Βέβαια, μέσα σε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που σχεδόν ταυτίζεται με τα όρια της ενήλικης ζωής ενός ανθρώπου, σε μια εποχή μεγάλων αβεβαιοτήτων και απανωτών κρίσεων κανείς δεν εγγυάται ότι ο δανειολήπτης θα μπορεί για 40 και 50 χρόνια να πληρώνει με την ίδια συνέπεια τη δόση του στην τράπεζα. Μπορεί να χάσει τη δουλειά του, ή να αυξηθούν τα επιτόκια, ή να του τύχει μια οικογενειακή αναποδιά, ή να μικρύνει ο μισθός του, ή να ακριβύνει κι άλλο η ζωή. Εκεί έρχεται η τράπεζα - με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων - για να ...εξορθολογίσει τη νέα κατάσταση, με τη δήμευση και τον πλειστηριασμό σπιτιών που στο μεταξύ έχουν πληρωθεί μια και δυο φορές από τους ιδιοκτήτες τους. Αλλά και στα νοίκια η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, αφού σύμφωνα με άλλες έρευνες έχουν αυξηθεί κατά 60% από το 2015 και σήμερα απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού. Χωρίς σπίτι δεν ζεις. Αλλά και με σπίτι πάλι δεν ζεις, αφού η ανάγκη του λαού για σύγχρονη, φτηνή και ασφαλή κατοικία συνθλίβεται στα γρανάζια της εμπορευματοποίησης και του κέρδους.