Οπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει. Τα όμορφα χωριά χάνονται. Ασκημαίνουν κι αυτά, καθώς στριμώχνονται στη μέγκενη του «Καποδίστρια». Οι επαρχιακές πόλεις χάνουν την «οικογενειακή ζεστασιά τους». Γίνονται «κρύες» κι απόμακρες, καθώς δεν υπάρχουν πια η αλάνα, η γειτονιά, η συνοικία. Η πρωτεύουσα απάνθρωπη, αβίωτη, το μπετόν «πνίγει» τις ανάσες και δυσκολεύει τη ζωή. Ποιοι και γιατί κατάντησαν έτσι τη χώρα μου; Με ποιο δικαίωμα διέλυσαν τις κοινότητες της αλληλεγγύης για να φτιάξουν τους ελεγχόμενους δήμους της αντιπαλότητας; Γιατί έκτισαν πόλεις - εκτρώματα, ακαλαίσθητες, ανήλιες, αφιλόξενες, αναίσθητες, ανέραστες, ανόνειρες, αναίσχυντες, ανήθικες, ανόσιες, ανασφαλείς, ανθυγιεινές, άψυχες;

Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται. Δε χαίρονται συχνά, δε γελούν τρανταχτά. Σκυθρωποί και στενοχωρημένοι. Δεν ηρεμούν, σχεδόν, ποτέ. Μόνιμα αγχώδεις και πάντα ταλαιπωρημένοι. Ποιοι και γιατί κατάντησαν έτσι τους συμπατριώτες μου; Γιατί οι νέοι στερούνται τη μόρφωση και δε βρίσκουν δουλιά; Γιατί οι γέροντες πετιούνται στα γηροκομεία; Γιατί αυξάνονται οι κρατήσεις και μειώνονται οι συντάξεις; Γιατί φτηναίνει το στάρι κι ακριβαίνει το ψωμί; Γιατί ο φτωχός δύσκολα βρίσκει γιατρειά; Γιατί ο πονηρός βολεύεται και ο ικανός παραμερίζεται;

Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν. Οι νέοι δύσκολα ερωτεύονται, αποφεύγουν να κοιταχτούν στα μάτια. Οι οικογένειες εύκολα διαλύονται, στέρεψαν τα ζευγάρια από την κατανόηση και την υπομονή που απαιτεί η συμβίωση. Τα παιδιά δεν τηρούν την πέμπτη εντολή, ο γονιός είναι βαρετό βάρος. Τ' αδέλφια εχθρεύονται. Οι συνάδελφοι αλληλοϋπονομεύονται. Οι γείτονες μισούνται. Οι χωριανοί ζηλεύονται. Οι συμπολίτες δε μιλιούνται. Ποιοι και γιατί κατάντησαν έτσι τη ζωή μας; Γιατί μετατρέπουν την ανθρώπινη κοινωνία σε ζούγκλα; Γιατί λιγοστεύουν τα αισθήματα και «παγώνουν» τα συναισθήματα; Γιατί αποξενώνονται οι άνθρωποι; Γιατί λίγοι αγαπούν και πολλοί αδιαφορούν; Γιατί λιγότεροι γεννιούνται και περισσότεροι πεθαίνουν;

Οπου κι αν πάω η Ελλάδα με θλίβει. Μέρες τοπικών εκλογών κι ελπίδα καμιά. Οι υποψήφιοι χιλιάδες. Εραστές της κονόμας κι αγαπητικοί της εξουσίας ζητούν την ψήφο του λαού. Εξέδρες στήνονται παντού. Λόγια τρανά. Πράξεις μικρές. Ποιοι και γιατί κατάντησαν έτσι τους «αρχόντους» μας; Γιατί οι εκλεγμένοι δήμαρχοι και νομάρχες γίνονται υποχείρια των κυβερνώντων και δυνάστες των πολιτών; Γιατί στέκονται μακριά από τ' όνειρο και κοντά στην κουτάλα; Γιατί δεν έχουν ιδέες και οράματα; Τι σχέση μπορεί να έχουν τούτοι εδώ οι «γραικύλοι» με τον Λαμπρούλη, τον Μακρή και όλους τους άλλους κομμουνιστές δημάρχους, που λάμπρυναν με την παρουσία τους παλιότερα ένα θεσμό, με μεγάλες λαϊκές και αγωνιστικές παραδόσεις;

Ομως, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Υπάρχουν άξιοι υποψήφιοι που αν εκλεγούν θα συνεχίσουν στο δρόμο των κομμουνιστών και αριστερών δημάρχων, που κράτησαν όρθια κι αξιοπρεπή την Τοπική Αυτοδιοίκηση από τη μεταπολίτευση μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '90. Υπάρχουν στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΚΚΕ. Κι αξίζει τον κόπο να τους ψάξουμε, να τους βρούμε και να τους ψηφίσουμε...