Eurokinissi

Απέναντι σε αυτό η αστική τάξη δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια και παίρνει τα μέτρα της για να αντιμετωπίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τη νεολαία, να συσκοτίσει για τις πραγματικές αιτίες του εγκλήματος, να αθωώσει το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού που γεννά καθημερινά Τέμπη στους χώρους δουλειάς, στην Παιδεία, στην Υγεία, την προστασία του λαού από σεισμούς, πυρκαγιές, πλημμύρες.

Από τη μια μεριά η προπαγάνδα της ΝΔ ότι χρειάζεται κυβερνητική σταθερότητα, ότι πρέπει να αποφευχθεί κάθε περίπτωση αποσταθεροποίησης του συστήματος, κάνοντας προσπάθεια να περιορίσει το πολιτικό κόστος και τις ευθύνες της.

Στον αντίποδα ξεδιπλώνεται η προσπάθεια των άλλων αστικών κομμάτων με το αφήγημα της εξυγίανσης του συστήματος που έχει δύο «παραλλαγές». Εκείνη της κυβερνητικής εναλλαγής με μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και εκείνη που προτάσσει την εμφάνιση δήθεν «άφθαρτων» προσώπων, που δεν έχουν συμμετάσχει άμεσα σε μια προηγούμενη κυβέρνηση και θα φέρουν την «κάθαρση» σε ένα πολιτικό σύστημα που κινδυνεύει να χάσει την ικανότητα ενσωμάτωσης πλατιών λαϊκών συνειδήσεων.

Πρωταγωνιστικό ρόλο ως ένας από τους μοχλούς του σχεδίου της «αποκατάστασης του κράτους δικαίου» διαδραματίζει η Πλεύση Ελευθερίας, με την πρόεδρό της Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η οποία, με γενικολογίες περί γενικού και ενιαίου συμφέροντος της κοινωνίας και μιας δήθεν υπερταξικής και υπερκομματικής τοποθέτησης, επιχειρεί να συσκοτίσει τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας και να παρουσιάσει τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου για την εξυγίανση του πολιτικού του συστήματος ως συμφέροντες για την εργατική τάξη και τον λαό.

Οχι τυχαία έχει ανέβει η προβολή της από τα αστικά μέσα ενημέρωσης το τελευταίο διάστημα, αποτελώντας ειδικά για την κυβέρνηση της ΝΔ τον βολικό αντίπαλο για να στήνεται το διπολικό παιχνίδι εγκλωβισμού λαϊκών συνειδήσεων.

Η Πλεύση Ελευθερίας αποτελεί στην πραγματικότητα μια πολύτιμη εφεδρεία του συστήματος, που έχει αποδείξει τη χρησιμότητα και ικανότητά της να φέρει εις πέρας τον ρόλο της ως καταλύτη σε κομβικές διεργασίες για το πολιτικό σύστημα του κεφαλαίου.

Η πρόεδρός της έπαιξε κομβικό ρόλο στον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων με το παραμύθι της «πρώτη φορά αριστεράς», στην πορεία της ανόδου και ανάληψης της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ως πρόεδρος της Βουλής, επιχειρούσε με θεατρινισμούς να παρουσιάσει ένα κάλπικο αντισυστημικό πρόσωπο για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή που η αντιλαϊκή πολιτική προχωρούσε ανεμπόδιστη. Συνέβαλλε αποφασιστικά ώστε να περάσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τη συμφωνία του Eurogroup της 20ής Φλεβάρη 2015, η οποία αποτέλεσε επί της ουσίας προάγγελο του 3ου μνημονίου, και δήλωνε ότι «η κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο κι ένα άρθρο» που είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά ένα «σχήμα λόγου».

Στην πορεία ήταν από τους πρωταγωνιστές στην εξαπάτηση του λαού στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, που αποτέλεσε όχημα για να έρθει το 3ο μνημόνιο. Ενώ και όταν αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να πάει πρώτα στη ΛΑΕ και ύστερα να ιδρύσει την Πλεύση Ελευθερίας, είχε ενεργό ρόλο στις ατέρμονες ωσμώσεις του σοσιαλδημοκρατικού και οπορτουνιστικού χώρου. Συνέχισε να συμβάλλει στις αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ, που δήθεν πρόδωσε τις «φιλολαϊκές» του διακηρύξεις, και στα νέα τότε αφηγήματα για τη «δεύτερη φορά αριστερά». Συνέχισε να έχει ως πυρήνα της πολιτικής της τις κάλπικες διακηρύξεις για δυνατότητες φιλολαϊκής αλλαγής του σημερινού συστήματος της εκμετάλλευσης και του αστικού κράτους.

Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έχει στο πολιτικό της βιογραφικό και την καθοριστική συμβολή σε μια ακόμα από τις πλέον σημαντικές διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος. Εκείνη που αφορούσε την αναμόρφωση του φασιστικού - ακροδεξιού χώρου με την «απόσυρση» της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής, κάτω και από την πίεση του λαϊκού κινήματος, και την αντικατάστασή της από ένα νέο δήθεν «σοβαρό» φασιστικό, εθνικιστικό, ακροδεξιό μόρφωμα.

Αξίζει να θυμηθούμε ξανά ότι ως πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε να διακοπεί η κρατική χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής και να προχωρήσει η άρση της ασυλίας των βουλευτών της. Αμφισβητούσε τη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων ψηφοφοριών στη Βουλή επειδή δεν ήταν παρόντες οι εγκληματίες ναζιστές βουλευτές. Το πολιτικό της φλερτ με τον ακροδεξιό χώρο συνεχίστηκε είτε ως προσκεκλημένη σε εκδηλώσεις τους είτε με την παρουσία της δίπλα σε τέτοιες δυνάμεις στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οχι τυχαία το 2020, έχοντας ιδρύσει την Πλεύση Ελευθερίας, δήλωνε ότι μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να παραμείνει στη Βουλή. Ενώ ας μην ξεχνούμε ότι η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ είχε και τη δική της ψήφο.

Η Πλεύση Ελευθερίας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναλαμβάνουν ξανά ρόλο στα σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκονται τώρα σε εξέλιξη.

Οπως δήλωνε η ίδια σε μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις της, η Πλεύση Ελευθερίας δεν επιδιώκει απλά μια κυβερνητική εναλλαγή, αλλά να αλλάξει πλήρως το μέχρι τώρα «σύστημα των παλιών κυβερνητικών κομμάτων». Οπως λένε, «θα πρέπει 50 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση να μιλήσουμε με νέους όρους και όχι με τους παλιούς».

Πίσω βέβαια από αυτές τις θολές γενικόλογες διακηρύξεις περί «νέου» κρύβεται η απαρχαιωμένη πολιτική γραμμή και πολιτική πρακτική ενός προσωποπαγούς αστικού κόμματος, όπως είναι αυτό της Πλεύσης Ελευθερίας.

Στην ουσία, τα παραπάνω αποτελούν μια προσπάθεια να φτιαχτούν δήθεν «νέα πολιτικά σχήματα», να εμφανιστούν «νέες κυβερνητικές λύσεις», να προβληθούν δήθεν «νέα πολιτικά πρόσωπα», που δεν θα έχουν φθαρεί στις λαϊκές συνειδήσεις από την προηγούμενη κυβερνητική θητεία τους στην προώθηση και εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως έχει σε έναν βαθμό συμβεί με τα αστικά κόμματα που έχουν κυβερνήσει έως σήμερα. «Νέα» πολιτικά σχήματα, πρόσωπα και κυβερνητικές λύσεις που όμως θα εφαρμόζουν την ίδια σάπια αντιλαϊκή πολιτική, την ίδια πολιτική προώθηση των στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου, των κατευθύνσεων της ΕΕ και των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι πρώτη φορά που το σύστημα προωθεί τέτοια σχέδια, που στο όνομα της «κάθαρσης» επιχειρούν να εμφανίσουν νέους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, που να μπορούν να ενσωματώνουν πιο αποτελεσματικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Γνωρίζουμε τι ακολούθησε τις κυβερνήσεις της «κάθαρσης» στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90. Γνωρίζουμε ότι αυτόν τον ρόλο ανέλαβαν κατά καιρούς επίσης είτε ήδη υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και πρόσωπα, όπως στην περίπτωση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Είτε πρόσωπα «εκτός» του μέχρι τότε κάδρου του αστικού πολιτικού συστήματος, «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» που αναδείχθηκαν από το σύστημα, είτε και μεγαλοεπιχειρηματίες. Χαρακτηριστική η περίπτωση της «Επιχείρησης καθαρά χέρια», που με επίκεντρο δήθεν την πάταξη της πολιτικής διαφθοράς στην Ιταλία τη δεκαετία του 1990, πραγματοποιήθηκε μια ευρεία αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Μια αναμόρφωση που οδήγησε τελικά στη διακυβέρνηση Μπερλουσκόνι, ενός εκ των μεγαλύτερων καπιταλιστών στην Ιταλία, που είχε στην ιδιοκτησία του περισσότερες από 150 μεγάλες επιχειρήσεις, το 80% των αστικών μέσων ενημέρωσης, τον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο στην Ιταλία και μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Πλεύση Ελευθερίας προσπαθεί να πείσει τον λαό ότι υπεύθυνη για το έγκλημα στα Τέμπη είναι μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ, αφήνοντας το σύστημα που γεννά «Τέμπη» στο απυρόβλητο. Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά η πρόεδρός της στη Βουλή, δεν φταίει για όλα ο καπιταλισμός, απευθυνόμενη με δηκτικό ύφος στο ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ έχει αναδείξει φυσικά πολύ νωρίτερα όχι μόνο τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ και των προηγούμενων, των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, που παίρνοντας τη σκυτάλη ο ένας από τον άλλο οδήγησαν στην 28η Φλεβάρη 2023, αλλά και τον μεγάλο ένοχο που είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, οι κατευθύνσεις της ΕΕ και οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ.

Ο πραγματικός σκοπός της Πλεύσης Ελευθερίας είναι να μείνουν αθέατοι όλοι αυτοί οι ένοχοι και να φτιαχτούν οι «νέοι - και άφθαρτοι» εκπρόσωποι της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οχι τυχαία, διακηρύσσει ότι λύση είναι ένα «κράτος δικαίου», «ενίσχυση της δημοκρατίας» και της «δικαιοσύνης». Ενίσχυση δηλαδή ενός κράτους που από τη φύση του παίρνει όλα τα μέτρα που συμφέρουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και βάζει τις ζωές των εργαζομένων και του λαού σε διαρκή κίνδυνο. Είναι αυτό το κράτος, που με κάθε δυνατό τρόπο και πολύ αποτελεσματικά προώθησε τον διαχωρισμό των υποδομών ασφαλείας από το εμπορικό τμήμα του σιδηρόδρομου, που εφάρμοσε και προώθησε μέσα από όλους τους εμπλεκόμενους θεσμούς του την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, που κατάτμησε έργα υποδομών και ασφάλειας για να ικανοποιηθεί ο ανταγωνισμός των κατασκευαστικών ομίλων.

Γι' αυτό δεν βγάζει άχνα για τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την «απελευθέρωση» του σιδηροδρομικού έργου και τη δημιουργία μιας «ενιαίας αγοράς» σιδηροδρομικών δραστηριοτήτων με σκοπό την καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ασφάλεια στους σιδηρόδρομους και την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Για τις αντιλαϊκές προτεραιότητες που θέτει η ΕΕ για την αύξηση της χωρητικότητας του δικτύου και την ταχύτητα μεταφοράς εμπορευμάτων, σε βάρος όλων των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας, ακριβώς για τη διασφάλιση και αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Για το ότι ακριβώς γι' αυτό μόνο το 13% του κεντρικού δικτύου σιδηροδρόμων στις χώρες της ΕΕ λειτουργεί τα απαραίτητα συστήματα ασφαλείας. Για το γεγονός ότι η ΕΕ είχε χορηγήσει πιστοποιητικό ασφαλείας στη «Hellenic Train», παρότι τα τρένα της δεν πληρούσαν τις σύγχρονες προδιαγραφές πυρασφάλειας, αλλά εκείνες του έτους που κατασκευάστηκαν.

Και φυσικά ούτε λόγος από την Πλεύση Ελευθερίας, παρά το κάλπικο - θεατρινίστικο «αντισυστημικό» της προσωπείο, για το ότι αποτελεί «ρουτίνα» η μεταφορά με τον σιδηρόδρομο όπλων από το ΝΑΤΟ και τον αμερικάνικο στρατό, για τις δεκάδες άδειες μεταφοράς στρατιωτικού υλικού με «πλήρη αμαξοστοιχία, αποτελούμενη μέχρι 30 βαγόνια» που κινούνται πλήρως σφραγισμένα, για τις πολλαπλές σιδηροδρομικές αποστολές με προορισμό τα Βαλκάνια και τη Βαλτική που έφυγαν από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Ούτε βγάζει άχνα για την παρουσία ανώτατων στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας το πρωί της επόμενης μέρας στον χώρο του εγκλήματος των Τεμπών. Δεν θα περιμέναμε τίποτα διαφορετικό από αυτό το κόμμα και την πρόεδρό του, που υιοθέτησαν από την πρώτη στιγμή τη ΝΑΤΟική προπαγάνδα για τον πόλεμο στην Ουκρανία και υπερθεμάτισαν τη δημιουργία των Πρότυπων Ωνάσειων Σχολείων.

Υπάρχει απάντηση στην ερώτηση που βρίσκεται στη σκέψη πάρα πολλών εργαζομένων και νέων για το τι πρέπει να γίνει τώρα σε συνέχεια των μεγάλων κινητοποιήσεων των προηγούμενων βδομάδων: Να εδραιωθεί η δυσπιστία και να βαθύνει η αμφισβήτηση όχι απλά της τωρινής κυβέρνησης της ΝΔ, όχι μόνο των προηγούμενων κυβερνητικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και των μεταλλάξεών τους, όπως η Πλεύση Ελευθερίας, αλλά συνολικά του σημερινού συστήματος.

Σήμερα είναι σημαντικό να γίνουν οι χώροι δουλειάς κάστρα του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και το σύστημα της εκμετάλλευσης. Εκεί που δεν θα συναντήσουμε ούτε την Πλεύση Ελευθερίας ούτε τους επίδοξους συνεχιστές της πολιτικής του κεφαλαίου. Να μην πιάσουν τόπο τα πολύμορφα σχέδια εγκλωβισμού του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ανώδυνες για το σύστημα λύσεις. Λύσεις που προσβλέπουν να αναβαπτίσουν και να παρουσιάσουν ως δήθεν εξιλεωμένο ένα σύστημα που βασίζεται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που τις κρίσεις του, αλλά και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο πληρώνει πάντα η εργατική, η λαϊκή πλειοψηφία.

Να μπουν στο στόχαστρο της πάλης των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας το σύστημα της εκμετάλλευσης και το κράτος του με τους σάπιους θεσμούς και μηχανισμούς του, που δεν μπορούν ποτέ να «εξυγιανθούν», δεν μπορούν να υπηρετήσουν το «δίκαιο» του λαού. Να μπουν στο στόχαστρο τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ που κυβέρνησαν, κυβερνούν και επιδιώκουν να βρουν δήθεν νέα και «άφθαρτα» κυβερνητικά «μοντέλα», για να διαιωνιστεί η δικτατορία του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, των αγώνων του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να βρουν διέξοδο οι αγώνες όλων όσοι δεν συμβιβάζονται με τη βαρβαρότητα, την «ασφυξία» και τα εγκλήματα αυτού του συστήματος. Για να μεγαλώσει το ρεύμα εκείνων που βαδίζουν στον δρόμο της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της ανατροπής. Για να δυναμώσει η πάλη για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που οι ζωές μας δεν θα «κοστίζουν», για τον σοσιαλισμό.