περιοχή, καλώντας μεταξύ άλλων σε καθιέρωση εκεχειρίας σε όλους τους τομείς της Παλαιστίνης (απόφαση 62, 16/11/1948).

Στις 11/12/1948, η Γενική Συνέλευση (ΓΣ) του ΟΗΕ υιοθετεί το ψήφισμα 194, το οποίο ορίζει το δικαίωμα επιστροφής και αποζημίωσης για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Στις 12/8/1949 εγκρίνει το ψήφισμα 302 - 5 και ιδρύεται η Υπηρεσία Αρωγής και Εργων (απασχόλησης) των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή,UNRWA (United Nations Relief and Works Agency). Είναι η Υπηρεσία της οποίας τα σχολεία στη Γάζα έχουν μετατραπεί αυτές τις μέρες σε καταφύγια για εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους, αλλά χτυπιούνται και πάλι από τις ισραηλινές βόμβες, ενώ η διακοπή της παροχής καυσίμων αναγκάζει την UNRWA να διακόψει τις υπηρεσίες της...

Αντίστοιχα ψηφίσματα ακολούθησαν όλες τις επόμενες δεκαετίες: Τον Μάη του 1988 η απόφαση 607 του ΣΑ«ζητάει από το Ισραήλ να απόσχει από την απέλαση οποιουδήποτε Παλαιστίνιου αμάχου από τα κατεχόμενα εδάφη και τονίζει ότι η Σύμβαση της Γενεύης για την προστασία των αμάχων σε καιρό πολέμου ισχύει για τα παλαιστινιακά και άλλα αραβικά εδάφη που κατέχονται από το Ισραήλ από το 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ».

Σήμερα η ισραηλινή κυβέρνηση και διάφορα επιτελεία βάζουν στο τραπέζι σχέδια ακόμα και για τον βίαιο εκτοπισμό των 2,3 εκατομμυρίων Παλαιστινίων που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας...

Τον Νοέμβρη του 1966, λίγους μήνες πριν από τον «Πόλεμο των Εξι Ημερών», το ΣΑ με την απόφαση 228 (25/11/1966) εξέφρασε «τη λύπη του για τις απώλειες ζωών και τις εκτεταμένες ζημιές σε περιουσίες που προέκυψαν από τη δράση της κυβέρνησης του Ισραήλ στις 13 Νοεμβρίου 1966» και καταδίκασε το Ισραήλ «για την ανάληψη αυτής της μεγάλης κλίμακας στρατιωτικής ενέργειας που - εκτίμησε μάλιστα ότι - συνιστά παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

Τον Ιούνη του 1967 ακολουθεί ο «Πόλεμος των Εξι Ημερών», με το Ισραήλ να καταλαμβάνει έδαφος διπλάσιο της έκτασης που είχε πριν αυτός ξεσπάσει, ενώ ξεριζώνονται άλλες 300.000 Παλαιστίνιοι.

Τον ίδιο μήνα, έκτακτη ειδική Σύνοδος της ΓΣ του ΟΗΕ, που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της ΕΣΣΔ, αποφάσισε ότι η προσάρτηση αραβικών εδαφών από το Ισραήλ ήταν παράνομη. Με τις «πλάτες» των ΗΠΑ και συμμάχων τους, ωστόσο, η ισραηλινή κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει υπόψη της «ούτε τις διεθνείς εγγυήσεις, ούτε τον ΟΗΕ»...

Τον Νοέμβρη του 1967 (απόφαση 242) το ΣΑ ζητά «την απόσυρση των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων από τα εδάφη που κατέχονται στην πρόσφατη σύγκρουση, τερματισμό όλων των διεκδικήσεων ή καταστάσεων πολέμου, σεβασμό και αναγνώριση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας κάθε κράτους στην περιοχή, της πολιτικής της ανεξαρτησίας και του δικαιώματός του να ζει ειρηνικά, εντός ασφαλών και αναγνωρισμένων συνόρων, απαλλαγμένων από την απειλή ή τη χρήση βίας».

Με αποφάσεις του το 1968 και το 1969, όπως η απόφαση 267 (7/3/1969), το ΣΑ καταγγέλλει σθεναρά όλα τα μέτρα που λαμβάνονται για την αλλαγή του καθεστώτος της πόλης της Ιερουσαλήμ.Επιβεβαιώνει ότι όλα τα νομοθετικά και διοικητικά μέτρα και ενέργειες που λαμβάνονται από το Ισραήλ για την αλλαγή του καθεστώτος της Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένης της δήμευσης εδαφών και περιουσιακών στοιχείων, είναι άκυρα και δεν μπορούν να αλλάξουν το καθεστώς της Ιερουσαλήμ.

Μισό αιώνα μετά, τα ισραηλινά στρατεύματα και η κατοχή παραμένουν ακλόνητα στα παλαιστινιακά εδάφη (το Ισραήλ αποχώρησε μόνο από ένα τμήμα της Χερσονήσου του Σινά και των Υψιπέδων του Γκολάν).

Εξίσου επιδεικτική είναι και η παράκαμψη των ψηφισμάτων δεκαετιών τα οποία αναγνωρίζουν το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν και να ορίζουν την ανεξάρτητη πατρίδα τους:

-- Στις 14/10/1974 η ΓΣ του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα που αναγνώριζε το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση και την ανεξαρτησία.

-- Στις 22/11/1974 η ΓΣ ενέκρινε ψήφισμα που αναγνώριζε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ως νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού. Η οργάνωση απέκτησε καθεστώς παρατηρητή στα Ηνωμένα Εθνη ως «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα».

-- Στις 2/11/1977 η ΓΣ ενέκρινε ψήφισμα που κήρυξε την 29η Νοέμβρη κάθε έτους ως διεθνή ημέρα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό.

-- Στις 30/6/1980 το ΣΑ, με την απόφαση 476,επιβεβαιώνει την επείγουσα ανάγκη τερματισμού της παρατεταμένης κατοχής των αραβικών εδαφών που κατέχονται από το Ισραήλ από το 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ. Επαναλαμβάνει επίσης ότι όλα αυτά τα μέτρα που έχουν αλλάξει τον γεωγραφικό, δημογραφικό και ιστορικό χαρακτήρα και το καθεστώς της Ιεράς Πόλης της Ιερουσαλήμ είναι άκυρα και πρέπει να καταργηθούν, σύμφωνα με τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.

-- Στις 20/8/1980 το ΣΑ υιοθέτησε την απόφαση 478, με την οποία αρνείται να αναγνωρίσει την απόφαση του Ισραήλ να προσαρτήσει την Ιερουσαλήμ και τη θεωρεί άκυρη και παράνομη. Καλεί επίσης τις χώρες που έχουν ιδρύσει διπλωματικές αποστολές στην Ιερουσαλήμ να τις αποσύρουν από αυτήν.

Οι ΗΠΑ βέβαια, με απόφαση της προεδρίας Τραμπ η οποία διατηρείται από την κυβέρνηση Μπάιντεν, μετέφεραν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, ενώ το ισραηλινό κράτος εντείνει όλο και περισσότερο τις πιέσεις εναντίον των Παλαιστινίων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Στο μεταξύ, στις 3/12/2002 το ΣΑ εγκρίνει το ψήφισμα 1397, στο οποίο για πρώτη φορά γίνεται ρητή αναφορά σε «κράτος της Παλαιστίνης».

Στις 29/11/2012 η ΓΣ ψήφισε υπέρ της ανάδειξης του καθεστώτος της Παλαιστίνης σε κράτος παρατηρητή στα Ηνωμένα Εθνη.

Αντίστοιχα, όλα τα προηγούμενα χρόνια με αλλεπάλληλες αποφάσεις και ψηφίσματα του ΟΗΕ καταδικάζεται η ανέγερση εβραϊκών εποικισμών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με τους οποίους το Ισραήλ επιχειρεί να παγιώσει την κατοχή.

Με τις αποφάσεις 446 (20/3/1979) και 452 (20/7/1979), το ΣΑ τονίζει ότι η πολιτική και οι πρακτικές του Ισραήλγια τη δημιουργία εποικισμών στα παλαιστινιακά εδάφη και σε άλλα αραβικά εδάφη που κατέχονται από το 1967 δεν έχουν νομική ισχύ και συνιστούν παραβίαση της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης, σχετικά με την Προστασία των Αμάχων σε Καιρό Πολέμου. Καλεί δε το Ισραήλ να απέχει από κάθε ενέργεια που θα οδηγούσε σε αλλαγή του νομικού καθεστώτος και του γεωγραφικού χαρακτήρα, ή θα επηρέαζε ουσιωδώς τη δημογραφική σύνθεση των αραβικών εδαφών που κατέχονται από το 1967.

Τον Σεπτέμβρη του 2002 - με φόντο νέο γύρο επιθέσεων των κατοχικών δυνάμεων - η απόφαση 1435 του ΣΑ ζητά «να σταματήσουν όλες οι πράξεις βίας, απαιτώντας από το Ισραήλ να σταματήσει τα μέτρα που λαμβάνονται στη Ραμάλα και τις γύρω περιοχές της, συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής παλαιστινιακών πόλεων και υποδομών ασφαλείας».

Αλλά και τον Δεκέμβρη του 2016 το ΣΑ με την απόφαση 2334 καταδίκασε «την κατασκευή και επέκταση εποικισμών, τη δήμευση εδαφών, την κατεδάφιση κατοικιών και τον εκτοπισμό Παλαιστίνιων αμάχων στα κατεχόμενα από το 1967 παλαιστινιακά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ».

Αλλες αποφάσεις του ΟΗΕ καταδικάζουν στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ εναντίον Παλαιστινίων σε άλλα κράτη.

Μεταξύ άλλων, το 1982, μέσα στις αλλεπάλληλες αποφάσεις του Οργανισμού ενάντια στη στρατιωτική επέμβαση του Ισραήλ στον Λίβανο, η απόφαση 521 του ΣΑ (19/9/1982) καταδικάζει την εγκληματική σφαγή Παλαιστίνιων προσφύγων στη Βηρυτό (σφαγή Sabra και Shatila), η οποία πραγματοποιήθηκε υπό τις οδηγίες των ισραηλινών δυνάμεων.

Το 1985, αντίστοιχα, η απόφαση 573 του ΣΑ (4/10/1985) καταδικάζει την ένοπλη επίθεση που διέπραξε το Ισραήλ στο έδαφος της Τυνησίας, η οποία ήταν επίθεση στα εκεί κεντρικά γραφεία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Μέχρι και σήμερα, βέβαια, το ισραηλινό κράτος - δολοφόνος, με τη στήριξη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, συνεχίζει επιθέσεις και δολοφονικούς βομβαρδισμούς στη Συρία και στον Λίβανο...