Μούφα αποδεικνύονται ξανά οι εξαγγελίες της κυβέρνησης ότι με την «αύξηση» του κατώτατου μισθού ενισχύεται συνολικά το εισόδημα των εργαζομένων και αυξάνεται ο μέσος μισθός. Πέρα από το γεγονός ότι οι αυξήσεις που ανακοινώνει το κράτος με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου είναι ψίχουλα, επηρεάζουν ένα μικρό μόνο εύρος μισθών γύρω από τον κατώτατο, που δεν φτάνουν έτσι κι αλλιώς για να ζήσει κάποιος με αξιοπρέπεια. Οσοι αμείβονται με λίγο περισσότερα συγκριτικά με τον κατώτατο, δεν παίρνουν μυρωδιά από αυτές τις αυξήσεις, επειδή το αντεργατικό πλαίσιο στέκεται ακοίμητος φρουρός των κερδών και των συμφερόντων της εργοδοσίας. Ενας βασικός λόγος είναι, για παράδειγμα, ότι δεν υπογράφονται Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με τους εργοδότες να οχυρώνονται πίσω από τους αντεργατικούς νόμους και να σφυρίζουν αδιάφορα στα αιτήματα των σωματείων. Τα στοιχεία αυτά δεν δείχνουν μόνο την αγριότητα με την οποία το κράτος επιτίθεται για να κρατάει χαμηλά το λεγόμενο κόστος εργασίας, αλλά και την ανάγκη ο αγώνας των εργαζομένων να βάλει στο στόχαστρο συνολικά την εργοδοσία, την πολιτική και τα κόμματά της, που ευθύνονται για τους καθηλωμένους μισθούς και το διαλυμένο εισόδημα, την ώρα που κλίνουν την ανταγωνιστικότητα σε όλες τις πτώσεις. Μέσα από έναν τέτοιον αγώνα μπορούν να κερδίσουν και κάποιες ανάσες ανακούφισης, όπως έδειξε και η μάχη των οικοδόμων για την υπογραφή Σύμβασης με αυξήσεις.