Μετά τις πρόσφατες εκλογές στο Ιράν, το άθλημα του σκακιού αντιμετωπίζει νέα δίωξη, μετά από αυτή του 1979, όταν χαρακτηρίστηκε ...τυχερό παιχνίδι (συγκεκριμένα, οι ισλαμιστές τότε είχαν πει ότι το σκάκι ενθάρρυνε την «κυβεία»)...

Πνευματικοί άνθρωποι, επιστήμονες και χιλιάδες σκακιστές αναγκάστηκαν να μην παίζουν σκάκι σε δημόσιους χώρους, ενώ, μετά την οριστική απαγόρευσή του, το 1981, δημιουργούσαν τα πρωταθλήματα και τα διάφορα τουρνουά με μεγάλη μυστικότητα, αφού πλέον ήταν παράνομο...

Η οπισθοδρομική αυτή απόφαση κατά του σκακιού είχε σαν αποτέλεσμα την καθυστέρηση της ανάπτυξής του μέχρι το 1988, όταν ο πνευματικός ηγέτης Αγιοτολάχ Χομεϊνί το αποκατέστησε και όχι μόνο επέστρεψε θριαμβευτικά στον αγωνιστικό του ρυθμό, αλλά γέμισαν σκακιέρες οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πλατείες και τα δημόσια κτίρια. Λειτούργησαν, επίσης, οι σκακιστικοί φορείς και οι σύλλογοι, ενώ η εθνική ομάδα της Συρίας έλαβε μέρος στην 28η Ολυμπιάδα της θεσσαλονίκης (Δεκέμβρης 1988), με τους Μπέιταρ, Σχανταρέβιαν, Ακίλ και Αλ. Μαχαϊρί.

Τώρα, οι σκακιστές του Ιράν, οι μαθητές όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, ο πρόεδρος της Σκακιστικής Ομοσπονδίας του Κασάν Αλί Χασεμί Τεχρανί, αναρωτιούνται ποια θα είναι η αντίδραση των αρχών της χώρας, αλλά, περισσότερο, ποια θα είναι η αντίδραση της FIDE, που το επίσημο έμβλημά της είναι το «Gens Una Samus».

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο Τεχρανί, όχι μόνο δεν έκρυψε τις σκακιέρες, αλλά συνέχισε το σκακιστικό αγωνιστικό πρόγραμμα και, ταυτόχρονα, έστειλε δεκάδες επιστολές σε εφημερίδες, κληρικούς και αθλητικές αρχές, επισημαίνοντας την ωφελιμότητα και την αξία του σκακιού.

Είναι γεγονός ότι ο σωστός τρόπος σκέψης της νεολαίας και γενικά του λαού ενοχλεί κάποιους στο Ιράν (και όχι μόνο), σε βαθμό που το «διάταγμα» αυτό δείχνει παράλληλα και πόσο εξαρτάται η ελευθερία του λαού από την εξουσία...