Η πείρα των 10 χρόνων αυτού του αγώνα και ειδικά της περιόδου '46-'49 είναι πολύτιμη. Αναδείχνονται σημαντικά συμπεράσματα που έχουν γενικότερη σημασία για το σήμερα και για το αύριο. Είναι μια κληρονομιά που οφείλουμε να τη διατηρήσουμε, όχι ως μια απλή ιστορική παράδοση, αλλά ως πηγή πολιτικών διδαγμάτων για σταθερή πορεία στους σύγχρονους κοινωνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, στην ταξική πάλη. Επιτρέψτε μου να αναφερθώ επιγραμματικά σε μερικά.

Το ΚΚΕ από την ίδρυσή του είχε πάντα και μόνιμα ως ένα από τα στοιχεία της πολιτικής του την υπεράσπιση, με αυτοθυσία, των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων, της νεολαίας, των γυναικών, των απόμαχων της δουλιάς, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και του λαού από την αρπακτική φύση των καπιταλιστών και των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών.

Οι κομμουνιστές όμως δεν ξεχνούν και δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνούν ότι ο κύριος σκοπός της αποστολής τους είναι και πολύ ουσιαστικός και πιο μακροπρόθεσμος και δεν περιορίζεται μόνο στην καταπολέμηση των συνεπειών, αλλά στρέφεται κατά κύριο λόγο στις ρίζες, στις αιτίες που προκαλούν τα βάσανα και τη δύσκολη ζωή για τους λαούς, τους πολέμους.

Παλεύουν για την πλήρη κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, παλεύουν για την κατάργηση των τάξεων και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ελεύθερων ανθρώπων, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους, που ταυτίζονται με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.

Είναι άλλο πράγμα να υπολογίζεις κάθε φορά προσεκτικά το συσχετισμό των δυνάμεων, να κάνεις τις λογικές ή και τις υποχρεωτικές παραχωρήσεις στην οικοδόμηση συμμαχιών για κοινά διακηρυγμένους σκοπούς και άλλο πράγμα να υποτάσσεις τους τελικούς σου σκοπούς στις δυσκολίες των συγκυριών ή στις αναπόφευκτες ταλαντεύσεις των συμμάχων.

Το Κόμμα μας σήμερα, αξιοποιώντας όσο μπορεί πιο δημιουργικά την ιστορική πείρα, παλεύει για την οικοδόμηση μιας ισχυρής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, αλλά δεν ξεχνά και δεν παραιτείται από την κύρια επιδίωξή του, την κύρια αποστολή του.

Η ιστορία ωστόσο του ΚΚΕ δείχνει ότι, στην πράξη, δεν είναι πάντα εύκολος αυτός ο συνδυασμός. Απαιτούνται μια σειρά προϋποθέσεις.

Μια από τις προϋποθέσεις, πέρα από τη γερή θεωρητική κατάρτιση του Κόμματος συνολικά και τη συνεχή, ανυποχώρητη πάλη για τη διεύρυνση των δεσμών του με την εργατική τάξη, το λαό, τη νεολαία, είναι και η δημιουργική μελέτη και αφομοίωση της πλούσιας πείρας του επαναστατικού κινήματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Είναι πολύ σημαντικό, επίσης, το συμπέρασμα ότι η αστική τάξη ποτέ δεν πρόκειται να παραιτηθεί από τα προνόμια της εξουσίας της, αλλά και δεν είναι πάντα στη δική της θέληση οι εξελίξεις. Ειδικά σήμερα, μπορεί ο ιμπεριαλισμός να εμφανίζεται πανίσχυρος, αλλά δεν είναι εξουσιαστής όλων των δεδομένων που καθορίζουν τις εξελίξεις. Τα αδιέξοδά του μεγαλώνουν, οι ρίζες του σαπίζουν, οι λαοί υποφέρουν, οι λαοί αφυπνίζονται, παλεύουν.

Το ιστορικό συμπέρασμα από την πείρα του δικού μας κινήματος είναι ότι ο λαός μπορεί να γίνει κυρίαρχος της μοίρας του και να αλλάξει τους συσχετισμούς, όταν έχει στα χέρια του ισχυρούς μοχλούς αγώνα.

Τότε με μοχλούς το ΚΚΕ, το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ όρθωσε το ανάστημά του και δημιούργησε τα φύτρα της δικής του λαϊκής εξουσίας. Σήμερα με μοχλούς το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, τις άλλες συσπειρώσεις που αναπτύσσονται, θα φτάσει να δημιουργήσει το δικό του λαϊκό Μέτωπο, απέναντι στο μέτωπο της εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού και θα κατακτήσει τη δική του εξουσία. Τη λαϊκή εξουσία.

Με μια όμως βασική προϋπόθεση. Θα παραμένει πάντα σταθερά ανοιχτό το ιδεολογικό μέτωπο απέναντι στη θεωρία της «εθνικής ομοψυχίας», της «κοινωνικής συναίνεσης», της «ταξικής συνεργασίας». Θα παραμένει πάντα ανοιχτό και αδιάλλακτο το μέτωπο πάλης ενάντια στη «νομιμότητα» που κηρύσσει η άρχουσα τάξη και εννοεί τη «νομιμότητα» και την «ελευθερία» της εξουσίας της να εξουσιάζει τη ζωή και τις τύχες του λαού με τη βία του νόμου και την πείνα.

Η ιστορία των εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών αγώνων μάς έχει δείξει ότι τα αστικά κόμματα, παρά τις όποιες διαφορές τους και συχνά τις οξύτατες αντιπαραθέσεις τους, ήταν πάντα συσπειρωμένα, και ειδικά σε κρίσιμες στιγμές, στην υπεράσπιση των συμφερόντων των κυρίαρχων δυνάμεων.

Και σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δε φεύγουν ούτε κεραία από τη γραμμή αυτή. Τη γραμμή υπεράσπισης και θωράκισης του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μπροστά στους εφοπλιστές, μπροστά στο κεφάλαιο, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν έχουν καμιά απολύτως διαφορά.

Μπροστά στο λαό, για να τον εξαπατήσουν, για να τον παγιδεύσουν, για να τον εμποδίσουν να ξεφύγει από τα πλοκάμια τους, μηχανεύονται κάθε τέχνασμα για να φανούν με διαφορετικά προσωπεία. Στο λιμάνι του Πειραιά πρόσφατα φάνηκε για άλλη μια φορά ακόμα η αλήθεια. Εκεί κρίθηκαν για άλλη μια φορά η φύση και ο χαρακτήρας της κάθε πολιτικής δύναμης.

Το ΚΚΕ, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ με αυτοθυσία και αταλάντευτα βρέθηκαν στο πλευρό των ναυτεργατών. Υπερασπίστηκαν χωρίς καμιά ταλάντευση και δισταγμό, παλικαρίσια το δικαίωμα της απεργίας, τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ βρέθηκαν επίσης αταλάντευτα στο πλευρό των εφοπλιστών, του πιο σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου. Μπορεί αυτές οι δυνάμεις να έχουν στα χέρια τους τη δύναμη του κρατικού μηχανισμού. Μπορεί να απειλούν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, με την τρομοκρατία των δικαστηρίων, των γκλομπς και την τρομοκρατία της πείνας και της ανεργίας. Μπορεί να έχουν τη στήριξη σε κρίσιμα ζητήματα δυνάμεων που θέλουν να εμφανίζονται ως αριστερές, όπως ο ΣΥΝ.

Ενα πράγμα όμως δεν μπορούν να καταφέρουν. Να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των πρωτοπόρων δυνάμεων του λαού μας και πρώτα απ' όλα του ΚΚΕ. Να κρύψουν το ταξικό τους πρόσωπο. Να εξαλείψουν το ταξικό μίσος χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων του μόχθου από την απάνθρωπη πολιτική τους.

Το κύριο πολιτικό συμπέρασμα, από τη σύγκρουση στο λιμάνι του Πειραιά, οφείλουμε να το διαδώσουμε σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε νέο και νέα. Να αποτελέσει ένα ακόμα κριτήριο στάσης και ειδικά κριτήριο ψήφου μπροστά στις τοπικές εκλογές που έρχονται.

Τιμώντας σήμερα τον αγώνα του ΔΣΕ, της ΙΙΙ Μεραρχίας, οφείλουμε, πέρα από την άντληση πολιτικών συμπερασμάτων, να διδαχθούμε και από ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο που πλημμυρίζει και ξεχωρίζει το ΔΣΕ.

Τον απαράμιλλο ηρωισμό των μαχητών, την αυτοθυσία, την αφάνταστη αντοχή στις δυσκολίες του αγώνα με έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Την ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στα συμφέροντα των εργαζομένων, στο δίκιο τους.

Ας διδαχθούμε και ας οπλιστούμε από τη λαμπρή αυτή σελίδα της ιστορίας μας με νέες δυνάμεις και με την πεποίθηση ότι καμιά μάχη του λαϊκού κινήματος δεν πάει χαμένη.