Πέρα από την καταφανέστατη επίδραση των διαλυμένων δημόσιων συστημάτων Υγείας, που δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν τον λαό από την πανδημία, οδηγώντας σε χιλιάδες θανάτους, στη μείωση του προσδόκιμου ζωής αποτυπώνεται η συνολικότερη υποχώρηση της πρόληψης, σε συνδυασμό με την αύξηση των παραγόντων (άγχος, κακή διατροφή, εργασιακή εξουθένωση) που ευθύνονται για σύγχρονες μάστιγες, όπως ο καρκίνος, τα καρδιαγγειακά νοσήματα κ.τ.λ., σε πλήρη αντίθεση με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για ευζωία και ευημερία του λαού. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι η μεγαλύτερη μείωση του προσδόκιμου ζωής συνδέεται ιστορικά με καταστροφές όπως ο πόλεμος, μάλλον δεν είδαμε ακόμα το σενάριο του καπιταλισμού που σάπισε να ξεδιπλώνεται ως το τέλος.