Η ανάγκη του συντονισμού των λαϊκών κινημάτων σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο είναι επιτακτική. Μπορεί, όμως, να δώσει κάτι το ΕΚΦ σε αυτή την προοπτική;

Είναι προφανές ότι κάτι τόσο ανομοιογενές δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά: ο καθείς θα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Το πού τάσσεται ο κλειστός πυρήνας (ΑΤΤΑC, Ιταλοί, ΣΕΣ, Σοσιαλδημοκράτες και τροτσκιστές) που ελέγχει τη διαδικασία φάνηκε ίσως πιο καθαρά από ποτέ πριν από λίγες μέρες στη Βαρκελώνη...

• Η, σχεδόν παντελής, απουσία κινημάτων και από την Ευρώπη, αλλά και ιδιαίτερα από την ίδια την Ισπανία. Οι ίδιες οι δυνάμεις που οργάνωσαν τις μεγάλες κινητοποιήσεις φέτος στην πόλη απούσες. Περίεργο; Το αντίθετο. Φυσικό και επακόλουθο μιας διαδικασίας που ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη, με υπονόμευση του πολιτικού στίγματος του Φόρουμ, ώστε να χωρέσουν οι δυνάμεις της συναίνεσης και ιδιαίτερα η ΣΕΣ (και, βέβαια, στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ).
• Η κλιμάκωση της αδιαφάνειας και των υπόγειων διαδικασιών. Συζήτηση για τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα του ΕΚΦ δεν επιτράπηκε. Αλλα έγγραφα κυκλοφορούσαν επίσημα στο διαδίκτυο, με άλλα είχε και δούλευε ο «κλειστός πυρήνας», και οι αποκλεισμοί, ιδιαίτερα στο πρόγραμμα. Αλλα αποφασίζονταν συλλογικά το Σάββατο το βράδυ στις ομάδες εργασίες και... τα αντίθετα έρχονταν ως εισήγηση και συμπέρασμα στην ολομέλεια να αποφασίσει!!
• Η αντιδραστική στροφή στο πρόγραμμα. Η συνδιάσκεψη για τις τοπικές συγκρούσεις και την ευθύνη της Ευρώπης κρίθηκε μη αναγκαία (Βαλκάνια και Κυπριακό συμπεριλαμβάνονταν), αντίθετα στη θέση της κρίθηκε αναγκαία και απαραίτητη ...συνδιάσκεψη για τα προβλήματα των ομοφυλόφιλων στην Ευρώπη. Το σεμινάριο του Ινστιτούτου «Μαρξ - Ενγκελς» της Γερμανίας για το Σοσιαλισμό και αυτό της ΠΟΔΝ για τους αγώνες της νεολαίας στην Ευρώπη, παραλίγο να «εξαφανιστούν» κάτω από το τραπέζι, και μόνο μετά από επίμονες παρεμβάσεις διασώθηκαν, ενώ τα χίλια και ένα σεμινάρια της ΑΤΤΑC βρέθηκαν, όλα μα όλα «οκ.».
• To -επίσημο πλέον- στρογγυλοκάθισμα της Σοσιαλδημοκρατίας στο σβέρκο των κινημάτων, με την αναγόρευσή της «σε ένα από τα τέσσερα πολιτικά ρεύματα της Αριστεράς στην Ευρώπη» (!), όπως είπε ο σ. της Επανίδρυσης, που παρουσίαζε το σχέδιο προγράμματος εισηγούμενος το πάνελ του περίφημου «διαλόγου μεταξύ κινημάτων και κομμάτων» (ακριβέστερα: των «κινημάτων» που θέλουν ορισμένοι, με τα κόμματα που θέλουν ορισμένοι).

Απολαυστική ήταν η πρόταση των ομιλητών για το «επίσημο μέρος» των συνδιασκέψεων. Οι φωνές των κινημάτων και των αγώνων είναι περιορισμένες, ενώ φιγουράρουν 9 (!) εισηγητές της ΣΕΣ (σε 18 συνδιασκέψεις!!), πρόσωπα είτε άγνωστα είτε περιθωριακά στις χώρες τους (περίπτωση Ελλάδας), μέχρι και ορκισμένοι αντεπαναστάτες όπως ο Γιάσεκ Κουρόν (κολλητός του Βαλέσα, και πρώτος διδάξας του νεοφιλελευθερισμού στην Πολωνία ως υπουργός της πρώτης αστικής κυβέρνησης του '91-'92!!!).

Αλλους σκοπούς, όμως, έχουν αυτές οι δυνάμεις στο φόρουμ και όχι για την προώθηση της πάλης των κινημάτων. Εξάλλου, από τη μέχρι σήμερα διαδικασία, όλο και περισσότερο διαφαίνεται πως άλλο είναι τα κινήματα (και το «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης») και άλλο πράγμα το Φόρουμ. Ορισμένοι το διακηρύσσουν πλέον ανοιχτά, πως θέλουν να μετεξελίξουν την όλη διαδικασία σε μια από τα πάνω επιβαλλόμενη δομή, η οποία θα πνίξει στην κυριολεξία κάθε φωνή αγώνα και αμφισβήτησης. Αλλοι, βλέπουν σε αυτό τη μεγάλη ευκαιρία να οικοδομηθεί ένα «νέο πολιτικό υποκείμενο» -λέγε με Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα- και άλλοι προσβλέπουν σε όλα τα παραπάνω συν τη δυνατότητα να διαπραγματεύονται καλύτερα με τη Σοσιαλδημοκρατία.

Ορισμένες απόψεις που αναβιώνουν επίσης σήμερα, δανεικές από την ένδοξη ιστορία προδοσίας του ευρωκομμουνισμού των δεκαετιών του '70 και '80, περί «νέων κινημάτων», «νέο ρόλο των κομμάτων και νέα σχέση με τα κινήματα», και που αμφισβητούν τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, τη σημασία ύπαρξης κόμματος νέου τύπου (μέχρι και πώς τα συνδικάτα μετατρέπονται σε πολιτικά υποκείμενα και κόμματα, τέτοια λέγανε το '78!) δεν αξίζουν καν να σχολιαστούν. Τις έχει ήδη σχολιάσει η ιστορία.