"Είναι ένα βήμα στο δρόμο που μας καλεί το χρέος για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, για μια από τις πιο ένδοξες σελίδες του επαναστατικού μας κινήματος που τόσο συκοφαντήθηκε. Ο δρόμος εκπλήρωσης του χρέους περνάει μέσα από την προσπάθεια να πλουτίζουμε την αγωνιστική πείρα, ν' αντλούμε διδάγματα για τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας για τα καθήκοντα που χρειάζεται να πραγματοποιήσουμε". Με τα παραπάνω λόγια ο γραμματέας της ΚΟΘ και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ, Θεοδόσης Κωνσταντινίδης, έδωσε το στίγμα της μεγάλης εκδήλωσης τιμής προς τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ, τους τιμημένους νεκρούς της συγκλονιστικής εποποιίας.

Αναφερόμενος στους λόγους που μέχρι τώρα δεν επέτρεψαν την ιστορική προβολή και την αξιολόγηση του αγώνα του ΔΣΕ ο Θ. Κωνσταντινίδης σημείωσε την κατάσταση που επικρατούσε μετά τον εμφύλιο στη χώρα και τις γνωστές δυσκολίες του Κόμματος. "Οι δεκαετίες που πέρασαν - είπε - βοήθησαν να καταλαγιάσουν τα πάθη και σήμερα με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα να προσεγγίζουμε τα ιστορικά γεγονότα μιας πολλαπλά δυσφημισμένης εποχής. Δυσφημισμένης όχι μόνο από την αντίδραση και τους εκπροσώπους της, αλλά και από τη στάση των κάθε λογής αναθεωρητών και αποστατών του κομμουνιστικού κινήματος που φτάνει από την αμφισβήτηση και την αποστασιοποίηση ως την ιστορική δολιοφθορά και την ουσιαστική αποκήρυξη του αγώνα του ΔΣΕ".

Απαντώντας στο ερώτημα γιατί έγινε ο εμφύλιος πόλεμος και ποιος τον προκάλεσε, ο γραμματέας της ΚΟΘ ξεκαθάρισε: "Η ένοπλη εξέγερση ήρθε ως φυσικό επακόλουθο των σχεδίων της άρχουσας τάξης και των Αγγλων και των Αμερικανών ιμπεριαλιστών να συντρίψουν με κάθε μέσο το ΕΑΜικό κίνημα και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε προγεφύρωμά τους ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις νεαρές τότε Λαϊκές Δημοκρατίες. Εχοντας αυτό το σκοπό οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές ματοκύλισαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά με τα "συμμαχικά" στρατεύματα του Σκόμπι. Οι εξελίξεις αυτές και η Συμφωνία της Βάρκιζας έφεραν αναταραχή στις γραμμές του ΕΑΜ, όμως οι λαϊκές δυνάμεις γρήγορα ανασυντάχθηκαν και συγκρότησαν ένα πανίσχυρο δημοκρατικό λαϊκό κίνημα που θριάμβευσε στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές της ΓΣΕΕ, ενώ η επιρροή του ΕΑΜ ήταν κυρίαρχη στο αγροτικό συνεταιριστικό κίνημα. Ο "Ριζοσπάστης" και η "Ελεύθερη Ελλάδα" είχαν τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στη χώρα, πράγμα που έκανε και τους αντιπάλους να ομολογούν πως το ΚΚΕ αύξησε τον αριθμό των οπαδών του μετά το Δεκέμβρη".

Στη συνέχεια αναφερόμενος στη δεύτερη φάση των σχεδίων των Αγγλων ιμπεριαλιστών ο γραμματέας της ΚΟΘ περιέγραψε το πρωτοφανές όργιο βίας, τρομοκρατίας και εγκληματικής δραστηριότητας εναντίον των κομμουνιστών και των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ: "Επίσημο κράτος και νεοσύστατο παρακράτος λυμαίνονται τη χώρα. ΕΛΑΣίτες δολοφονούνται στους δρόμους, στα σπίτια τους, στα χωριά και στις πόλεις, ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας. Οι δολοφόνοι μένουν ασύλληπτοι. Τα βουνά και τα δάση γίνονται καταφύγιο καταδιωκόμενων αγωνιστών. Για άλλους ανοίγουν οι πόρτες των φυλακών, τα νησιά γίνονται τόποι εξορίας των κομμουνιστών και των πατριωτών".

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση λοιπόν, το Φλεβάρη του 1946, η ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζει την έναρξη του ένοπλου αγώνα σε συνδυασμό με τη μαζική πολιτική δουλιά. Οι διωγμένοι αγωνιστές άρχισαν να συγκροτούν τις πρώτες αντάρτικες ομάδες και το Μάρτη του '46 γίνεται η πρώτη πολεμική ενέργεια στο Λιτόχωρο.

Καταλήγοντας ο γραμματέας της ΚΟΘ του ΚΚΕ υπογράμμισε: "Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας δε στεφανώθηκε με νίκη. Την καταλυτικά πολλαπλάσια δύναμη του αντιπάλου σε έμψυχο υλικό και πολεμικά μέσα, κανένας ηρωισμός, καμία αυτοθυσία, ούτε η αξεπέραστη μέχρι σήμερα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας δεν ήταν δυνατό να εξουδετερώσει. Ωστόσο, ο αγώνας αυτός δεν πήγε χαμένος, αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη του κομμουνιστικού και επαναστατικού μας κινήματος. Ενας αγώνας δεν κρίνεται πάντα μόνο από την κατάληξή του, από την νίκη ή την ήττα, αλλά πρώτα απ' όλα από τα ιδανικά και τους στόχους του. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτέλεσε την ηρωική συνέχεια του έπους της Εθνικής Αντίστασης και του μεγάλου Δεκέμβρη, για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατικές ελευθερίες".

"Για μας τους Ελληνες κομμουνιστές το θετικό κι ελπιδοφόρο είναι ότι κι από τις ήττες βγάζουμε διδάγματα κι αντλούμε πείρα και δυνάμεις για τους νέους αγώνες, τους σκληρούς και μακρόχρονους αγώνες που έχουμε μπροστά μας".

Τι γίνεται όμως σήμερα; Τι άλλαξε από τότε και σε ποια κατεύθυνση;

Ο Θ. Κωνσταντινίδης ξεκαθάρισε μιλώντας προς τους χιλιάδες παρευρισκόμενους πως ο ιμπεριαλισμός γίνεται όλο και πιο βάρβαρος και αδίστακτος στην επιβολή της κυριαρχίας του. Πως "η άρχουσα τάξη της χώρας μας έγινε πιο πειθήνια στους ξένους αφέντες και προστάτες της. Παραδίνει την Ελλάδα στις πολυεθνικές και ελπίζει στη στήριξή της από τις ΗΠΑ και την ΕΕ για τη διατήρηση και αύξηση των όσων απόχτησε από την εκμετάλλευση του λαού. Οσο για τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, όπως τότε έτσι και σήμερα προστατεύουν με κάθε τρόπο τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και διαχειρίζονται την κρατική εξουσία με απόλυτη ταξική συνέπεια προς όφελος των αφεντικών τους, ντόπιων και ξένων".

Και δίνοντας την προοπτική για το λαό, αλλά και το ρόλο που πρέπει να παίξουν οι Κομμουνιστές για να ανατραπεί αυτή η πολιτική, ο γραμματέας της ΚΟΘ του ΚΚΕ σημείωσε: "Για την εργατική τάξη, για την εργαζόμενη αγροτιά, για τον ελληνικό λαό και τη νεολαία δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από τον αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, την ανατροπή αυτής της εξουσίας. Στο ΚΚΕ και στους κομμουνιστές πέφτει ο κλήρος για άλλη μια φορά να μπουν σ' αυτόν τον αγώνα, δουλεύοντας σταθερά, συστηματικά επίμονα για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, του στόχου που χάραξε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, δημιουργώντας την προϋπόθεση για την ανατροπή αυτής της άδικης κι εκμεταλλευτικής κοινωνίας".