Η εν λόγω πρωτοβουλία έχει ξεκινήσει ήδη από το 2018. Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της πολυδιακηρυγμένης 7χρονης προσπάθειας να ιδρυθεί μια «νέα κομμουνιστική οργάνωση»;

Στην ουσία είναι το ΝΑΡ με άλλο όνομα, καθώς το «ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση» «μετονομάστηκε» σε «Κομμουνιστική Απελευθέρωση».

Κατά τ' άλλα το νέο μόρφωμα που διακήρυξαν ότι ιδρύουν έχει την ίδια οπορτουνιστική πολιτική γραμμή. Εχει την ίδια οπορτουνιστική αντίληψη για το κίνημα και την ίδια πολιτική συμμαχιών σε «μετωπικά σχήματα δυνάμεων της αριστεράς». Οι θέσεις τους για τον πόλεμο και τα Ελληνοτουρκικά αποπνέουν το ίδιο ΝΑΤΟικό - πασιφιστικό άρωμα. Επαναλαμβάνουν τις ίδιες θεωρητικές πομφόλυγες για τον «ολοκληρωτικό καπιταλισμό». Παραμένουν «ακλόνητοι» στον χαρακτήρα τους ως μορφώματος που αυτοπροσδιορίζεται «κομμουνιστικό» και την ίδια στιγμή υιοθετούν θέσεις και ρητορική που ταυτίζονται με επιχειρήματα του αντικομμουνισμού. Τέλος, έχουν ακόμα και την ίδια Πολιτική Επιτροπή, αυτή που είχε εκλέξει το ΝΑΡ στο τελευταίο του συνέδριο (Μάρτης 2024), με μια ορισμένη «ανανέωση» με γνωστά στελέχη του ΝΑΡ.

Στην πράξη το ΝΑΡ, μέσα από αυτήν την κίνηση, επιχειρεί μάταια να βγει από το αδιέξοδο που το έχει οδηγήσει η πολιτική του γραμμή όλα τα προηγούμενα χρόνια, ως αναπόσπαστο τμήμα του οπορτουνιστικού ρεύματος. Φυσικά, χωρίς προσπάθεια αυτοκριτικής εξέτασης τριών δεκαετιών, δεν μπορεί παρά να επαναλαμβάνει την ίδια οπορτουνιστική αντίληψη και πολιτική γραμμή. Καμία προσπάθεια στοιχειώδους αυτοκριτικής επανεξέτασης των βασικών θέσεών τους για τον μαρξισμό - λενινισμό, τα χαρακτηριστικά του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον ρόλο της εργατικής τάξης στη σοσιαλιστική επανάσταση, την εργατική εξουσία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Στη συνέχεια του άρθρου θα υπενθυμίσουμε σύντομα ορισμένα από τα βασικά σημεία της αδιέξοδης γραμμής του ΝΑΡ.

Στις θέσεις¹ για την ίδρυση της «Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης» (ΝΑΡ) επαναλαμβάνονται (πολλές φορές αυτολεξεί) οι ίδιες αρχές για το ίδιο μεταβατικό πρόγραμμα που είχαν καταλήξει στο τελευταίο συνέδριο του ΝΑΡ.

Η λογική του μεταβατικού προγράμματος, που προβάλλει συνολικά το οπορτουνιστικό ρεύμα και όχι μόνο το ΝΑΡ, έχει διάφορες παραλλαγές αλλά η ουσία του είναι ότι μπορεί να υπάρξει ένα σύνολο πολιτικών στόχων που στα πλαίσια του καπιταλισμού να προκαλέσει ριζικές αλλαγές υπέρ της εργατικής τάξης χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Στο ερώτημα ποιος θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, οπορτουνιστικές δυνάμεις απαντούν (επίσης με παραλλαγές) ότι θα εφαρμοστεί από μια «προοδευτική ή αριστερή» κυβέρνηση είτε ως πρόγραμμα φιλολαϊκής μεταρρύθμισης του καπιταλισμού είτε ως κυβερνητικό πρόγραμμα που σιγά σιγά θα ανοίγει ρωγμές έως την ανατροπή του καπιταλισμού.

Το ΝΑΡ, συγκεκριμένα, που ονομάζει τη δική του εκδοχή «αντικαπιταλιστικό πλαίσιο πάλης», διακηρύσσει ότι αυτοί οι πολιτικοί στόχοι δεν είναι για να εφαρμοστούν από μια αστική κυβέρνηση, αλλά από την πάλη του κινήματος (!!!) και έτσι να προκαλέσουν «ρωγμές» στο σύστημα.

Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η πολιτική γραμμή, ανεξάρτητα από προθέσεις, εγκλωβίζει αντικειμενικά σε αυταπάτες φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος, ό,τι θεωρητικούς ακροβατισμούς και αν κάνουν οι εκπρόσωποι του οπορτουνισμού σχετικά με το ποιος και πώς μπορεί να την εφαρμόσει στο έδαφος του καπιταλισμού.

Μια γραμμή που είναι αντίθετη με την πραγματική προσπάθεια ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος που καταβάλλουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, να οργανώνονται αγώνες με κατάλληλα αιτήματα και στόχους πάλης, να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση πάλης στο κίνημα, να οξύνεται η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη με την παρέμβαση του πραγματικού αντιπάλου, να φτάνει πιο πλατιά η συζήτηση για την αναγκαιότητα της διεξόδου από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η πολιτική γραμμή του μεταβατικού προγράμματος είναι γνωστή και χρεοκοπημένη διεθνώς και στην Ελλάδα. Οδήγησε το σύνολο του οπορτουνιστικού ρεύματος και το ΝΑΡ, κατά την περίοδο των μνημονίων, στον ρόλο των εξαπτέρυγων του «αντιμνημονιακού μετώπου», που βοήθησε στην κυβερνητική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Οδήγησε στη στήριξη επί της ουσίας απ' όλες αυτές τις δυνάμεις των σχεδίων αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, με την αποθέωση «κινημάτων» όπως των πλατειών και των «αγανακτισμένων», σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα. Οδήγησε στις πορείες για την «αγωνιστική» στήριξη της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΕ, που έφερε το 3ο μνημόνιο, και στην ενίσχυση του κάλπικου διλήμματος που τέθηκε στο δημοψήφισμα του 2015. Οδήγησε και οδηγεί το εργατικό κίνημα στον εγκλωβισμό στον στόχο της κυβερνητικής εναλλαγής, του κάθε φορά «αντικυβερνητικού μετώπου», που θα διώχνει τη μια κυβέρνηση για να φέρει μια άλλη. Είναι η πολιτική γραμμή που οδήγησε πολύ κόσμο στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία, στην αποχή από τη συλλογική διεκδίκηση και στην ενσωμάτωση του κινήματος.

Ενα ακόμα θέμα όπου μεγαλοπρεπώς αναδεικνύονται οι βαθιές αντιφάσεις και το αδιέξοδο της πολιτικής γραμμής του ΝΑΡ είναι η εμπλοκή της αστικής τάξης της Ελλάδας ολοένα και βαθύτερα στην κλιμάκωση του πολέμου και στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Υπενθυμίζουμε ότι το ΝΑΡ τα προηγούμενα χρόνια έχει δηλώσει ανοιχτά τις θέσεις του για ύπαρξη αμφισβητούμενων θαλάσσιων περιοχών στο Αιγαίο, για ΑΟΖ και κυριαρχικά δικαιώματα νησιών που δεν μπορούν να καθοριστούν εύκολα και ότι η λύση πρέπει να δοθεί μέσα από έναν «έντιμο συμβιβασμό» ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Με λίγα λόγια, συμπλέουν στην πράξη με τη ΝΑΤΟική στρατηγική για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, ως δήθεν λύση προς όφελος των λαών και τη διασφάλιση της ειρήνης.

Στα ντοκουμέντα της «Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης», που έχουν μέχρι τώρα δημοσιευτεί, παρότι επιχειρούν ορισμένες κυβιστήσεις από τον φόβο μήπως φανεί η υπόκλισή τους στη ΝΑΤΟική γραμμή, στην πράξη επιμένουν στις ίδιες ράγες. Γράφουν χαρακτηριστικά ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης για το πώς να μοιραστούν θαλάσσια οικόπεδα στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο. Δεν βγάζουν άχνα για το αν έχουν τα νησιά στο Αιγαίο κυριαρχικά δικαιώματα και ΑΟΖ. Ενώ καταγγέλλουν το ΚΚΕ που αποκαλύπτει αυτά τα ΝΑΤΟικά σχέδια συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου ως δύναμη που συμπλέει με την αστική τάξη.

Συσκοτίζουν το κύριο, ότι η ελληνική αστική τάξη προωθεί επιθετικά τα συμφέροντά της και όταν παζαρεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και όταν αναλαμβάνει τον ρόλο του σημαιοφόρου στα επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ.

Το νέο μόρφωμα «Κομμουνιστική Απελευθέρωση» (ΝΑΡ) παραμένει στις ίδιες ράγες του αντισοβιετισμού, όπως έκανε το ΝΑΡ όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Συνεχίζουν και συκοφαντούν τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε, προπαγανδίζοντας ότι οι χώρες που οικοδόμησαν σοσιαλισμό κατά τον 20ό αιώνα εξελίχθηκαν σε «ιδιότυπα αυταρχικά, αντεργατικά και εκμεταλλευτικά καθεστώτα», και μάλιστα από τις πρώτες δεκαετίες της ΕΣΣΔ. Επιμένουν στο θεωρητικό τους κατασκεύασμα για το εργατικό κράτος, που είναι κάτι τελείως ξέχωρο από την εργατική τάξη και μπορεί να εξελιχθεί σε καταπιεστή της, φέρνουν σε αντιδιαστολή την «εργατική δημοκρατία» (όπως την ονομάζουν) στη δικτατορία του προλεταριάτου (που απουσιάζει πλήρως ως έννοια από τα προγραμματικά τους κείμενα).

Ρίχνουν έτσι νερό στον μύλο του αντισοβιετισμού του ευρωατλαντισμού, που χαρακτηρίζει την ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες που οικοδομούσαν σοσιαλισμό ανελεύθερα και δικτατορικά καθεστώτα, κατρακυλώντας στον αντικομμουνισμό. Προβάλλουν, δε, αυτές τις θέσεις ως δήθεν συμπεράσματα από τη μελέτη της ιστορικής πείρας του Κομμουνιστικού Κινήματος για να «μην επαναληφθούν λάθη».

Αυτόν τον παραπλανητικό δρόμο τον συμπληρώνουν με την καπηλεία να ισχυρίζεται το ΝΑΡ ότι θεωρεί κομμάτι του «την Οκτωβριανή Επανάσταση, την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ, τις επαναστάσεις όπου Γης». Υποκριτικά υπέρ της Οκτωβριανής για να συκοφαντήσουν τον σοσιαλισμό, αυτή είναι η σταθερή πορεία του ΝΑΡ, όσα ονόματα και αν αλλάξει. Οσες φορές και να επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει τον επιθετικό προσδιορισμό «κομμουνιστικό», δεν θα αλλάξει το ότι ήταν και παραμένει φορέας του αντισοβιετισμού, ρίχνοντας νερό στον μύλο του αντικομμουνισμού.

Η ατέρμονη διαδικασία δήθεν «επαναπροσδιορισμού» και «μεταλλάξεων» των δυνάμεων του οπορτουνισμού, με σκοπό να περάσουν από την «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» την αδιέξοδη και επιζήμια για το κίνημα πολιτική τους γραμμή, χρειάζεται να προβληματίσει όσους και όσες αγωνιούν για το πώς μπορεί να αλλάξει η κατάσταση, για το πώς μπορεί να μεγαλώσει ξανά η δύναμη της λαϊκής πάλης.

Η λύση δεν βρίσκεται στην αναζήτηση εγχειρημάτων αναβάπτισης πολιτικών λογικών όπως και εκείνης του ΝΑΡ, που η χρεοκοπία τους έχει αποδειχθεί. Ισα ίσα, θα επαναληφθούν, απλά με άλλο όνομα, δήθεν «κομμουνιστικό», η γραμμή που οδηγεί στην ενσωμάτωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η συγκαλυμμένη σύμπλευση με τα ΝΑΤΟικά σχέδια στο Αιγαίο και η συκοφάντηση του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε.

Η λύση βρίσκεται στη συμπόρευση και στους κοινούς αγώνες με το ΚΚΕ, που δίνει όλες του τις δυνάμεις για το δυνάμωμα του κινήματος, για να αναπτυχθούν περισσότεροι αγώνες, για να μην περάσουν οι στοχεύσεις του αντιπάλου να ενσωματωθούν ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις σε σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, για να μεγαλώσει η συζήτηση για την πραγματική διέξοδο από το σημερινό σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Υποσημείωση

1. Οταν γραφόταν αυτό το άρθρο δεν είχαν ακόμα δημοσιευτεί τα τελικά κείμενα της απόφασης του εν λόγω συνεδρίου.