Τους αρέσει δεν τους αρέσει, η έννοια της ανατροπής της εξουσίας τους ήταν, είναι και θα παραμείνει από τις πλέον ελκτικές. Το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» δεν ταιριάζει στην εργατική τάξη

Για ποια βία τέλος πάντων μιλάνε οι αστοί; Τι ζητάνε; Να κλεινόμαστε στα σπίτια μας κάθε που περνά ένας απ' αυτούς την Κηφισίας, για να μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς χτυποκάρδι; Τόσο κρίμα κουβαλάνε στο λαιμό τους που δεν μπορούν ούτε να κρύψουν τον τρόμο για τις ζωούλες τους. Ας τους καθησυχάσουμε για μία ακόμα φορά.

Η εργατική τάξη δεν είχε και δεν έχει σκοπό να αφανίσει τους αστούς ως ανθρώπινες υπάρξεις. Την εξουσία τους θέλει να ανατρέψει. Να δώσει σ' αυτούς και τα τέκνα τους τη θέση που τους αρμόζει ανάμεσα στις άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, σ' ένα καθεστώς ισότητας ανάμεσα σ' ανθρώπους που για να ζήσουν χύνουν και ένα δράμι ιδρώτα. Τόσο λίγο είναι αυτό που ζητάνε οι εργάτες. Να ανατρέψουν ένα σύστημα που είναι από τους λόγους ύπαρξής του εχθρικό για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, τελικά και αντιδημοκρατικό. Απλά πράγματα ζητάνε οι εργάτες. Και βρίσκουνε απέναντί τους πάνοπλους στρατούς, νόμους κι αστυνόμους. Βρίσκουνε απέναντί τους πρέζα που διαλύει το μυαλό. Βρίσκουνε απέναντί τους απολύσεις, ανεργία, τρόμο για το αύριο.

Ποιος αυτοδικεί; Ο Ανωμερίτης όταν διατάσσει επιστράτευση των απεργών, ή ο κρεμασμένος στον καταπέλτη συνδικαλιστής;

Ποιος αυτοδικεί; Η κυβέρνηση με τις τιμές για το βαμβάκι ή οι αγρότες που σπρώχνονται να κλείσουν το δρόμο μπας κι ακουστούν;

Ποιος αυτοδικεί; Οι καναλάρχες που κάνουν καθημερινά μαζικά λοβοτομή σε εκατομμύρια τηλεθεατών ή οι οργισμένοι γονείς που θέλουν να σπάσουν τις τηλεοράσεις μπας και προστατέψουν τα παιδιά τους;

Ας μην τα τραβήξουμε μακριά τα ερωτήματα για το τι είναι αυτοδικία...

Οσοι ανησυχούν για τη βία ας κάνουν μια βόλτα στους δρόμους. Μια επίσκεψη στην «Πετρόλα» της κυρίας Λάτση έχει να δώσει πολλά. Αρκούν ορισμένες παρακάμψεις στη διαδρομή Διόνυσος - παραλία για να συγκεντρωθούν ορισμένα δείγματα βίας. Ας δοκιμάσει όποιος θέλει να περπατήσει αμέριμνος σ' έναν οποιονδήποτε δρόμο της Πολιτείας. Και μετά ας κατέβει στην Κάτω Κηφισιά. Οποια πόρτα κι αν χτυπήσει θα μάθει τι είναι βία στον καιρό της δημοκρατίας. Τι σημαίνει να ζεις με το επίδομα ανεργίας. Τι σημαίνει να ζεις χωρίς καν το επίδομα ανεργίας. Τι συμβαίνει σ' ένα σπίτι, που δουλεύει μόνο ένας, τη μέρα που πλακώνουν οι λογαριασμοί. Τι τρώνε τα παιδιά σ' αυτό το σπίτι. Σ' αυτές τις γειτονιές πόσα παιδιά μπορούν να έχουν τα αυτονόητα: τα τετράδια που διατάσσει η δασκάλα να είναι ακριβώς αυτά, το κολυμβητήριο, τα αγγλικά, δε συζητάμε για χορό και τέτοια...

Ας κατέβει και παρακάτω. Κατά Μεταμόρφωση μεριά, αυτές τις μέρες στήνεται το μνημείο για τα θύματα του σεισμού. Εκεί να δεις βία. Κι ακριβώς απέναντι στα ερείπια της «Ρικομέξ». Λίγο πιο μέσα στο Μενίδι. Οπου ευγενικοί μπάτσοι ανά τετράγωνο ξεφτιλίζουν όποιον καβαλά μηχανάκι, σέρνουν στο τμήμα όποιον δεν τους αρέσει η φάτσα του. Δίπλα είναι το Ζεφύρι. Ας πάει να ρωτήσει ποιοι πλασάρουν την ηρωίνη στους φτωχοδιάβολους που πουλάνε τα «φιξάκια». Δεν είναι οι Τσιγγάνοι.

Θέλει βία; Ας κοιτάξει τη χωματερή. Οπου τα βόρεια προάστια θεωρούν αυτονόητο να πετάνε τα σκουπίδια τους για να μένουν μακριά από την μπόχα οι βίλες στο Γραμματικό και το Μαρκόπουλο. Ας κατέβει μέχρι τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, άμα έχει νοτιά. Θα δει τη βία να πλανιέται στον αέρα με τη μορφή ρύπων που κάνουν τη ζωή αφόρητη. Κι από κει ας περάσει απέναντι, κατά Πέραμα μεριά. Να δει τη βία στα πρόσωπα της ανεργίας. Να δει πώς κυνηγάς το μεροκάματο στα καζάνια του θανάτου αν είσαι δυο και τρεις μήνες χωρίς δεκάρα. Ας έρθει απόγευμα στο λιμάνι, να δει τη βία στους χώρους της πρέζας. Ας έρθει πρωί, στα λουσάτα εφοπλιστικά γραφεία, όπου ο ναυτικός γίνεται σκουπίδι για ένα μπάρκο με αμφίβολο γυρισμό.

Πού θέλει να πάμε; Στις γειτονιές που πνίγονται με το πρώτο νερό στον Κηφισό; Στην κατ' όνομα Καλλιθέα. 'Η στα Πετράλωνα. Δεν τους καλούμε στα Πατήσια και τα Σεπόλια. Παραείναι βαριά για τις αντοχές τους. Στην Ομόνοια όμως, αξίζει μια βόλτα. Ακόμα και τώρα που την έχουν καθαρίσει. Ενα βλέμμα στις στοές τα βράδια διδάσκει.

Ας μπει ένα τέλος σ' αυτήν την υποκρισία. Ορισμένοι επιδιώκουν τώρα που η μπόχα της τάξης τους απλώθηκε παντού (μπόχα της τάξης τους είναι όσα πλασάρουν από τα κανάλια τους ως αποκαλύψεις για τη «17Ν» και ιδεολογικά και άμεσα πρακτικά) να αξιοποιήσουν κι αυτήν την ιστορία για να πάρουν με όρους ιστορίας διάφορες ρεβάνς.

Κι επειδή η σιωπή δεν είναι κέρδος για τη δημοκρατία, ας μιλήσουμε και για την «αυτοδικία». Αν αυτοδικία εννοούν τους αγρότες που μπλοκάρουν τους δρόμους, χίλιες φορές να αυτοδικήσουν. Αν αυτοδικούν οι χιλιάδες άνεργοι την ώρα που κλείνουν το δρόμο διαδηλώνοντας, χίλιες φορές να αυτοδικήσουν. Αν είναι οι απολυμένοι που κάνουν κατάληψη του εργοστασίου, χίλιες φορές να αυτοδικήσουν. Αν αυτοδικία είναι η απεργία, θεόσταλτη είναι. Χίλιες φορές τέτοιες αυτοδικίες απ' όσους τους κλέβουν το ψωμί από το τραπέζι, παρά αυτό το νεκροταφείο που ορισμένοι ονομάζουν δημοκρατία τους.

Τι να κάνουμε; Σε ταξική κοινωνία ζούμε, αυτό που είναι δημοκρατικό για τους επάνω δεν είναι δημοκρατικό για τους κάτω. Ποτέ δεν ήταν, ποτέ δεν μπορεί να γίνει. Αυτή ακριβώς η βία που δήθεν αποκηρύσσουν οι αστοί, είναι αυτή και μόνο αυτή που τους έφερε και τους κρατά στην εξουσία τους. Οτι σήμερα η κυρία Δαμανάκη και οι ομοτράπεζοί της ζητούν από τους υπηκόους όχι μόνο να τρώνε τη φόλα, αλλά και να χειροκροτάνε, είναι κάτι που αφορά την ίδια και την παρέα της. Ομως, τους αρέσει δεν τους αρέσει, η έννοια της ανατροπής της εξουσίας τους ήταν, είναι και θα παραμείνει από τις πλέον ελκτικές. Το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» δεν ταιριάζει στην εργατική τάξη.