«Ο,τι κράτησε ο Ι. Α. απ' τη ζωή, τους ανθρώπους και τα πράγματα που τον περιβάλλουν, το κρατάμε κι εμείς, παραστατικά δοσμένο, μέσα απ' την ποίησή του. Κράτησε «ό,τι τον προσδιόριζε» σαν άνθρωπο: Την αγάπη της μάνας, το φως και τη θάλασσα, τη γλύκα αλλά και την πίκρα της ύπαρξης: Ο,τι κράτησα ήταν μια αλμύρα ζωής», λέει για να τονίσει αλλού, ότι κράτησε περισσότερο την «πάλεψη» του λαού του για έναν κόσμο καλύτερο: «Σε ψάχνω λαέ μου,/ στην τέχνη της Αγάπης, στην τέχνη της παράδοσης/ στην τέχνη του λόγου./ Παντού λαέ μου υπάρχεις, είσαι η ρίζα της δημιουργίας» (Εκδ. ΠΙΤΣΙΛΟΣ).

Ο Βασίλης Κουρής που «έφυγε» μόλις είκοσι επτά χρόνων, δεν υπήρξε μόνον αξιόλογος ποιητής, όπως φαίνεται απ' τη μεταθανάτια έκδοση ενός ακόμα βιβλίου του με τίτλο «Αντιπαραθέσεις», υπήρξε και αξιόλογος και μαχόμενος στοχαστής, με πολύ διεισδυτική σκέψη. Μπροστά στην παρακμή του σύγχρονου κόσμου, αφήνει παρακαταθήκη απόψεις όπως αυτή: «Η ποίηση και η τέχνη γενικότερα οφείλει να μην αρκείται απλώς να επισημαίνει ή έστω να καταδικάζει την παρακμή, αλλά να ατενίζει πάνω και πέρα απ' αυτή, να ορθώνει λόγο προφητικό και εθνεγέρτη». Αυτό ακριβώς πέτυχε με το έργο του, αν και τόσο νέος. (Εκδ. «ΙΩΛΚΟΣ»)