Τρεις μήνες υπολείπονται έως τις γενικές γερμανικές εκλογές (22 Σεπτέμβρη) και, όπως είναι φυσικό, κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θερμή φάση του προεκλογικού αγώνα: Προσπαθούν να πείσουν τους εκλογείς ότι έπραξαν ό,τι καλό μπορούσαν γι' αυτούς και όσα δεν πρόφτασαν να τελειώσουν, υπόσχονται να τα αρχίσουν στην επόμενη τετραετία. Γι' αυτό, κατά τη γνώμη τους, οι εκλογείς δεν πρέπει να είναι αγνώμονες και πρέπει να τους υπερψηφίσουν. Οι άλλοι υπόσχονται να μην αλλάξουν ουσιαστικά πολιτική, αλλά όλα να τα χειριστούν αλλιώτικα από τους σημερινούς κυβερνήτες. Και επειδή πολλοί εκλογείς και στη Γερμανία και αλλού δεν πιστεύουν πια τις παχυλές υποσχέσεις, και προτιμούν την ημέρα των εκλογών να μένουν στο σπίτι τους ή με ωραίο καιρό να οργανώνουν οικογενειακά πικ νικ ή, ακόμα, να βρίσκουν πολιτική στέγη σε άλλες κατευθύνσεις, οι εκλογικοί μάνατζερ αφήνουν τη φαντασία τους να δουλέψει. Δεν ξέρω αν έγινε και στη χώρα μας κάτι τέτοιο, αλλά στο Βερολίνο συνέβη: Οι βουλευτές κλείστηκαν σε μια αίθουσα του Κοινοβουλίου και παρακολούθησαν το ποδοσφαιρικό ματς Γερμανίας - Καμερούν. Οταν, τελικά, οι συμπατριώτες τους αναδείχτηκαν νικητές, όχι μόνο σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, ζητωκραύγασαν και ανέμισαν γερμανικές σημαίες, αλλά ένας - τουλάχιστο - δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι οι «πατέρες του έθνους» από υπερβολικό πατριωτικό ενθουσιασμό τραγούδησαν - ή τουλάχιστον - αποπειράθηκαν να τραγουδήσουν τον εθνικό τους ύμνο. Βέβαια, μέσα στο γενικό - και διεθνές - ποδοσφαιρικό παραλήρημα, είναι άδικο να θελήσει να εξαιρέσει κανείς τους βουλευτές. Αλλά νηφάλιοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι τα κίνητρά τους δεν ήταν ο φιλαθλητισμός τους, αλλά η σκέψη να κερδίσουν και εδώ «πόντους» για το κόμμα τους.

Να, όμως, που το ΚΟΔΗΣΟ προσπάθησε να τους κλέψει την παράσταση. Σκέφτηκε κάτι πιο σωστό, που συγκινεί μεγάλη πλειοψηφία εκλογέων - ένα κοινωνικό ζήτημα, που, αν λυθεί, θα ικανοποιήσει το αίσθημα δικαιοσύνης των φτωχών και μικρομεσαίων φορολογουμένων: Φόρος στις μέχρι τώρα αφορολόγητες μεγαλοϊδιοκτησίες και στα κέρδη από τις κερδοσκοπικές μπίζνες στα διεθνή Χρηματιστήρια. Για το θέμα αυτό, οργάνωσε το Σάββατο (15 Ιούνη) μια πανεθνική «ημέρα δράσης». Σε πάνω από 1.000 στέκια πληροφοριών σε πολλές γερμανικές πόλεις, μέλη του ΚΟΔΗΣΟ πληροφορούσαν τους πολίτες πόσα δισεκατομμύρια θα εισπραχθούν από την επαναφορά της φορολογίας και πόσα πήγαν έως τώρα χαμένα:

«Από το 1997, τα κρατίδια και οι δήμοι και κοινότητες έχασαν από τη φοροαπαλλαγή των μεγάλων περιουσιών 20 δισεκατομμύρια ευρώ», απαντάει η πρόεδρος του ΚΟΔΗΣΟ, Γκαμπριέλα Τσίμερ, σε συνέντευξή της στη «Νόιες Ντόιτσλαντ» (15 Ιούνη). «Δεν είναι παραδεκτό - συνεχίζει - να υπάρχουν στη Γερμανία 48 δισεκατομμυριούχοι, και από την άλλη 1,1 εκατομμύριο παιδιά που ζούνε στη φτώχεια».

Σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τους υπολογισμούς του ΚΟΔΗΣΟ, μια φορολογία ύψους έως 3% στις τεράστιες ιδιωτικές περιουσίες θα απέδιδε ένα ετήσιο φορολογικό ποσό 10 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ενα άλλο μεγάλο ποσό θα συγκεντρωνόταν από τη φορολογία των σπεκουλαδόρων στα διεθνή Χρηματιστήρια. Η φορολογία αυτή θα μπορούσε να είναι έως 1,1% στα κέρδη (φέρει το όνομα Tobin - Tax από τον «εφευρέτη» της, οικονομικό επιστήμονα James Tobin).

Με τα ποσά των φορολογιών αυτών και την επιστροφή των «νεκρών» κεφαλαίων σε παραγωγικά έργα, υπερκαλύπτονται οι δαπάνες για αντιμετώπιση χρήσιμων και αναγκαίων κοινωνικών και πολιτιστικών αναγκών.

Είναι γνωστό ότι το ΚΟΔΗΣΟ δεν αγωνίζεται για ριζικές μεταβολές, αλλά - όπως το ίδιο διατυπώνει - για αλλαγές («μεταρρυθμίσεις») μέσα στα πλαίσια ενός «δικαιότερου» καπιταλιστικού καθεστώτος. Γι' αυτό και τώρα δεν προτείνει να αφαιρεθούν οι περιουσίες από τους πολυδισεκατομμυριούχους, αλλά η φορολογία αυτή να αρχίζει, όταν «η οικογένεια κατέχει περιουσία ύψους 500.00 ευρώ». Αυτό είναι και σύμφωνο με το γερμανικό Σύνταγμα, τονίζει η κυρία Τσίμερ, το οποίο ορίζει ότι η ιδιοκτησία επιβάλλει υποχρεώσεις.

Η περιουσιακή φορολογία υπήρχε στη Γερμανία έως το 1996. Αλλά τότε η κυβέρνηση Χέλμουτ Κολ αποφάσισε να κάνει ακόμα ένα δώρο στους δισεκατομμυριούχους και την κατάργησε. Ευκαιρία, λοιπόν, για τη σοσιαλδημοκρατία (SPD) και τον δύο χρόνια αργότερα υποψήφιο καγκελάριό της Γκέρχαρντ Σρέντερ να υποσχεθούν στους εκλογείς ότι σε περίπτωση επιτυχίας του SPD στις εκλογές του 1998 θα επαναφέρουν τη φορολογία. Αλλη μια υπόσχεση που έμεινε στα λόγια. Η «Νόιες Ντόιτσλαντ» γράφει σχετικά: «Ο φόρος ιδιοκτησίας απέδιδε τελευταία κάθε χρόνο 4,6 δισ. ευρώ στα δημόσια ταμεία. Γι' αυτό SPD και Πράσινοι είχαν αναγράψει το αίτημα της φορολόγησης μεγάλων περιουσιών στις σημαίες τους. Αλλά ήδη ένα χρόνο αργότερα (μετά τις εκλογές του '98), από το αίτημα αυτό δεν έμεινε τίποτα. Ο φόρος περιουσιών εξαφανίστηκε από την ημερήσια διάταξη και η "κοκκινο-πράσινη" φορολογική μεταρρύθμιση προσκόμισε στις κεφαλαιουχικές εταιρίες μόνο το έτος 2001 περί τα 20 δισ. ευρώ».

Είπαμε ότι έως τις 22 Σεπτέμβρη είναι μπροστά μας 3 μήνες. Στο διάστημα αυτό, θα ακουστούν απ' όλα τα κόμματα αρκετές υποσχέσεις, που, όπως πολλές από τις προηγούμενες, θα είναι «λαγοί με πετραχήλια». Γι' αυτό και ο υπογράφων δεν επιχειρεί μια γενικότερη επισκόπηση της τετραετίας 1998-2002, ούτε βιάζεται να μιμηθεί τους «αναλυτές» - δημοσκόπους και να διατυπώσει εικασίες για τους νικητές του ερχόμενου Σεπτέμβρη. Θεωρεί, όμως, επίκαιρο να σημειώσει δύο πολιτικές διαπιστώσεις:

Η πρώτη αφορά στο γνωστό μας μη μαρξιστικό, μη λενινιστικό, όμως, αριστερό, αντιπολεμικό, μεταρρυθμιστικό κόμμα του «Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» (ΚΟΔΗΣΟ). Σχεδόν όλα τα ηγετικά στελέχη του έχουν τελευταία δηλώσει ότι δεν επιθυμούν σαν νέο καγκελάριο τον υποψήφιο Βαυαρό πρωθυπουργό Εντμουντ Στόιμπερ και ότι, αν νικητής αναδειχτεί ο Σρέντερ, αλλά του λείπουν ψήφοι για να αποκτήσει πλειοψηφία στο Μπούντεσταγκ, οι βουλευτές του ΚΟΔΗΣΟ θα του δώσουν ψήφο ανοχής (το μικρότερο κακό).

Η δεύτερη προέρχεται από τον πρώην πρόεδρο του SPD Οσκαρ Λαφοντέν. Βλέπει με σκεπτικισμό την κατάσταση στο κόμμα του και στην «κοκκινο-πράσινη» κυβέρνηση και δεν είναι τόσο αισιόδοξος για τις προβλέψεις. Εξηγεί το γιατί (Από το περιοδικό «Stern» - 16 Μάη 2002): «Ενώ η νέα πλειοψηφία (κοκκινο-πράσινοι - Ριζοσπ.) στην αρχή πραγματοποίησε πολλά απ' αυτά που υποσχέθηκε πριν την εκλογή... οι σοσιαλδημοκράτες εκλογείς πίστευαν ένα χρόνο αργότερα ότι βρίσκονται σε λάθος φιλμ. Ακουγαν τις γνωστές μελωδίες από την εποχή του Κολ. Οτι για να εκσυγχρονιστεί η Γερμανία έπρεπε να περικοπούν οι κοινωνικές παροχές και οι συντάξεις, να μειωθούν οι φόροι των επιχειρηματιών και να ασκηθεί συγκράτηση στα ημερομίσθια. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής: Η ανεργία έφτασε... στο ίδιο ύψος, όπως στην τελική φάση της προηγούμενης κυβέρνησης... Πέρα απ' αυτά άκουσαν οι σοσιαλδημοκράτες, που το 1945 βρέθηκαν στο SPD χάρη στο σύνθημα "Ποτέ πια πόλεμος", ότι το στρατιωτικό θέμα δεν πρέπει να μείνει ταμπού... Σήμερα οι σύντροφοι δίνουν την εντύπωση, έτσι κρίνει ο ερευνητής κομμάτων Φραντς Βάλτερ, κουρασμένων, καταπονημένων και εξαντλημένων... Αν η πλειοψηφία του λαού πιστέψει ότι το SPD δημιουργεί ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και μια "καθώς πρέπει" σταθερή χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους, τότε κέρδισε τις εκλογές του Μπούντεσταγκ... Οποιος αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των συνταξιούχων και μένει αξιόπιστος σ' αυτές τις ομάδες εκλογέων, έχει στη Γερμανία πάντα την πλειοψηφία».