Ενα όνομα, ένας θρύλος. Μέσα στους υπόλοιπους «μεγάλους» ποδοσφαιριστές του παγκόσμιου στερεώματος ήταν και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ενας ποδοσφαιριστής που από μικρός ήταν το Νο 1 στις προτιμήσεις τόσο των προπονητών όσο και του κόσμου που παρέμεινε πιστός στο «βασιλιά των σπορ».

O Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έζησε μια ζωή σαν παραμύθι. Γεύτηκε τα πάντα. Και τις καλές και τις άσχημες στιγμές, που περνάει αυτή την εποχή κάνοντας αποτοξίνωση για μια ακόμη φορά στην Κούβα, φιλοξενούμενος του μεγαλόψυχου Φιντέλ Κάστρο. Βλέπετε, οι Αμερικανοί τού γύρισαν την πλάτη. Επειδή «τόλμησε» να τα βάλει με το βρωμερό πολιτικό σινάφι τους.

Ας δούμε όμως αυτή την πολυτάραχη ζωή του:

Η μεγάλη κλάση του Μαραντόνα φάνηκε από πολύ νωρίς. Από τα εννέα του χρόνια και μέσω γνωστών συστήθηκε στον Φράνσις Κορνέχο, που ήταν τεχνικός μιας ομάδας ταλέντων της κλάσης του 1960. Η Λος Σεμπογίτας τον δέχτηκε και από εκεί ξεκίνησε ο νέος θρύλος της εποχής. Ο πρώτος τίτλος στην παιδική κατηγορία ήταν και η αρχή για τη μεγάλη λίστα των επιτυχιών του Αργεντίνου παίκτη, που στο τέλος τον κατέστρεψε αντί να τον κάνει αντάξιο άλλων ποδοσφαιριστών της εποχής του.

Η συνέχεια ήταν το ίδιο καλή όσο και η αρχή. Από την Αργεντινή βγήκε για πρώτη φορά το 1971, αλλά δεν αγωνίστηκε λόγω προβλημάτων στα ταξιδιωτικά του έγγραφα. Η πικρία ήταν έκδηλη στις τάξεις των ποδοσφαιρόφιλων, που ήθελαν να γνωρίσουν από κοντά τον «πιτσιρικά» που μιλούσε γι' αυτόν όλη η Αργεντινή. Το μόνο όνομα που ακουγόταν από τη Σεμπογίτας ήταν του Μαραντόνα. Η τηλεόραση και τα διάφορα περιοδικά ασχολούνταν με αυτόν. Η ομάδα στηριζόταν στον Ντιέγκο και έτσι δημιουργήθηκε το αήττητο σερί των 140 νικών.

Η πρώτη εμφάνιση στο Αργεντίνικο Πρωτάθλημα ήρθε το 1976. Η Αρχεντίνος Τζούνιορς μπορεί να έχασε, ο Ντιέγκο μπήκε σαν αλλαγή αλλά ο κόσμος τον χειροκρότησε. Εκείνη η χρονιά ήταν που τον καθιέρωσε στη χώρα του αφού αγωνίστηκε για 11 φορές με τα χρώματα της Τζούνιορς. Τον επόμενο χρόνο, σε ένα φιλικό της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου ανδρών της Αργεντινής, ο Ντιέγκο Μαραντόνα φόρεσε για πρώτη φορά τα χρώματα της πατρίδας του. Ο Λουίς Σεζάρ Μενότι εμπιστεύτηκε τον 17χρονο τότε παίκτη που μπήκε σαν αλλαγή προς το τέλος του αγώνα. Η επόμενη εμφάνιση με τα εθνικά χρώματα ήρθε το 1979, οπότε έγινε και εθνικός ήρωας αφού στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στους Νέους. Η φήμη του ύστερα από αυτήν την επιτυχία είχε φτάσει στα ύψη. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της χώρας του ασχολούνταν μόνο με το όνομά του. Η μία εμφάνισή του ήταν καλύτερη από την άλλη. Ετσι το 1980 ο πρόεδρος της Ρίβερ Πλέιτ αποφάσισε να μπει στο κυνήγι της απόκτησής του από την Αρχεντίνος. Η μεταγραφή του παίκτη δεν έγινε αλλά το 1981 η μάχη για τον ποδοσφαιριστή είχε ανάψει. Ολες οι ομάδες τον ήθελαν στο «ρόστερ» τους. Νικήτρια βγήκε η Μπόκα Τζούνιορς, που τον απέκτησε μέχρι το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου. Το «χρυσό παιδί», όπως τον φώναζαν στην Αργεντινή, ήταν το πρώτο όνομα. η φήμη του είχε απογειωθεί και όλοι ήθελαν να του μοιάσουν. Ο τίτλος με τη νέα του ομάδα δεν αποτελούσε πλέον είδηση.

Το 1982 η Ισπανία σείεται αφού ο Μαραντόνα παίρνει την απόφαση να περάσει τον Ατλαντικό και να εγκατασταθεί στην Ιβηρική Χερσόνησο. Η Μπαρτσελόνα αποκτά τον παίκτη και στα 22 του χρόνια είχε ό,τι μπορούσε να φανταστεί. Ηταν ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του κόσμου, αφού το κόστος της μεταγραφής του «άγγιξε» το αστρονομικό, εκείνη την εποχή, ποσό των 8 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκτός από τη μεγάλη μεταγραφή, το 1982, ήταν και έτος-σταθμός στην ιστορία του Αργεντίνου επιθετικού, καθώς συμμετείχε για πρώτη φορά σε Μουντιάλ. Η φήμη του δε συνδυάστηκε με τις εμφανίσεις του, καθώς δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα. Η Αργεντινή αποκλείστηκε από τη 2η φάση του θεσμού και το ενδιαφέρον του στράφηκε στο Ισπανικό Πρωτάθλημα και στη νέα του ομάδα. Η «Μπάρτσα» δεν πέτυχε το στόχο της, που ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά ο Ντιέγκο συνέχιζε να ξεχωρίζει σε κάθε εμφάνισή του. Το 1983 προσβάλλεται από ηπατίτιδα και εγκαταλείπει τους αγωνιστικούς χώρους για λίγο και στο ξεκίνημα της περιόδου '83-'84 επιστρέφει στο «Καμπ Νου». Ομως ο σοβαρός τραυματισμός του στον αγώνα με την Μπιλμπάο τον ανάγκασε να αφήσει εκ νέου τα γήπεδα για ένα διάστημα τεσσάρων μηνών.

Η απουσία του μεγάλου «αστεριού» έθεσε εκτός μάχης την Μπαρτσελόνα για άλλη μια φορά. Η ισπανική ομάδα δεν έφτασε στον τίτλο αλλά έχασε και στον τελικό του Κυπέλλου της χώρας από την Μπιλμπάο με 1-0. Ετσι ο Μαραντόνα τελείωσε κάπως άδοξα τη θητεία του στο «Καμπ Νου». Ο πρόεδρος της «Μπάρτσα» έψαχνε υποψήφιο αγοραστή για τον παίκτη και αυτό ήταν το πλέον εύκολο. Η Νάπολι απέκτησε τον Αργεντίνο άσο προκειμένου να συναγωνιστεί τις άλλες ομάδες του Καμπιονάτο, που η φήμη του ανέβαινε στο παγκόσμιο στερέωμα. Η μετακίνησή του στην ομάδα της Νότιας Ιταλίας ήρθε το καλοκαίρι του 1984, την οποία βοήθησε τα μέγιστα. Μπορεί να μην κατέκτησε από την αρχή τους τίτλους που ήθελαν οι Ναπολιτάνοι «Τιφόζι», αφού μέχρι το 1987, που η Νάπολι κατέκτησε το πρωτάθλημα, κινούνταν σε μέτρια επίπεδα. Η προσφορά του Μαραντόνα όμως ήταν μεγάλη αφού βγήκε πολλές φορές από τους πρώτους σκόρερ του πρωταθλήματος πίσω από τον εξίσου μεγάλο ποδοσφαιριστή Μισέλ Πλατινί και άλλαζε πολλές φορές την τροπή του αγώνα.

Εκτός όμως από την Ιταλία η προσφορά του ήταν εξίσου μεγάλη και στην Εθνική Ομάδα της Αργεντινής. Στο Μουντιάλ του Μεξικού, το 1986, η Αργεντινή δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανένα άλλο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Οχι για το σύνολο που διέθετε αλλά για τον ποδοσφαιριστή με το νούμερο «10» που έκανε τη διαφορά. Η συμβολή του στον προημιτελικό ήταν η μέγιστη, αφού με το «χέρι του θεού» η «Σελεσιόν» άφησε την Αγγλία εκτός ημιτελικής φάσης ύστερα από την ήττα της με 2-1. Ο Αργεντίνος σκόραρε με το χέρι αλλά μετά το παιχνίδι δήλωσε: «Το χέρι δεν ήταν δικό μου, αλλά του θεού». Ο Μαραντόνα ήταν για τους συμπατριώτες του ο θεός. Αυτό το Μουντιάλ εκτός από αυτή τη φάση σημαδεύτηκε και από το γκολ του ίδιου στον αγώνα με την Αγγλία, όταν πήρε την μπάλα πριν το κέντρο του γηπέδου και αφού πέρασε οκτώ παίκτες έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Στην ίδια διοργάνωση η Αργεντινή ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλοπάτι του κόσμου αφού κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την πάσα που έβγαλε στον Μπουρουσάγκα, που σημείωσε το τελικό 3-2 επί της Δ. Γερμανίας.

Η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του φάνηκε και στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990. Η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία στο γήπεδο της Νάπολι, το «Σαν Πάολο», για την ημιτελική φάση του θεσμού, όπου η «Σκουάντρα Ατζούρα» αποκλείστηκε από τη συνέχεια. Ο Μαραντόνα ήταν πάλι το πρόσωπο των αγώνων και ο τελικός ήταν μια από τις χειρότερες εμπειρίες του Αργεντίνου άσου. Οι οικοδεσπότες Ιταλοί τον αποδοκίμαζαν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα και έτσι η Γερμανία πήρε τον τίτλο με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μπρέμε (1-0). Η πτώση του «θρύλου» δεν αργούσε να έρθει.

Οι Ιταλοί δεν ξέχασαν τον αποκλεισμό της ομάδας τους από τον Μαραντόνα. Η μαφία έβαλε το «χέρι» της και ο μεγάλος αυτός ποδοσφαιριστής έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Το Μάρτη του 1991 ο Ντιέγκο επιλέχθηκε για «αντι-ντόπινγκ κοντρόλ». Το θετικό δείγμα τού στοίχισε στην καριέρα του. Οι τελευταίες εμφανίσεις του ήταν πλέον κοντά. Στο Μουντιάλ του 1994 βρέθηκε και πάλι «ντοπέ». Η ύστατη ποδοσφαιρική του εμφάνιση ήταν με τα χρώματα της Μπόκα Τζούνιορς όπου το 1997 είπε το «αντίο» από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα που τον καθιέρωσαν και τον ανέδειξαν ως έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή.