Οι πρόσφατες τραγωδίες της ΔΕΗ Μεγαλόπολης και της «Μότορ Οϊλ», αλλά και τα δύο ακόμη ατυχήματα που σημειώθηκαν χτες στη ΔΕΗ Λαυρίου και στα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο - ευτυχώς χωρίς θύματα αυτή τη φορά (ρεπορτάζ σε διπλανές στήλες) - επαναφέρουν στο προσκήνιο το σοβαρότατο πρόβλημα της ασφάλειας των βιομηχανικών εγκαταστάσεων. Ενα πρόβλημα, που θέτει σε κίνδυνο, τόσο τους εργαζόμενους που εργάζονται σ' αυτές, όσο και όλους αυτούς που ζουν στις γύρω περιοχές, καθώς πολλές από αυτές τις εγκαταστάσεις βρίσκονται μέσα ή πάρα πολύ κοντά στον πολεοδομικό ιστό.

Αυτό το σημαντικό πρόβλημα εντείνεται τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς όλες οι κυβερνήσεις τροφοδοτούν, αντί να φρενάρουν, την ασυδοσία των βιομηχάνων που το προκαλεί. Αφήνουν αθωράκιστες και στον τομέα αυτό τις πόλεις και τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις κι ας γίνεται αιτία αυτή η πολιτική να θρηνεί αθώα θύματα η εργατική τάξη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και τα Σχέδια Αντιμετώπισης Τεχνολογικού Ατυχήματος Μεγάλης Εκτασης - που απαιτούνται από την Οδηγία Σεβέζο ΙΙ, που ισχύει και στη χώρα μας - παραμένουν ακόμη ανενεργά, ενώ αυτή καθαυτή η Οδηγία καταστρατηγείται. Η πληροφόρηση των πολιτών για όλα αυτά τα ζητήματα είναι ανύπαρκτη, καμία πολιτική πρόληψης και προληπτικών ελέγχων δεν εφαρμόζεται, ενώ καμιά πολιτική χρήσεων γης πέριξ των επικίνδυνων εγκαταστάσεων δεν ασκείται. Είναι επίσης γνωστό ότι ένα από τα πάγια αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων στα διυλιστήρια και στις χημικές βιομηχανίες, δηλαδή η ύπαρξη μόνιμων Τμημάτων Πυρασφάλειας με μόνιμους επαγγελματίες πυροσβέστες, ικανούς για πρόληψη, καταστολή και συντήρηση του πυροσβεστικού υλικού, κυβέρνηση και εργοδότες αρνούνται επίμονα να ικανοποιήσουν.

Η κυβέρνηση έχει αφήσει ανεξέλεγκτους τους εργοδότες να ρυπαίνουν και να σκοτώνουν. Για παράδειγμα, στις 17 Οκτώβρη 2000, μια μεγάλη διαρροή υδρογονανθράκων από τα ΕΛΠΕ έγινε αφορμή να πνιγούν στην κάπνα ολόκληρο το Θριάσιο και ο Πειραιάς. Το πρόστιμο, όμως, των 200 εκατ. δρχ., που επέβαλε τότε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης, μόνον ως «χάδι» μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 27 Φλεβάρη 2002 μια διαρροή υδροθείου είχε ως αποτέλεσμα επτά εργαζόμενοι να χάσουν τις αισθήσεις τους και να μεταφερθούν επειγόντως στο Θριάσιο Νοσοκομείο, ενώ ο ένας από αυτούς χρειάστηκε να εισαχθεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας!

Ολη αυτή η κατάσταση - και προπάντων αυτή η πολιτική - αν συνεχιστεί, όπως έχουν τονίσει επανειλημμένα οι επιστήμονες και άλλοι μαζικοί φορείς, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε ατυχήματα σαν το περσινό της Τουλούζης ή σαν αυτό της Μποπάλ και του Σεβέζο παλιότερα και σε εκατόμβη νεκρών...