Τις τελευταίες μέρες εντείνεται όλο και περισσότερο η συζήτηση γύρω από το ζήτημα της λειψυδρίας, κυρίως στη νησιωτική Ελλάδα, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι πρόσφατο δημοσίευμα των «Νέων» συνδέει το συγκεκριμένο θέμα και μάλιστα με ανησυχητικό τόνο με «το μέλλον του τουρισμού». Πρόκειται, όμως, για ένα πρωτοφανές πρόβλημα; Δεδομένου ότι οι κάτοικοι σε μια σειρά από νησιά (Κρήτη, Ζάκυνθο, Λευκάδα και τόσα άλλα) το αναδεικνύουν, το καταγγέλλουν, και το αντιπαλεύουν με συγκεκριμένες διεκδικήσεις από το κράτος εδώ και καιρό, η απάντηση είναι «όχι». Παρ΄όλα αυτά τι φταίει;

Σε αυτό το ερώτημα, υπάρχουν εκείνοι, όπως η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα - ειδικά εκείνα που κυβέρνησαν - κόμματα, αλλά και μια σειρά από περιφερειακές και δημοτικές αρχές, που στην προσπάθειά τους να καλύψουν, για ακόμα μια φορά, τις διαχρονικές τους ευθύνες για την πολιτική που έχουν ακολουθήσει και υλοποιήσει, θα τα «ρίξουν» στη γνωστή και εύκολη λύση της κλιματικής αλλαγής, κάνοντας λόγο για «έλλειψη βροχής» και ζητώντας από τον λαό να χρησιμοποιεί με ρέγουλα το νερό, όπως έκανε η ΕΥΔΑΠ που «πίνει νερό στο όνομα όποιου... κλείνει τη βρύση». Κάνει και λογοπαίγνια για να διαφημίσει το «επενδυτικό της πλάνο»...

Είναι, όμως, όντως αυτή η αιτία; Αν ναι, τότε γιατί σε νησιά, όπως η Νάξος και η Κρήτη, αλλά και αλλού, μπαίνουν σε προτεραιότητα μέτρα για να υπάρχει νερό, αρκετό για να γεμίζουν οι πισίνες των ξενοδοχείων, αλλά όχι για τις καλλιέργειες των αγροτών, για παράδειγμα, ή για να μην έρχονται αντιμέτωποι οι κάτοικοι με συχνές διακοπές νερού; Οταν «απειλείται το μέλλον του τουρισμού», της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, λόγω ανεπάρκειας νερού, αυτά συμβαίνουν...

Την ίδια στιγμή, δεν γίνεται και πουθενά συζήτηση για την πραγματική αιτία. Δηλαδή για την εμπορευματοποίηση του νερού και την αποσπασματική διαχείρισή του με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων κυρίως στον τουρισμό. Αυτή η διαχρονικά ασκούμενη πολιτική έχει οδηγήσει στο πεπαλαιωμένο σύστημα ύδρευσης και άρδευσης, στην απουσία ή τους βραχείς ρυθμούς υλοποίησης εκσυγχρονισμού των αναγκαίων έργων (π.χ. αντιπλημμυρικά, μικρά φράγματα ανάσχεσης, καλλιέργεια πηγών, λιμνοδεξαμενές, επιδιόρθωση και συντήρηση του δικτύου διανομής κ.λπ.). Ετσι, βλέπουμε να μπαίνουν σε «λίστα αναμονής» αναγκαία έργα τόσο αντιπλημμυρικά όσο και έργα για την πρόσβαση σε φθηνό, ελεγμένο και ποιοτικό νερό, όπως το φράγμα Βαλσαμιώτη στην Κρήτη (η περιφερειακή αρχή εκεί επικαλείται ότι η μελέτη του έχει «μεγάλο κόστος»).

Τώρα, στο ερώτημα γιατί δεν συζητά κανείς γι΄ αυτά, δηλαδή για έργα που σε γενικές γραμμές θα μπορούν να σώσουν τον λαό από τις πλημμύρες τον χειμώνα και το καλοκαίρι από τη δίψα η απάντηση είναι απλή: Στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία που τα πάντα ζυγίζονται με βάση τη λογική «κόστους - οφέλους», αυτό που θεωρείται ως αναγκαίο για την επιβίωση των εργαζομένων, για τις καλλιέργειες των αγροτών και γενικότερα για τις ανάγκες του λαού, δεν είναι «επιλέξιμο» για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και την κερδοφορία τους. Αλλά ούτε και για τις κυβερνήσεις και Τοπικές Διοικήσεις, όπως ούτε, φυσικά, και για την Ευρωπαϊκή Ενωση, για την οποία, βάσει Κοινοτικής Οδηγίας - Πλαίσιο για το Νερό του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη απ' το 2003, αλλά και του συνόλου της ελληνικής νομοθεσίας, με την οποία αξιοποιούν ως πρόσχημα την εξοικονόμηση της ζήτησης νερού και προωθούν την εμπορευματοποίησή του ως εργαλείου για την προώθηση της εξοικονόμησης!

Στο πλαίσιο των δεσμευτικών Οδηγιών της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να διασφαλίσει μια φιλολαϊκή διαχείριση του νερού, μια ουσιαστική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Απέναντι, όμως σε αυτήν την πολιτική οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία μπορούν να διεκδικήσουν και να έχουν, με το ΚΚΕ στο πλευρό τους, μέτρα και έργα που θα τους εξασφαλίσουν νερό που δεν αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, αλλά ως αυτό που θα έπρεπε είναι: Κοινωνικό αγαθό.

Φτάσαμε 2024 για να συζητάμε αν θα έχει νερό το καλοκαίρι σε μεγάλες περιοχές της χώρας, για να συζητάμε αν εξασφαλίζεται η αναγκαία Ενέργεια ή θα κρασάρει το σύστημα με εκτεταμένες διακοπές του πανάκριβου ρεύματος και με τους αγρότες στη Θεσσαλία το καλοκαίρι να μην έχουν νερό για πότισμα και τον Σεπτέμβρη να πνίγονται. Στην άλλη μεριά, το νερό οδεύει προς «απελευθέρωση» και περαιτέρω εμπορευματοποίηση, οι εταιρείες της Ενέργειας χάνουν το μέτρημα από τα κέρδη που συσσωρεύουν και τα καρτέλ των τροφίμων πάνε από το ένα ρεκόρ κερδών στο άλλο με τις τιμές να κόβουν στο άψε - σβήσε το λαϊκό εισόδημα... Πρόκειται και εδώ για χαρακτηριστικές όψεις της καπιταλιστικής Ελλάδας το 2024...