Στις κάλπες καλούνται αύριο οι Ιρανοί για να εκλέξουν νέο Πρόεδρο, μετά τον θάνατο του Ιμπραήμ Ραϊσί σε συντριβή του ελικοπτέρου που τον μετέφερε από το Αζερμπαϊτζάν, τον περασμένο Μάη.

Ως επικρατέστεροι φέρονται ο (χαρακτηριζόμενος «συντηρητικός») πρόεδρος του Κοινοβουλίου Μοχαμάντ - Μπαγέρ Γαλιμπάφ, ο «μεταρρυθμιστής» Μασούντ Πεζεσκιάν και ο «υπερσυντηρητικός» Σαΐντ Τζαλιλί, πρώην διαπραγματευτής για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Χτες, ο πρώην Πρόεδρος (2013 - 2021) του Ιράν, 75χρονος Χασάν Ροχανί, ζήτησε «από αυτούς που θέλουν εποικοδομητικές σχέσεις με τον κόσμο και μετριοπάθεια να ψηφίσουν τον δρ Μασούντ Πεζεσκιάν», που υποστήριξε ότι διαθέτει «εντιμότητα, θάρρος και πίστη στο έθνος». Υπέρ του Πεζεσκιάν τάχθηκε και ο πρώην ΥΠΕΞ Τζαβάντ Ζαρίφ, όπως και ο μεταρρυθμιστής πρώην Πρόεδρος Μοχαμάντ Χαταμί (1997 - 2005).

«Δυτικά» ΜΜΕ, όπως η ιταλική «Λα Ρεπούμπλικα», χαρακτήρισαν «κίνηση που από μόνη της αποτελεί πολιτικό μήνυμα» την επιλογή του πρώην ΥΠΕΞ και πρωτεργάτη της συμφωνίας του 2015, Τζαβάντ Ζαρίφ, ως «συμβούλου επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής» από το επιτελείο του Πεζεσκιάν, προσθέτοντας ότι ο Ζαρίφ «εκτιμάται από τις δυτικές κυβερνήσεις» και ο Πεζεσκιάν θεωρεί «μεγάλο πρόβλημα για την ανάπτυξη του Ιράν τις κυρώσεις».

Ο ίδιος ο Πεζεσκιάν, μιλώντας σε πανεπιστήμιο την Τρίτη, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι θα περιορίσει «την ''αστυνομία ηθικής'' όσο μπορώ» αλλά και ότι τη χρήση του χιτζάμπ «πρέπει να την καθορίζουν τα κοινωνικά έθιμα και όχι οι θρησκευτικοί νόμοι».

Σε «υψηλή συμμετοχή» κάλεσε τους Ιρανούς και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.

Σημειωτέον, διεργασίες για πιθανή επανεξέταση της Συμφωνίας του 2015 συζητιέται εδώ και καιρό. Ακόμα και συνεργάτες του Χαμενεΐ (π.χ. στα μέσα Μάη) φερόταν να μιλούν για προθυμία της Τεχεράνης να προχωρήσει σε «απευθείας συνομιλίες με τις ΗΠΑ».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Μαρία Ζαχάροβα, μίλησε χτες για «μια συνθήκη με το Ιράν» που μελετά η Μόσχα, χωρίς άλλες διευκρινίσεις. Η ρωσική κυβέρνηση μιλούσε από τον Γενάρη για «άνευ προηγουμένου πρόοδο» στις διμερείς σχέσεις που επρόκειτο να αποτυπωθεί και σε διακρατική συνθήκη.