«Προετοιμασία εδάφους» κάνουν με παρεμβάσεις τους μια σειρά αστικά επιτελεία σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά, και ενώ επίκειται η επίσκεψη Φιντάν στην Ελλάδα στις 8 Νοέμβρη, για να διερευνηθεί «το επόμενο βήμα» στις δρομολογούμενες διευθετήσεις ΝΑΤΟικής κοπής, με μια σειρά δημοσιεύματα να δείχνουν ότι η συζήτηση έχει ήδη μπει στο «παρασύνθημα», στην ατζέντα και στους όρους μιας συμφωνίας. Παράλληλα, με κοινή επιχειρηματολογία τα σχετικά δημοσιεύματα αρχίζουν από τώρα και το «ζύμωμα» των σχετικών κάλπικων διλημμάτων που θα συνοδεύσουν την όποια ενδεχόμενη συμφωνία, με τα γνωστά περί «χαμένων ευκαιριών» και «κόστους της ακινησίας», «επιλογών» ανάμεσα στην όποια συμφωνία ή πόλεμο κ.ο.κ.

Ενδεικτικά, ο διευθυντής της «Καθημερινής», Αλ. Παπαχελάς, αρθρογραφώντας την Κυριακή σημείωσε ότι «η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον διάλογο και θέλει "να μπει στο ψητό". Το γιατί σήκωσε τόση "σκόνη" πριν αποσαφηνιστεί τι είναι εφικτό και αν υπάρχει προοπτική συμφωνίας, είναι ανεξήγητο. Από την άλλη ο δημόσιος διάλογος έχει γίνει αφόρητα τοξικός και δεν επιτρέπει καμία ορθολογική συζήτηση (...) Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι η κυβέρνηση να πέσει σε παγίδα από μόνη της. Να εγκαταλείψει πιεζόμενη την πολυδιαφημισμένη προσπάθεια διαπραγμάτευσης. Θα έχει επωμιστεί όλο το πολιτικό κόστος χωρίς να έχει πετύχει τίποτα. Δίνοντας ταυτόχρονα οξυγόνο στον χώρο στα δεξιά της».

Για «τους θιασώτες της "μόνιμης ανησυχίας"» γράφει ο Π. Τσάκωνας, επικεφαλής του προγράμματος ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής στο ΕΛΙΑΜΕΠ, διαμαρτυρόμενος ότι δεν γίνεται «διάκριση μεταξύ της πραγματικής / υφιστάμενης κυριαρχίας που ασκεί η χώρα μας στο Αιγαίο και της δυνητικής / διεκδικούμενης κυριαρχίας που θα επιφέρει ενδεχόμενη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Οταν όμως η βασική αυτή διάκριση αποσιωπάται στη δημόσια συζήτηση, τότε και η ανάληψη από την Ελλάδα μιας αυτονόητης σύμφωνα με τη λογική αλλά και προβλεπόμενης από το διεθνές δίκαιο βολιδοσκόπησης (...) μπορεί ευκολότερα να παρουσιάζεται ως παραχώρηση ή ακόμα και ως πράξη εθνικής μειοδοσίας». Προσθέτει δε ότι «αυτή ήταν η μεθοδολογία και κυρίως το περιεχόμενο των "διερευνητικών επαφών" που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας από τον Απρίλιο 2002 έως το τέλος 2003 και οι οποίες έφτασαν κοντά σε συμφωνία, διότι λόγω των αποφάσεων του Ελσίνκι αναπτύσσονταν σε ένα ασφυκτικό για την Τουρκία πλαίσιο που την υποχρέωνε στην υιοθέτηση εποικοδομητικής στάσης και στην αποδοχή του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης», κάνοντας το μαύρο άσπρο.

Τα όσα έγιναν το 2003 θυμάται και έτερο άρθρο του «Βήματος», που επικαλούμενο «μαρτυρία προσώπου που είχε ενεργό ανάμειξη στις εξελίξεις» σημειώνει ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είχαν αρχίσει να διαμορφώνουν ένα σχέδιο διαπραγμάτευσης το οποίο «προέβλεπε χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια από τις ηπειρωτικές άκρες στα 6 ναυτικά μίλια για τα περισσότερα νησιά, και χάραξη μέσης γραμμής για όσα βρίσκονταν πολύ κοντά στα τουρκικά παράλια». Συμπληρώνει μάλιστα ότι είχε γίνει και ανταλλαγή χαρτών, καθώς και ότι ετοιμαζόταν κοινό ανακοινωθέν από τις δύο χώρες. Και καταλήγει το δημοσίευμα επισημαίνοντας πως «η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε, κατά την άποψη της συγκεκριμένης πηγής, είναι ότι δεν συνεχίστηκε η διαδικασία του Ελσίνκι», αυτή δηλαδή που αναγνώρισε «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», «γκριζάροντάς» το και με τη «βούλα» της ΕΕ.

«Εθνικιστική υστερία για το Αιγαίο» βλέπει ο αρθρογράφος Γ. Καρτάλης, καλώντας να «μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία στο παρελθόν είχε δεχθεί μια κλιμακωτή αύξηση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, όπου θα μπορούσαν σε ορισμένα νησιά τα όρια να παραμείνουν στα 6 μίλια, σε άλλα να επεκταθούν στα 8, ενώ στις ηπειρωτικές ακτές να επεκταθούν έως και στα 12 μίλια, με απώτερη εναρμόνιση και του εναέριου χώρου...». Επισημαίνει δε ότι «το Διεθνές Δικαστήριο, για λόγους τήρησης πολιτικών ισορροπιών, δεν δίνει ποτέ δίκιο 100% σε μια πλευρά».