Αυλαία λοιπόν, στη διεθνή διάσκεψη για το περιβάλλον την προηγούμενη βδομάδα. Μια διάσκεψη που αν και επιχειρήθηκε δε συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας, όπως η προ δεκαετίας διάσκεψη στο Ρίο, ή αυτή του Κιότο. Ισως αυτή τη φορά αυξήθηκαν αυτοί που εκτιμούσαν, ότι δεν μπορεί να προκύψει κάτι το σημαντικό, με εξαίρεση ίσως την ελληνική αποστολή (εννοούμε φυσικά την επίσημη), που μονίμως ακολουθεί ασθμαίνοντας τα γεγονότα και αδυνατεί να παρέμβει στους χώρους που κινείται, δέσμια των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) εντολών. Τα εγχώρια ΜΜΕ υποβάθμισαν, αν δεν αγνόησαν τα όσα έγιναν ή ορθότερα τα όσα δεν έγιναν στο Γιοχάνεσμπουργκ, μονοπωλώντας το χρόνο και τις σελίδες τους στην τρομοκρατία.

Το σημαντικότερο θέμα συζήτησης και σαφώς το κρισιμότερο, λόγω των επιπτώσεων του «φαινομένου του θερμοκηπίου», ήταν το ζήτημα της «ενέργειας» και κυρίως η μονομανία με το πετρέλαιο και τον άνθρακα. Επιχειρήθηκε να ληφθεί συμφωνία για την προώθηση των «ήπιων μορφών και των φραγμάτων» που και απάντηση προσφέρουν για τα ενεργειακά προβλήματα και αποτελούν «καθαρές λύσεις». Ομως με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ και τους δορυφόρους τους μπλόκαρε η όποια απόφαση και μένουμε στα ίδια. Να σημειώσουμε ότι απέχουμε πολύ από το «Πρωτόκολλο του Κιότο» όπου προβλεπόταν η σταθεροποίηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στα επίπεδα του 1990. Αντίθετα οι στόχοι όχι απλά δε θα υλοποιηθούν, αλλά θα έχουμε και αυξήσεις, με δεδομένο ότι και στις ΗΠΑ οι εκπομπές αυξάνονται, όπως και στον Τρίτο Κόσμο που παραμένει αλυσοδεμένος στη φτώχεια και αναγκάζεται να καίει ξύλα από τα δάση για να αποκτήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες του για ενέργεια. Να σημειώσουμε και τους «πόντους» που πέτυχε το «πυρηνικό λόμπι». Οχι μόνο δεν υπήρξε συγκεκριμένος χρονικός ορίζοντας για το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων, αλλά αφέθηκαν πολλά «παράθυρα» για την επέκτασή τους.

Να σταματήσει η παραγωγή των «επικίνδυνων (τοξικών) χημικών» μέχρι το 2020 αποφάσισαν εν μέσω εντάσεων και συμβιβασμών οι ηγέτες πάνω από 120 χωρών. Αλλά κι εδώ η απόφαση είναι ανάπηρη. Ηδη έδαφος, νερά και αέρας έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη ρύπανση. Η εικοσαετής παράταση θα αποτελέσει -σε συνδυασμό με το ενεργειακό μοντέλο- την οριστική ταφόπλακα του πλανήτη. Κι αυτό είναι σαφές από συγκεκριμένη μελέτη της επιτροπής των 2.000 επιστημόνων που είχε συστήσει ο ίδιος ο ΟΗΕ το 1995. Μάλιστα, τα οικονομικοπολιτικά λόμπι της διάσκεψης αρνήθηκαν να υπογραφεί η «αρχή της πρόληψης» για τα χημικά. Ετσι θα κυκλοφορούν ελεύθερα και νέα σκευάσματα μέχρι να αποδειχτούν ύστερα από κάποια χρόνια ότι κι αυτά είναι επικίνδυνα. Μετά το 2010 θα σταματήσει η οριστική θανάτωση της άγριας πανίδας, αν φυσικά υπάρχει μέχρι τότε. Ως τότε οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν να δώσουν 53 εκατομμύρια δολάρια για την «προστασία των δασών βροχής». Τέτοια γενναιοδωρία, αν αναλογιστούμε ότι κάθε χρόνο χάνονται δασικές εκτάσεις που ισοδυναμούν με την έκταση της Αγγλίας τρεις φορές και μάλιστα σε χώρες της αρεσκείας τους.

Η δραματική κατάσταση των «ιχθυοπληθυσμών» ανάγκασε τη διάσκεψη να πάρει κάποια μέτρα που θα δώσουν ανάσα για τα αλιεύματα, όχι όμως και οριστική λύση, εξαιρώντας τις υπόλοιπες θάλασσες πλην ωκεανών! Δηλαδή η Μεσόγειος δεν αντιμετωπίζει προβλήματα... Μάλλον γνωρίζουν κάτι περισσότερο από μας! Για το νερό, που τόση κουβέντα έγινε από πλευράς ΕΕ, ενώ πάνω από 1,2 δισ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο νερό - ο στόχος είναι να μειωθούν στους μισούς. Για τους υπόλοιπους... έχει ο θεός. Οι μεγάλοι ηγέτες δήλωσαν ότι θα επιλύσουν και τα ζητήματα αποχέτευσης. Αφού σήμερα 2,4 δισ. δε γνωρίζουν το αγαθό αυτό. Με τι τρόπο θα το πετύχουν σε χώρες που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν οι πολίτες τους ένα πιάτο φαΐ, εξαιτίας της καταλήστευσής τους από τις πολυεθνικές, είναι ένα πρόβλημα για το οποίο θα απευθυνθούμε σε αστρολόγους. Για την υγεία, δεσμεύσεις για υποστήριξη δόθηκαν μόνο για το ΑΙDS! Τι κι αν 2 στα 10 παιδιά πεθαίνουν σήμερα από έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων σε πολλές χώρες της Αφρικής; Η ευαισθησία τους δε φτάνει μέχρι εκεί...

Αυτό πάντως που σηματοδότησε τη συγκεκριμένη διάσκεψη είναι η οργανωμένη εμφάνιση των εκπροσώπων πολυεθνικών εταιριών που συζήτησαν ως ισότιμοι εταίροι και σε ορισμένες περιπτώσεις με ιδιαίτερο ρόλο. Δεν είναι τυχαίες και φωνές υποστήριξης εκ μέρους πολιτικών για να αναλάβουν το ζήτημα των υδάτων ιδιωτικές εταιρίες, επειδή δήθεν οι κυβερνήσεις του φτωχού Νότου είναι ανίκανες για τη διαχείριση του πολύτιμου αυτού πόρου. Η νομιμοποίηση των εκπροσώπων του κεφαλαίου στη διάσκεψη επισημοποίησε μια κατάσταση που έχει εδραιωθεί το τελευταίο διάστημα, για το ποιος έχει το «πάνω χέρι» στις σημαντικές αποφάσεις. Τα ζητήματα του περιβάλλοντος είναι τόσο σημαντικά και δεν μπορούν να λυθούν αν δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Με τους υπάρχοντες συσχετισμούς διεθνώς κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και των αειφορικών ανοησιών που μας σερβίρουν εγχώρια και αλλοδαπά παπαγαλάκια της παγκοσμιοποίησης.