Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Μια ψυχή έχει το σχέδιο Ανάν στην πραγματικότητα και αυτή σφραγίζεται από τη νομιμοποίηση και διαιώνιση των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής. Η δεύτερη είναι απλά και μόνο μια επίφαση ψυχής, όπως επίφαση «κοινού κράτους» είναι το ομοσπονδιακό μόρφωμα, που προβλέπει. Και πέρα απ' αυτά, υπάρχουν και τα εξής: Το σχέδιο Ανάν καθιερώνει ένα νέο κρατικό μόρφωμα, με περιορισμένη κυριαρχία και ανεξαρτησία, θέτοντάς το στο έλεος των «προστάτιδων δυνάμεων» και των «επιδιαιτητών». Διατηρεί, αναπαράγει και αναβαθμίζει όλα όσα χώριζαν τις δύο κοινότητες, ώστε να λειτουργεί απρόσκοπτα η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και στο μέλλον. Για να μη μιλήσουμε, για τα τελεσιγραφικά χρονοδιαγράμματα και όλα όσα έχουν αποκαλυφθεί, τα οποία οδηγούν σ' ένα και μόνο συμπέρασμα: Το σχέδιο δεν είναι προς διαπραγμάτευση. Τουλάχιστον, σε όλα τα βασικά σημεία του. Είναι ένα σχέδιο κομμένο και ραμμένο στην επιδίωξη των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, να κάνουν ολοκληρωτικά κουμάντο - με τον ένα ή άλλο τρόπο - στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο της ανατολικής Μεσογείου, που λέγεται Κύπρος.

Ολ' αυτά, όμως και αρκετά ακόμη, ο Γ. Δραγασάκης τα παραβλέπει. Βλέπετε, ου γαρ έρχεται μόνη η λογική των «ευρω-μονόδρομων». Συνοδεύεται από το ρεαλισμό της προσαρμογής και της υποταγής και μπόλικες αυταπάτες, για το χαρακτήρα και την ουσία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.