Από τη δράση της Επιτροπής Πλημμυροπαθών Μεγάλων Καλυβίων

«Από τις πρώτες κιόλας μέρες κάναμε λαϊκή συνέλευση του χωριού, συζητήσαμε για το πώς χρειάζεται να δράσουμε, ότι δεν γίνεται να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, εκλέξαμε Επιτροπή Πλημμυροπαθών μαζί με συγχωριανούς. Η Επιτροπή από την πρώτη κιόλας μέρα μπήκε μπροστά στην οργάνωση της αλληλεγγύης, ώστε να μπορέσουμε να λύσουμε σοβαρά βιοποριστικά ζητήματα.

Η Επιτροπή ήταν ένα ζωντανό κομμάτι του χωριού μας όπου καθημερινά μαζευόμασταν, συζητούσαμε για το πώς θα κινηθούμε, για καθημερινά και πρωτόγνωρα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Από τις πρώτες μέρες οργανώσαμε μαχητικές κινητοποιήσεις σε δήμο και Περιφέρεια, κόντρα σε όσους καλούσαν τους συγχωριανούς μας "να κάτσουν ήσυχα" και λέγοντας τους ότι υπάρχουν "άλλοι τρόποι" να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Ο,τι καταφέραμε στο χωριό μας γινόταν μέσα από συλλογική διεκδίκηση. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε: Από το συσσίτιο, την παραμονή των πληγέντων συγχωριανών στα ξενοδοχεία, τη σίτιση στα σχολεία, τα κοντέινερ να τοποθετηθούν με κατάλληλες προδιαγραφές στις αυλές των σπιτιών, τον καθαρισμό των δρόμων, τις απολυμάνσεις, την ταφή των ζώων και μια σειρά πράγματα που μπορεί να θεωρούνται αυτονόητα, αλλά για τον κρατικό μηχανισμό δεν είναι, γιατί κοστίζουν.

Συμμετέχουμε στο Πανθεσσαλικό Συντονιστικό μετά το κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Λάρισας. Μια πρωτοβουλία που μας βοήθησε να δούμε πως τα προβλήματα όλων των πληγέντων είναι κοινά και οι ένοχοι οι ίδιοι. Πως είναι ανάγκη να έχουμε πιο ολοκληρωμένα πλαίσια πάλης για να μπορέσουμε να παλέψουμε, σε έναν μακρύ δρόμο όπως φαίνεται, ώστε να μην ερημώσουν τα χωριά μας.

Μέσα από συνελεύσεις και συσκέψεις με τους συγχωριανούς μας πήραμε την απόφαση να χτίσουμε μια πιο μόνιμη συλλογική δομή, ιδρύοντας τον Σύλλογο Πλημμυροπαθών με τη συμμετοχή 300 συγχωριανών. Ολο αυτό το διάστημα οργανώσαμε δωρεάν μαθήματα ζωγραφικής και σκακιού για τα παιδιά, πολιτιστικά δρώμενα και εκδήλωση τη Μέρα της Γυναίκας, με συζήτηση και χορό, ώστε το χωριό μας να ζωντανέψει.

Ενώσαμε τη φωνή μας με όλους τους εργαζόμενους του νομού στις μεγάλες απεργίες, γιατί οι ίδιοι που μας πνίξανε είναι αυτοί που διαχρονικά κυβερνήσανε και με τις πολιτικές τους ευθύνονται για την ακρίβεια, για τις κατασχέσεις των λαϊκών σπιτιών, για την εντατικοποίηση της εργασίας και το τσάκισμα των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Είναι αυτοί που δεν νοιάζονται για τις ζωές μας».