Σκοπός να σπείρουν σύγχυση για το ποιος είναι ο πραγματικός χαρακτήρας του συστήματος και πώς τα βάζει κανείς μαζί του, να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια για το έγκλημα στα Τέμπη και τη συγκάλυψη, για τις συνέπειες από τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική, εντός των ορίων του συστήματος.

Και αυτοί, όπως και το ίδιο το σύστημα που τους αναγορεύει και τους προμοτάρει ως αντισυστημικούς, παρουσιάζουν πολλά ως σύστημα: Τη διαφθορά και τα σκάνδαλα, διάφορα πρόσωπα και όψεις του κρατικού μηχανισμού και των θεσμών, τη συγκεκριμένη κυβέρνηση ή συγκεκριμένα ΜΜΕ που έχουν «πάρει το όπλο τους» για την επικοινωνιακή καταιγίδα συγκάλυψης.

Δείχνουν δηλαδή μερικά «δέντρα» για να κρύψουν το δάσος όπου φυτρώνουν τα «φυντάνια» αυτά: Τον καπιταλισμό, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Δηλαδή την οργάνωση της κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας των πολλών από τους λίγους, που αποτελεί πηγή ταξικής διάκρισης και κάθε κοινωνικής αδικίας.

Μια κοινωνία που κυριαρχούν οι λίγοι, η αστική τάξη, το κεφάλαιο, έχοντας στα χέρια τους το κράτος, τους θεσμούς, τις κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα και άλλα φανερά ή κρυφά επιτελεία, συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις (π.χ. Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ κ.ά.).

Αυτό προσπαθούν να κρύψουν οι συστημικοί - αντισυστημικοί με «μισές αλήθειες», για να ξεφουρνίσουν τα ολόκληρα ψέματα: Ο,τι δηλαδή ρημάζει τη ζωή των εργαζομένων, δεν είναι το ίδιο το σύστημα, αλλά οι «λάθος πλευρές» του, ορισμένες «παθογένειες» που μπορούν να διορθωθούν κάπου και κάποτε («με μια άλλη κυβέρνηση», «στην ΕΕ», «με μια δίκαιη δικαιοσύνη»). Ετσι ώστε το σύστημα που έχει στο DNA του την κοινωνική αδικία, που «ζει» από αυτήν, να γίνει «ανθρώπινο» και «ηθικό», ίσως - γιατί όχι - να υπηρετήσει τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος των «αντισυστημικών», να ξανασερβίρουν σε κρίσιμες στιγμές τη «φόλα» με τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις, την αναμονή που ο λαός πληρώνει κάθε φορά με απογοητεύσεις και αποπροσανατολισμό από την πραγματική διέξοδο.

Από την ανάποδη, η προσπάθεια όλα αυτά να παρουσιαστούν ως σύστημα έχει στόχο όλοι αυτοί να παρουσιαστούν ως «αντισυστημικοί», κατευθύνοντας εκεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια: Ενα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο για το πώς όλοι αυτοί οι - πιο σύστημα πεθαίνεις - «αντισυστημικοί» παίζουν «πασούλες» με το σύστημα, είναι αυτό στη Βουλή την Παρασκευή: Ο υπουργός Γεωργιάδης να λέει ότι... «όποιος κατεβαίνει στις συγκεντρώσεις στηρίζει την Κωνσταντοπούλου»...

Εξάλλου, η συζήτηση για «αντισυστημισμό» φουντώνει κάθε φορά που προετοιμάζεται η αναμόρφωση και αναδιάταξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι διάφοροι «αντισυστημικοί» είτε αναδεικνύονται σε δυνάμεις μιας χρήσης που συμβάλλουν στις ανακατατάξεις, γίνονται αιχμή του δόρατος ενάντια στην προσπάθεια χειραφέτησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, είτε τελικά αναλαμβάνουν καραμπινάτο «συστημικό» ρόλο ακόμα και ως δυνάμεις διακυβέρνησης στην επόμενη φάση.

Το έργο το έχει ξαναδεί πολλές φορές ο λαός τα τελευταία χρόνια:

• Με τους «αντιμνημονιακούς» του ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών που αποδείχτηκαν μνημονιακότεροι των μνημονιακών, και το πιο γερό χαρτί του συστήματος για τη βρώμικη δουλειά του κεφαλαίου και των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Που κατέληξαν με προέδρους εφοπλιστές, να βαφτίζουν το κεφάλαιο «μηχανισμό αναδιανομής» και το ΝΑΤΟ «ιερή συμμαχία».
• Με τους εγκληματίες ναζί χρυσαυγίτες που θα τα έβαζαν τάχα με το σύστημα, την ίδια ώρα που έπαιζαν ρόλο μπράβου για την εργοδοσία, αυτούς τους πιο καλούς φίλους των εφοπλιστών (με δεκάδες Ερωτήσεις στη Βουλή για λογαριασμό τους) και διασυνδέσεις με κάθε είδους μηχανισμό του αστικού κράτους.
• Με τους διάφορες «διάττοντες αστέρες», από τον Καρατζαφέρη, τον Καμμένο, τον Βαρουφάκη, τον Θεοδωράκη μέχρι γραφικούς τύπου Λεβέντη που θα «ξεφτίλιζαν» το σύστημα και που «χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι» μπροστά στις κάμερες, για να «δίνουν χέρι βοήθειας» σε μηχανισμούς και κυβερνήσεις στις δύσκολες στιγμές, μόνιμη εφεδρεία του συστήματος.

Ολοι αυτοί αποδείχτηκαν το τέλειο συμπλήρωμα του συστήματος και της αντιλαϊκής σταθερότητας, κρατώντας τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση - ξανά - εντός των τειχών του συστήματος, με όλους τους τρόπους: Σπέρνοντας την απογοήτευση, καρφώνοντας πιο βαθιά σε συνειδήσεις τις θεωρίες περί «καπιταλιστικού μονόδρομου», τις αυταπάτες περί «δικαιότερου καπιταλισμού».

Λειτουργώντας ως αντιδραστική «αιχμή του δόρατος» απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, «προβοκάροντας» τις δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, διακινώντας σε λαϊκά στρώματα κάθε είδους αντιδραστικές θεωρίες και ιδεολογική «σαβούρα» από τα σπλάχνα του συστήματος, με τον μανδύα του «αντισυστημικού».

Αλλωστε, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μέχρι και η κυβέρνηση φτάνει να δηλώσει «αντισυστημική», βαφτίζοντας π.χ. ως σύστημα τον συνδικαλισμό, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και λοιπές «παθογένειες με τις οποίες συγκρούεται».

Ολοι αυτοί έχουν τώρα έναν πολύ σοβαρό λόγο που επιστρατεύονται ξανά «άρον άρον», με φόντο τις πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, αλλά και συνολικά την άνοδο μιας σειράς από ελπιδοφόρους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, με τους οποίους μάλιστα σε μια σειρά από περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι απέσπασαν και κάποιες «ανάσες» ανακούφισης, κέρδισαν μικρές νίκες, πείρα και αυτοπεποίθηση στον αγώνα τους απέναντι στο σύστημα, τη μεγαλοεργοδοσία, το εχθρικό αστικό κράτος.

Εχουν σοβαρούς λόγους να επιστρατεύονται, γιατί σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες προϋποθέσεις ώστε ο λαός να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα για το τι πραγματικά είναι σύστημα, για το πού πρέπει να κατευθυνθεί ο αγώνας του για να υπάρξει πραγματική δικαίωση, για να βάλει στο κάδρο των ευθυνών τούς πραγματικούς ενόχους για τα εγκλήματα κράτους και κεφαλαίου απέναντι στις ζωές μας.

Ολο και περισσότεροι βλέπουν ότι το αστικό κράτος δεν είναι τάχα «κράτος όλων», αλλά κράτος των καπιταλιστών, και αυτούς σπεύδει τώρα να «βγάλει λάδι», αξιοποιώντας και όλο το αντιδραστικό σχετικό νομοθετικό πλαίσιο.

Σήμερα λοιπόν, που υπάρχουν σημαντικές προϋποθέσεις περισσότεροι να καταλάβουν πως δεν αρκεί απλά να φύγουν μερικοί «υπεύθυνοι», να καταλογιστούν ορισμένες πολιτικές και ποινικές ευθύνες και να ξαναγυρίσουμε σε «μια από τα ίδια». Σε νέους «υπεύθυνους» και «διαχειριστές» ενός συστήματος που είναι στη φύση του, στους άγραφους «σιδερένιους νόμους» του, να δημιουργεί παντού τις προϋποθέσεις για νέα εγκλήματα σε βάρος της ζωής του λαού, θυσιάζοντας τις ζωές και τις ανάγκες του στον βωμό της κερδοφορίας.

Ακριβώς για αυτό οι γνώριμοι συστημικοί «αντισυστημικοί» σπεύδουν να σηκώσουν «καπνό και ομίχλη», να βγάλουν εκτός κάδρου τον πραγματικό ένοχο.

Το βασικότερο, σπεύδουν να κρύψουν το πού βρίσκεται η διέξοδος για τον λαό, το τι μπορεί να τα βάλει με το σάπιο σύστημα: Οχι η «αυτοκάθαρση» και κάποιοι δήθεν «αδέκαστοι» αστικοί θεσμοί, αλλά ένα κίνημα που θα τα βάζει με το σύστημα που στερεί από τον λαό το «οξυγόνο». Μόνο έτσι, άλλωστε, κάτω από την πίεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, μέσα από τα αιτήματα συνδικάτων και φορέων, έχουν αποκαλυφθεί και όλα όσα έχουν αποκαλυφθεί γύρω από το έγκλημα αυτό.

Γιατί μόνο ένα κίνημα που θα τα βάζει με τα «ιερά και τα όσια» του σάπιου συστήματος, με την καπιταλιστική κερδοφορία, μπορεί όντως να οδηγήσει στην πραγματική δικαίωση. Μόνο σε σύγκρουση με αυτούς ο λαός μπορεί να ξηλώσει τις ράγες του κέρδους που τον οδηγούν από τραγωδία σε τραγωδία, παίρνοντας ο ίδιος την οικονομία και την εξουσία στα δικά του χέρια, βάζοντας με τις νέες σχέσεις παραγωγής - τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο - όλες τις τεράστιες σύγχρονες δυνατότητες στην υπηρεσία των δικών του αναγκών.

Μόνο σε σύγκρουση με αυτή την πολιτική μπορεί να ξηλωθεί το σάπιο κράτος που βρίσκεται στην υπηρεσία του κέρδους και στη θέση του να μπει το κράτος των εργαζομένων, οι δικοί του θεσμοί, που θα ξεμπερδέψουν μια και καλή με το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα.