Συντριπτικό χτύπημα έφερε η ανυπαρξία ολοκληρωμένης αντιπλημμυρικής προστασίας στους βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφους της Θεσσαλίας, που ζουν καθημερινά την αγωνία της επιβίωσης, με το βασικό ζητούμενο να παραμένει και να συμπυκνώνεται στο «επιβιώνουμε και μένουμε στη γη μας».

Σε σύνολο 3,47 εκατομμυρίων στρεμμάτων καλλιεργήσιμης γης υπολογίζεται ότι περίπου 850.000 στρέμματα, το 1/4 δηλαδή, θάφτηκαν κάτω από το νερό και τις λάσπες. Εκατοντάδες χιλιάδες ζώα, όπως αιγοπρόβατα, βοοειδή, χοίροι, πτηνά πνίγηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες μελίσσια εξαφανίστηκαν, ενώ σημαντικές ζημιές σημειώθηκαν σε αγροτικό εξοπλισμό, λάστιχα, τρακτέρ, αλλά και στο αρδευτικό δίκτυο της περιοχής, μαντριά και κτηνοτροφικές μονάδες διαλύθηκαν, ζωοτροφές χάθηκαν στις λάσπες. Περίπου 350.000 στρέμματα σε όλη την περιοχή δεν καλλιεργήθηκαν, εξαιτίας των φερτών υλικών και του νερού που σκέπασε τα χωράφια, με το σημαντικότερο πρόβλημα να εντοπίζεται στα παρακάρλια χωριά της Λάρισας και της Μαγνησίας, που το νερό έφυγε πριν από λίγες μέρες. Ταυτόχρονα, χιλιάδες αγρότες και κτηνοτρόφοι είδαν τα σπίτια τους να πλημμυρίζουν, να έχουν ανυπολόγιστες ζημιές.

Υπολογίζεται ότι πριν από την καταστροφή, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, που η συνολική οικονομική της δραστηριότητα συμβάλλει κατά 5% στο ΑΕΠ, είχε το 14% των γεωργικών εκτάσεων της Ελλάδας, παράγονταν το 71% του χοιρινού κρέατος, πάνω από το 1/3 του βαμβακιού, πάνω από το 30% του κριθαριού, το 54% του αχλαδιού, το 52% της βιομηχανικής ντομάτας και των αμυγδάλων, το 43% των μήλων, το 35% του πρόβειου κρέατος, το 33% των οσπρίων, πάνω από το 20% του πρόβειου γάλακτος, το οποίο χρησιμοποιείται για την παρασκευή φέτας και άλλων τυροκομικών προϊόντων.

Εναν χρόνο μετά, οι βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι έχουν να αντιμετωπίσουν την κυβερνητική κοροϊδία με τις αποζημιώσεις - ψίχουλα σε όσους δόθηκαν για τις ζημιές που προκλήθηκαν από τις πλημμύρες.

Η πλειοψηφία των αγροτοκτηνοτρόφων έβγαλε σχεδόν όλη τη χρονιά (σχεδόν 10 μήνες) με τις πενιχρές προκαταβολές, οι οποίες δεν επαρκούσαν για να ζήσουν τις οικογένειές τους, μιας και είχαν επωμιστεί ήδη τα καλλιεργητικά έξοδα, ενώ έπρεπε να βάλουν και βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μπορέσουν να αποκαταστήσουν ζημιές, να χτίσουν νέες μονάδες, να αγοράσουν ζωοτροφές και άλλα αγροτικά μέσα και εφόδια. Μόνο που η τσέπη τους ήταν άδεια, αφού οι περισσότεροι αγρότες αντιμετώπιζαν ήδη οξυμένα προβλήματα λόγω του υπέρογκου κόστους παραγωγής και των χαμηλών τιμών σε μια σειρά από προϊόντα.

Οι αποζημιώσεις, που δόθηκαν στα τέλη Ιούλη μετά από μεγάλη καθυστέρηση και πολλές αναβολές, αποδείχτηκαν σκέτος εμπαιγμός. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης αποδείχτηκαν ψεύτικες, αφού τα επιπρόσθετα ποσά που δόθηκαν, συμπληρώνοντας την αρχική προκαταβολή, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων συνιστούν ψίχουλα που δεν καλύπτουν τα τρέχοντα καλλιεργητικά έξοδα.

Χαρακτηριστικά, στον νομό Καρδίτσας, ενώ η κυβέρνηση και το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης διαβεβαίωναν ότι η συνολική αποζημίωση για το βαμβάκι θα ήταν 210 ευρώ το στρέμμα για όλους (ποσό κάτω από αυτό που διεκδικούσαν οι αγρότες), τελικά η συνολική αποζημίωση για την πλειοψηφία των αγροτών είναι κάτω του κόστους παραγωγής και κυμαίνεται από 144 έως 180 ευρώ το στρέμμα!

Την ίδια ώρα, χιλιάδες αγροτοκτηνοτρόφοι στη Θεσσαλία δεν πήραν ούτε ένα ευρώ πέραν της προκαταβολής, ενώ η υποστελέχωση του ΕΛΓΑ έχει οδηγήσει ακόμα και στη μη ολοκλήρωση των πορισμάτων του. Μεταξύ αυτών που δεν πληρώθηκαν βρίσκονται οι κτηνοτρόφοι, όσοι διατηρούν δενδρώδεις καλλιέργειες στη Λάρισα (Αγιά, Κιλελέρ, Τύρναβο), όσοι δήλωναν βιομηχανική ντομάτα ή συγκαλλιέργεια με βιομηχανική ντομάτα (π.χ. βαμβάκι και ντομάτα ή καλαμπόκι και ντομάτα).

Σε συνάντηση που είχε αντιπροσωπεία των αγροτών της Λάρισας με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Κώστα Τσιάρα, στο δημαρχείο της Καρδίτσας τη 1 Αυγούστου, ο υπουργός παραδέχτηκε μεν το πρόβλημα, αναφέροντας μάλιστα ότι ένα 38% των παραγωγών της Λάρισας δεν πήρε ούτε ένα ευρώ πέραν της προκαταβολής, ωστόσο κυνικά πρόσθεσε ότι θα γίνει προσπάθεια να πληρωθούν περίπου στα τέλη Σεπτέμβρη, ουσιαστικά αφού έχει περάσει ένας χρόνος από τις καταστροφές.

Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκονται και οι αγρότες του δήμου Αγιάς, καθώς παρότι ο δήμος τους κηρύχθηκε πλημμυρόπληκτος, έχουν αποκλειστεί από την καταβολή αποζημιώσεων. Πρόβλημα υπάρχει και με τη μη έναρξη των δηλώσεων ΟΣΔΕ, που προοιωνίζεται μεγάλη καθυστέρηση στις πληρωμές, ενώ σοβαρό ζήτημα προκαλεί η καθυστέρηση στη διαδικασία των αποζημιώσεων των μηχανημάτων και των αποθηκευμένων προϊόντων, καθώς η εξέταση των φακέλων που υπέβαλαν στην Κρατική Αρωγή δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί για ένα μεγάλο ποσοστό, κανείς δε δεν γνωρίζει το ποσό που θα λάβει.

Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί αγρότες που δεν πήραν ούτε την πρώτη αρωγή, που δεν αποζημιώθηκαν για τα χωράφια τα οποία δεν καλλιεργήθηκαν λόγω φερτών υλικών. Οι κτηνοτρόφοι αποζημιώθηκαν, αλλά όχι στην πραγματική αξία των ζώων τους. Ελαβαν περίπου 100 ευρώ για το κάθε παραγωγικό ζώο, όταν η αξία του στην αγορά είναι περίπου 250 ευρώ. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι τα τελικά ποσά των αποζημιώσεων στους αγρότες θα δοθούν όχι με βάση το 100% της πραγματικής ζημιάς όπως ζητάει το αγροτικό κίνημα, αλλά με βάση την ασφαλιστική αξία των προϊόντων.

Το πολυδιαφημισμένο μέτρο 5.2 για τους κτηνοτρόφους, με το οποίο το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων υποσχόταν ότι θα στηρίξει την επανόρθωση των ζημιών τόσο σε παραγωγικά ζώα, που υποτίθεται θα ήταν και «ελεγμένα», όσο και σε στάβλους, πέρα από το ότι καθυστέρησε τραγικά να προκηρυχθεί, αποδείχθηκε ένα μεγάλο φιάσκο.

Παρά τις παρατάσεις που δόθηκαν, ελάχιστες αιτήσεις έχουν γίνει μέχρι σήμερα εξαιτίας των ανυπέρβλητων για την πλειοψηφία των κτηνοτρόφων προϋποθέσεων που αυτό θέτει (π.χ. προεξόφληση της τεράστιας δαπάνης από τον κτηνοτρόφο, «κόφτης» αν η ζημιά ήταν μικρότερη του 30% των ζώων της εκτροφής, αποκλεισμός κτηνοτρόφων με πρόχειρα καταλύματα, ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα κ.λπ.).

Τελικά, και σε αυτήν την περίπτωση υπερίσχυσε η γνωστή καραμέλα περί «ατομικής ευθύνης», με τους κτηνοτρόφους να αναζητούν μόνοι και αβοήθητοι αιγοπρόβατα, με τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα.

Οι αγρότες που έδωσαν και δίνουν μάχη για να ορθοποδήσουν μετά τον «Ντάνιελ», βρίσκουν διαρκώς απέναντί τους ένα εχθρικό κράτος, που κάνει ό,τι μπορεί για να τους βάλει τρικλοποδιές και εμπόδια, σπρώχνοντας πολλούς από αυτούς εκτός παραγωγής.

Οταν πρόκειται για τα μεγαθήρια του αγροτοδιατροφικού τομέα και την «εξωστρέφειά» τους, οι κρουνοί της χρηματοδότησης από κράτος και ΕΕ ανοίγουν απρόσκοπτα. Οταν πρόκειται όμως για την προστασία της δικής τους παραγωγής και του εισοδήματός τους, τότε δεν περισσεύει δεκάρα τσακιστή από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα ευρωπαϊκά ταμεία. Πόσο μάλλον όταν οι κουτσουρεμένες και ανεπαρκέστατες αποζημιώσεις έρχονται να προστεθούν σε διαχρονικά προβλήματα και δυσκολίες που έχουν οι αγρότες, εξαιτίας των συνεπειών της ΚΑΠ και της πολιτικής όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων.

Οι μαζικές αγροτικές κινητοποιήσεις συλλόγων και Ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στην Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, του προηγούμενου διαστήματος, πανελλαδικά και με επίκεντρο τη Θεσσαλία, έχουν αφήσει σημαντική παρακαταθήκη.

Οι κινητοποιήσεις που συνεχίστηκαν όλο το καλοκαίρι φανερώνουν αγωνιστικές διαθέσεις που παραμένουν, αλλά και την οριακή κατάσταση με την οποία βρίσκονται αντιμέτωπα εκατοντάδες αγροτικά νοικοκυριά, που η επιβίωσή τους κρίνεται μέρα με τη μέρα. Εδωσαν όμως και απάντηση στις συκοφαντίες που εκτοξεύονται από όλες τις κυβερνήσεις, περί «εθιμικών αγροτικών κινητοποιήσεων κάθε χειμώνα».

Η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι η πολιτική της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, που στηρίζει την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και προωθεί τις κατευθύνσεις της ευρωενωσιακής ΚΑΠ, οξύνει συνεχώς τα προβλήματα αγροτών και κτηνοτρόφων, κάνοντας ολοένα και πιο δύσκολη την παραμονή τους στην παραγωγή.

Η κλιμάκωση του οργανωμένου αγώνα, που αμφισβητεί και συγκρούεται με αυτήν την πολιτική, την κυβέρνηση, την ΕΕ και τα κόμματά της, είναι ο μόνος δρόμος για να αποσπάσουν οι αγρότες μέτρα ανακούφισης και φωτίζει την αναγκαία πορεία για να απαλλαγούν οριστικά από το βάσανο της επιβίωσης στην κόψη του ξυραφιού, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την παραγωγή φτηνών και ποιοτικών προϊόντων για όλο τον λαό.