Οπως αναφέρουν σε κείμενό τους που επέδωσαν στην αντιπεριφερειάρχη Μαγνησίας, Αννα - Μαρία Παπαδημητρίου, ο ερχομός του νέου έτους βρήκε δεκάδες συναδέλφους τους χωρίς δουλειά αφού έληξαν οι συμβάσεις τους και δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για την ανανέωσή τους, ενώ κάποιοι είναι ήδη στην ανεργία από τις 30 Νοέμβρη.

Τονίζουν ότι οι συμβασιούχοι καλύπτουν κρίσιμες λειτουργικές ανάγκες στο Πανεπιστήμιο, αναπληρώνοντας σημαντικό μέρος των μεγάλων ελλείψεων σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων και εργάζονται πλάι πλάι με τους μόνιμους και ΙΔΑΧ υπαλλήλους, με τα ίδια προσόντα και τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά πολλές φορές με ελάχιστα δικαιώματα. Εχουν αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία, βρίσκονται συνεχώς με το άγχος της απόλυσης, της ανανέωσης της σύμβασης. Παρά τη σημαντική προσφορά τους, τους αρνούνται κατηγορηματικά το δίκαιο αίτημα για τη μονιμοποίησή τους, κρατώντας τους ομήρους για χρόνια. Εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου, αλλά και με τα απαράδεκτα ιδιωτικά συμφωνητικά (ή τίτλους κτήσης).

Αναφέρουν δε ότι είναι πραγματικά τραγικό, υπάλληλοι με 20 σχεδόν χρόνια εργασίας και προσφοράς στο Πανεπιστήμιο, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, να απολύονται ή να κινδυνεύουν με απόλυση.

Καταγγέλλουν ακόμα ότι και στα πανεπιστήμια, όπως σε άλλους τομείς του Δημοσίου, διογκώνεται συνεχώς το σοβαρό πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού, λόγω της πολιτικής παγώματος των προσλήψεων. Παράλληλα, επεκτείνονται οι κάθε είδους «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, η ανάθεση σε εργολάβους διαφόρων τομέων των πανεπιστημίων (σίτιση, στέγαση, καθαριότητα). Με αυτόν τον τρόπο, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι καταδικάζονται σε μόνιμη ανασφάλεια, σε μια ζωή μισή, η οποία αποτελεί πολιτική επιλογή δυστυχώς, όπως αναφέρουν, όλων των κυβερνήσεων.

Προσθέτουν ότι η μόνη πραγματική λύση, που αποτελεί και διαχρονική διεκδίκηση τόσο της Ομοσπονδίας τους όσο και του Συλλόγου τους, είναι η μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν.

Στη συνέχεια, στο κείμενό τους, θέτουν προ των ευθυνών τους κυβέρνηση, Περιφέρεια και πρυτανικές αρχές προκειμένου να βρεθούν λύσεις και κονδύλια για να μη χάσει κανένας τη δουλειά του, διεκδικώντας, όπως καταλήγουν, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου και μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο ύψος των αναγκών του ιδρύματος.