Παρά το γεγονός ότι οι επικείμενες εκλογές είναι εθνικές, ωστόσο παίρνουν έντονο ευρω-ενωσιακό χαρακτήρα. Επειδή, κάθε εκλογική αναμέτρηση αναφέρεται στο σύνολο των πολιτικών θέσεων και δραστηριοτήτων του παρελθόντος χρόνου του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων. Επειδή, ορισμένες καίριες θέσεις και δραστηριότητες υπερβαίνουν το χρονικό όριο μεταξύ των δυο εκλογικών αναμετρήσεων λόγω της στρατηγικής τους σημασίας. Επειδή, επίσης, η παρατήρηση αυτή είναι καθοριστικής σημασίας, γι' αυτό και κάθε άξια λόγου κριτική πρέπει να εκτείνεται σε βάθος χρόνου στον πυρήνα κάθε πολιτικής. Αλλωστε, ο χρόνος είναι το καμίνι που δοκιμάζονται, επαληθεύονται ή διαψεύδονται, πολιτικές θέσεις, αντιλήψεις και ενέργειες. Είναι επιβεβλημένη, χάριν αληθείας, η επιστροφή στον Ιούλη του 1992, τότε που στο Ελληνικό Κοινοβούλιο συζητήθηκε και υπερψηφίστηκε εντός τεσσάρων ημερών η Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που ονομάστηκε Συνθήκη του Μάαστριχτ από την ομώνυμη πόλη στην οποία δημιουργήθηκε. Ολα τα τότε κόμματα της Βουλής, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ κι ο εναπομείνας Συνασπισμός της ΕΑΡ είπαν «ναι σε όλα». Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το ΚΚΕ που είπε «όχι σε όλα».

Είναι ζωντανή στη μνήμη η πρόταση των βουλευτών του προς το Σώμα της Βουλής να συζητηθεί σε βάθος η Συνθήκη για να γίνουν κατανοητές οι συνέπειες. Νεο-φιλελεύθεροι, Σοσιαλιστές και νεο-αριστεροί την αρνήθηκαν πεισματικά. Σήμερα, οι ίδιοι αυτοί «ναιναίδες» ομολογούν υποκριτικά ότι δεν είχαν διαβάσει τι ψήφιζαν! Ερωτάται, όμως, εάν αρκεί αυτή η όψιμη ομολογία για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι αλυσόδεσαν την Ελλάδα στο άρμα των συμφερόντων της οικονομικής, πολιτικής και μιλιταριστικής ολιγαρχίας. Οι Ελληνες αγρότες εξανδραποδίζονται από την καλλιέργεια, στο όνομα του περιορισμού της αγροτικής οικονομίας με τη μέθοδο των ποσοστώσεων και της συγκέντρωσης της καλλιεργήσιμης γης σε ολιγάριθμες μεγαλο-καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις. Αυτό συνεπάγεται κινδύνους για τη δημόσια υγεία, στο φόντο των... μεταλλάξεων προϊόντων που υπόσχονται γρήγορα και μεγάλα κέρδη. Οι Ελληνες εργατοϋπάλληλοι θυσιάζονται στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους με ουσιώδεις περικοπές οικονομικών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η ανεργία αυξάνει με την αναγκαστική συγκέντρωση αγροτικού πληθυσμού στα αστικά κέντρα και με τη μετακίνηση ελληνικών κεφαλαίων στο εξωτερικό για χαμηλότερο κόστος παραγωγής, στο όνομα των τεσσάρων υπέρτατων αρχών της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο περιορισμός της αγοραστικής ικανότητας του λαού περιορίζει την εμπορική κίνηση και οδηγεί μαζί με την αντιλαϊκή φορολογία σε μαρασμό τη μικρομεσαία οικονομία. Μαζί με τις υπέρτατες τέσσερις αρχές της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης και των επαίσχυντων ποσοστώσεων, έρχονται κι οι αντιλήψεις μιας ελευθεριάζουσας δυτικο-ευρωπαϊκής κοινωνίας της πορνείας και των ναρκωτικών. Πρόκειται για μία κοινωνία χωρίς αξιόλογο ιστορικό βάθος, δανεισμένη από την αρχαία ελληνική γραμματεία, που, παρά τις προσπάθειές της, δεν μπόρεσε να αφομοιώσει κατ' ουσία. Αυτή η αδυναμία της, μαζί με την άκρατη καπιταλιστική ανάπτυξη, την έσπρωξε στην πολιτισμική επίφαση μιας λαμπερής κοσμοπολίτικης βιτρίνας χωρίς περιεχόμενο. Αυτή τη βάρβαρη πραγματικότητα προσπαθούν να μεταφυτεύσουν στην Ελλάδα ύποπτοι κύκλοι πολιτικών και δημοσιογράφων που απόλεσαν την ιστορική ελληνική συνείδηση. Το γεγονός αυτής της προσπάθειας βρίσκεται στο ότι προσπαθούν να την παρουσιάσουν ως εκσυγχρονιστική. Είναι εμφανές ότι μπερδεύουν τη δική τους καθυστέρηση με την πηγαία συνείδηση των Ελλήνων. Πρόκειται για μια πεμπτοφαλαγγίτικη προσπάθεια αφελληνισμού, με την ιστορική έννοια του όρου. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν δεν τόλμησαν να ομολογήσουν ότι δεν πρόκειται για την Ευρώπη ως σύνολο, αλλά για την καπιταλιστική Δυτική Ευρώπη. Τον προσανατολισμό της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης τον ονομάζουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Ως γνήσιοι τρόφιμοι των ευρω-ενωσιακών κοινοβίων φοβούνται την αλήθεια...

Οι σημερινοί ευρώδουλοι είναι συνεχιστές των παλιών αυλόδουλων. Με τη σημερινή στάση τους απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αποδεικνύουν ότι αμερικανόδουλοι ήταν πάντα. Ως θλιβεροί «πουθενάδες» θεωρούν κάθε άρνηση της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης ως «βήμα στο πουθενά». Συν τοις άλλοις, δηλαδή, είναι κι αγράμματοι. Οι «ΟΝΕδες» της ΟΝΕ μοιάζουν με καρικατούρα τσιφούτη αποθησαυριστή, που βλέπει τα σεντούκια του να γεμίζουν με γυαλιστερά ΕΥΡΩ. Το απόγειο της ηλιθιότητάς τους βρίσκεται στην ερώτηση που κάνουν σε όποιον μιλά για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση: «Και πού θα πάμε;» Ως σύγχρονοι κιοτήδες δεν μπορούν να εννοήσουν ότι μπορείς να υπάρξεις, χωρίς να ανήκεις κάπου. Δεν μπορούν να εννοήσουν τον εαυτό τους έξω από τα κοινόβια του ευρωατλαντισμού. Εκεί που οι καπεταναίοι κι οπλαρχηγοί κρεμούσαν ντουφέκια και σπαθιά, τώρα αυτοί κρεμάνε τα νταούλια. Κόντρα στη ζοφερή αυτή εικόνα, ένα σύνθημα κυριαρχεί απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα: «Ελληνες, αντισταθείτε!»