Ξεκινούν σήμερα οι εργασίες του 6ου Τακτικού Συνεδρίου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΠΟΣΔΕΠ) των ΑΕΙ, οι οποίες ολοκληρώνονται την Κυριακή με την εκλογή νέας Διοικούσας Επιτροπής και Εκτελεστικής Γραμματείας.

Το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ πραγματοποιείται σε μία περίοδο νέων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Είχαν οι προηγηθεί οι μεγάλες κινητοποιήσεις των πανεπιστημιακών που ανέδειξαν τα προβλήματα του χώρου, έδειξαν τις δυνατότητες του κλάδου, αλλά και πρόβαλαν τις τεράστιες ευθύνες της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΠΟΣΔΕΠ για την παγίδευση του κλάδου σε ένα «διάλογο» με το υπουργείο Παιδείας, που στόχο έχει να αδρανοποιήσει τις αντιστάσεις των πανεπιστημιακών μπροστά στις αλλαγές που προωθούνται στην ανώτατη εκπαίδευση.

Το συνέδριο θα εξετάσει τον απολογισμό της απερχόμενης διοικούσας επιτροπής και εκτελεστικής γραμματείας και θα προγραμματίσει τη δράση του κλάδου για το επόμενο διάστημα.

Μιλώντας στο «Ρ», ο Νίκος Ασπράγγαθος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Πάτρας και μέλος της ΕΓ της ΠΟΣΔΕΠ, σημείωσε:

«Αφετηρία των θέσεών μας ως Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση(ΔΗΠΑΚ) είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται σήμερα στο πανεπιστήμιο. Η μετάβαση από το δημόσιο πανεπιστήμιο στο επιχειρηματικό, που λειτουργεί με όρους ανταγωνισμού της καπιταλιστικής αγοράς, γίνεται στο πλαίσιο των κεφαλαιοκρατικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Οι αναδιαρθρώσεις αυτές έχουν προδιαγραφεί από τη "διακήρυξη της Μπολόνια", που η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από τις δυνάμεις που στηρίζουν την ΟΝΕ, κάνει πράξη, είτε με θεσμικές αλλαγές είτε μέσω των προγραμμάτων χρηματοδότησης του πανεπιστημίου όπως το ΕΠΕΑΕΚ, με τους όρους και τις κατευθύνσεις που επιβάλλει η ΕΕ.

Τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα της νεολαίας είναι τα πρώτα θύματα της βίαιης αναδιάρθρωσης. Το σημερινό πανεπιστήμιο πρωτοπορεί στη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και στη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων και κυρίως αυτών της μερικής απασχόλησης, των ερευνητών των μεταπτυχιακών και των συμβασιούχων διδασκόντων (του λεγόμενου προεδρικού διατάγματος 407). Την ίδια επίθεση δέχεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα και συνολικά οι εργασιακές συνθήκες και οι αποδοχές των μελών ΔΕΠ που ζουν μόνο από το μισθό τους.

Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα του ΔΕΠ έχει να διαλέξει δύο δρόμους: είτε να συμβιβαστεί με τα δεσμά του επιχειρηματικού πανεπιστημίου ή να σπάσει το συμβιβασμό και την υποταγή και να αγωνιστεί για ένα νέο πανεπιστήμιο των κοινωνικών αναγκών.

Η τελευταία κινητοποίηση του ΔΕΠ έδειξε ότι ο περιορισμός των διεκδικήσεων σε αιτήματα μόνο οικονομικού χαρακτήρα, παρόλο που είναι δίκαια, και ο δρόμος της απομόνωσης από το φοιτητικό κίνημα που αντιπαλεύει τις αναδιαρθρώσεις στο πανεπιστήμιο και το ευρύτερο εργατικό κίνημα, έχει κατάληξη την ήττα. Η ΔΗΠΑΚ προτείνει το δρόμο της συνολικής αντιπαράθεσης με την πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης. Ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος της συμμαχίας με το αγωνιστικό φοιτητικό και λαϊκό κίνημα. Παλεύει για ένα νέο πανεπιστήμιο των εργασιακών και μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας και των λαϊκών αναγκών».