Δύο μήνες, περίπου, πέρασαν από τη μέρα που τα ισραηλινά στρατεύματα εξαπέλυσαν το «Προστατευτικό Τείχος». Την επιχείρηση που σημαδεύτηκε από το μακελειό στην Τζενίν, από νεκρούς και τραυματίες που αιμορραγούσαν ώρες αβοήθητοι στους δρόμους και στα σπίτια τους, από τις χιλιάδες συλλήψεις, από την ισοπέδωση σπιτιών, δημοσίων κτιρίων, ακόμη και περιοχών με ιστορική αξία, όπως ήταν η παλιά πόλη της Νάμπλους, από την καταστροφή των υποδομών των παλαιστινιακών πόλεων, από την πολυήμερη μαρτυρική πολιορκία του Ναού της Γέννησης στη Βηθλεέμ.

Σήμερα, οι εικόνες αυτές επαναλαμβάνονται στις παλαιστινιακές πόλεις. Ισραηλινά τανκ έχουν εισβάλει και επιβάλει απαγόρευση της κυκλοφορίας, διεξάγουν έρευνες στα σπίτια, συγκεντρώνουν όλους τους άνδρες ηλικίας 15 - 45 χρόνων, συλλαμβάνουν εκατοντάδες, ταπεινώνουν, εξευτελίζουν. Από την επιχείρηση «Αποφασιστικό Μονοπάτι» έχει παραλειφθεί, όπως και πριν από δύο μήνες από το «Προστατευτικό Τείχος», μόνο η πόλη της Ιεριχούς. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Αυτή τη φορά, μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, ο ισραηλινός στρατός μετέφερε και τροχόσπιτα στις πόλεις που κατέλαβε, καθιστώντας ξεκάθαρο ότι «ήρθε για να μείνει», όπως άλλωστε απείλησε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, που χωρίς να κρύψει τα λόγια του, μίλησε για ανακατάληψη της Δ. Οχθης, την οποία, ουσιαστικά, ουδέποτε εγκατέλειψαν τα ισραηλινά στρατεύματα από τα τέλη Μάρτη.

Μπροστά στη νέα κατοχή, που πλέον είναι και επίσημος διατυπωμένος στόχος, οι πολυσυζητημένες διπλωματικές προσπάθειες, μετά από μια προσωρινή έξαρση των τελευταίων βδομάδων, μοιάζουν μάλλον «αμήχανες». Οι αραβικές ηγεσίες επιμένουν στη γνωστή τακτική των δηλώσεων, πλην όμως όχι πράξεων, καταδικάζοντας την ισραηλινή τακτική και πιέζοντας την Ουάσιγκτον να προχωρήσει σε ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, πλήρως κυρίαρχου, ως μοναδική συνταγή αποκλιμάκωσης της έντασης.

«Για να γίνει διάλογος, για να πάψει η βία, πρέπει οι Παλαιστίνιοι να έχουν ελπίδα», υπογράμμιζε ο Ιορδανός μονάρχης, μηνύοντας προς την Ουάσιγκτον ότι «όσο δε λύνεται δίκαια το Παλαιστινιακό, τα χέρια μας είναι δεμένα και δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε στην αντι-τρομοκρατική σας εκστρατεία». Ο Σαρόν, από την άλλη, αποκλείει κατηγορηματικά τον οποιονδήποτε διάλογο και φυσικά την ανακήρυξη ενός κράτους, «πριν τερματιστεί η τρομοκρατία», την οποία, όπως παραδεχόταν ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας, «εκκολάπτουν, εν μέρει, και οι ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις».

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, πάντως, ανέβαλε για το απροσδιόριστο μέλλον (πιθανώς κατά τη σύνοδο της G8) την εξαγγελία του «οράματός» του. Η αναβολή επικρίθηκε από πολλούς αναλυτές που κατηγόρησαν την αμερικανική Προεδρία ότι συναρτά τις κινήσεις της από τις πράξεις των δύο εμπλεκομένων μερών, υποσκάπτοντας την ίδια τη σοβαρότητά της.

Ούτως ή άλλως, όμως, η πρόταση Μπους άρχισε να διαγράφεται ως «αποτυχημένη» πολύ πριν παρουσιαστεί επισήμως. Με βάση τις διαρροές, εισηγείται την ίδρυση ενός «προσωρινού» ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, του οποίου η απόλυτη κυριαρχία αλλά και το μέλλον θα βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση από τις «επιδόσεις» της ηγεσίας του στην «πάταξη της τρομοκρατίας και στις μεταρρυθμίσεις». Το σχέδιο φέρεται να βρίσκει σύμφωνους Σ. Αραβία και Ισραήλ, κάνοντας πολλούς να θεωρήσουν δεδομένη την υιοθέτηση της ισραηλινής θέσης για περιθωριοποίηση του Αραφάτ. Δε βρίσκει σύμφωνους άλλους Αραβες και την Παλαιστινιακή Αρχή, παρόλο που ο Αραφάτ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο αποδοχής ενός «προσωρινού» καθεστώτος.

Το σίγουρο είναι, όπως υποστήριζαν πολλοί, ότι το σχέδιο Μπους αποτελεί «προδιαγεγραμμένη» αποτυχία: δεν ικανοποιεί τις αποφάσεις του ΟΗΕ, παραπέμπει σε συζητήσεις μέχρι το 2007 τα σοβαρά ζητήματα των συνόρων, της Ιερουσαλήμ, των προσφύγων, των εποικισμών, και κατά συνέπεια αφήνει όλο το περιθώριο στις ισραηλινές ηγεσίες να θέτουν όρους και προϋποθέσεις, να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους όταν κρίνουν, όπως σήμερα, που «κυνηγούν τρομοκράτες» και τελικά αφήνει τον παλαιστινιακό λαό, και πάλι, χωρίς τίποτα.

Προς το παρόν, βέβαια, το μόνο πράγμα που κινείται στη Μ. Ανατολή μοιάζει να είναι το «Αποφασιστικό Μονοπάτι» του ισραηλινού στρατού. Αλλωστε, όπως είπε και ο Πρόεδρος Μπους, το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα και, προφανώς, «αυτοάμυνα» είναι η ανακατοχή των παλαιστινιακών πόλεων και οι νεκροί, τραυματίες και αιχμάλωτοι Παλαιστίνιοι, κυνηγημένοι μέσα στην ίδια τη γη τους, φυλακισμένοι στις ίδιες τις πόλεις τους.