«

Κίνημα Ειρήνης»! Ισως αυτό το επιφώνημα να είναι κραυγή αγωνίας. Ισως, πάλι, να είναι επίκληση μιας νέας διεθνούς ανάτασης ζωής! Οπως και να 'ναι είναι σίγουρο ότι το ειρηνιστικό κίνημα περνά μια βαθιά κρίση. Οσοι το έζησαν έντονα, τουλάχιστον, την τελευταία εικοσαετία, έχουν βαθιά επίγνωση του ιστορικού χάσματος που το χαρακτήρισε κι εξακολουθεί να το χαρακτηρίζει. Τη δεκαετία του 1980 έμοιασε σαν χιονόμπαλα που όσο πιο έντονα κυλούσε τόσο μεγάλωνε. Εφτασε στο σημείο να ωθεί την ανθρωπότητα στη συνειδητή ή ασυνείδητη θέληση αλλαγής της ζωής με την ανατροπή των όρων που την απειλούσαν.

Ηταν η εποχή που μέσα από ένα απλοϊκό, πολλές φορές, προβληματισμό για το καλό και το κακό, το ωφέλιμο και το ανώφελο, το προοδευτικό και το αντιδραστικό ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε τους κινδύνους του πολέμου. Με γνώμονα κυρίως την απλή λογική συνόψισε στην κατάκτηση της αιώνιας ειρήνης, το νόημα της ζωής του. Ολες οι κοινωνικές αντιθέσεις, εθνικά και διεθνώς, έβρισκαν καταλυτική απάντηση στην ερώτηση: «Ειρήνη ή Πόλεμος;». Ωστόσο, η δεκαετία αυτή πέρασε και μαζί της όλος ο λογικοφανής λόγος που τη χαρακτήρισε. Σε πείσμα της «καθώς πρέπει» απλής (αστικής) λογικής, η ζωή φάνηκε να γύρισε ανάποδα.

Τεράστια προβλήματα υψώθηκαν για να διαχωρίσουν την απλοϊκότητα του λόγου από την ορθότητά του. Μέσα από την αυξανόμενη πλημμυρίδα κοινωνικών και διεθνών αντιθέσεων και πολεμικών επεμβάσεων που έφερνε ή έλευση της δεκαετίας του 1990, η διαλεκτική σκέψη έγινε, για μια ακόμη φορά, η βάση της λογικής ορθότητας. Τώρα όλα κινούνται στη σφαίρα του παραλόγου, της τυφλής κι ανεξέλεγκτης πορείας του ανθρώπου. Η έμπρακτη πολεμική βία μοιάζει στους λίγους σαν κάτι αναγκαίο και λογικό και στους πολλούς σαν κάτι το αναπόφευκτο.

Πολύχρωμα πολιτικο-ιδεολογικά ειρηνιστικά κινήματα στον πλανήτη εξαφανίστηκαν σαν να μην υπήρξαν κι οι εκφραστές τους χάθηκαν σε έναν ανεξήγητο για πολλούς κόσμο. Στη θέση τους επικράτησε ο ιρασιοναλισμός μιας νέας «Γκουέρνικα». Μόνο που ο μεγάλος δημιουργός της δεν υπάρχει για να τη ζωγραφίσει ξανά με εντονότερα χρώματα και περισσό πάθος. Ενας νέος πιο καταστρεπτικός πόλεμος επιβλήθηκε τη δεκαετία του 1990 ως ρυθμιστής της ζωής. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ατέρμονη διάρκειά του. Δεν καταστρέφει σε λίγο χρόνο τα πάντα. Αντίθετα, απλώνεται για να έχει να καταστρέφει πάντα.

Από έκτακτη έκρηξη μιας δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας (διεθνής οικονομική κρίση) μεταβάλλεται σταθερά σε έναν επιβαλλόμενο τρόπο ζωής πάνω στον πλανήτη. Τη δεκαετία του 1980 μας είπαν να μάθουμε να ζούμε με την πυρηνική ενέργεια και την πυρηνική πολεμική απειλή. Τη δεκαετία του 1990 μας είπαν να μάθουμε να ζούμε με το διαρκή πόλεμο. Τώρα μας λένε να μάθουμε να ζούμε και με τα δυο. Είναι όρος ύπαρξης ενός συστήματος που στηρίζεται στην καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή, με τελευταία λέξη της οικονομικής του πυραμίδας τα εμπορευματοποιημένα οπλικά συστήματα. Εάν η επιφωνηματική επίκληση «Κίνημα Ειρήνης»! έχει μια αξία, είναι, το κίνημα, να ξαναβρεί τον παλιό εαυτό του χωρίς τις αυταπάτες της απλής λογικής. Να συσπειρωθεί σε πολύχρωμη μαχητική δύναμη και να βάλει ξανά στην ημερήσια διάταξη την πολεμική βία ως το κορυφαίο πρόβλημα κοινωνικής αλλαγής.