Ακολουθώντας με κλειστά τα μάτια τον Κώστα Βάρναλη όταν περιγράφει «αυτούς που τα τυφλά κινήματα της ψυχής πιάνουν να τα κάνουν προστάγματα λογικής», βρέθηκα μπροστά στους απέναντι.

Οι απέναντι, αφού κυκλοφόρησαν για χρόνια μέσα στις γραμμές του κινήματος, ανεβαίνοντας συνήθως την κλίμακα της ιεραρχίας, αποφάσισαν κάποια στιγμή ν' ακολουθήσουν το ατροφικό εγώ τους και πέρασαν απέναντι. Δικαίωμά τους. Οπως δικαίωμά τους είναι η ανελέητη κριτική που ασκούν στους πρώην συντρόφους τους. Για τους απέναντι δεν αισθάνομαι καμία λύπη ούτε οίκτο, αφού δεν είμαι χριστιανός, γι' αυτό περνώ γρήγορα στην περιφρόνηση. Περιφρόνηση γιατί τόσο καιρό έκρυβαν έναν Ιεχωβά μέσα τους. Τον Ιεχωβά που, περιμένοντας πάντα μια καταστροφή, δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του από το να διαλέγει ημερομηνίες για το κακό που έρχεται.

Οι απέναντι μονίμως διαλέγουν για ημερομηνία καταστροφής κάθε εκλογική αναμέτρηση. Μετά δεν αφήνουν κανάλι που να μην είναι ευπρόσδεκτοι, αφού είναι η κρυφή χαρά των Πρετεντέρηδων. Εκεί, ακολουθώντας το τυπικό των Ιεχωβάδων, ξεδιπλώνουν τα επιχειρήματά τους γύρω από την καταστροφή του ΚΚΕ με την εξής φράση: «Εδώ μιλάνε οι αριθμοί, όχι εμείς». Μετά ανανεώνουν το ραντεβού για την επόμενη εκλογική καταστροφή.

Οποιος στοιχειωδώς έχει μελετήσει την ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος γνωρίζει πως κάθε κομμουνιστής ακροβατεί πάνω στο σχοινί χωρίς να καταδέχεται από κάτω δίχτυ. Δικαίωμα στην περιφρόνηση λοιπόν για όσους περιμένουν την πτώση του. Περιφρόνηση ανάλογα με την ιστορία του καθενός, ακόμη και για το χρόνο που πέρασε δίπλα μας. Περιφρόνηση σαν ένας καθρέφτης, όπου οι πρώην «απ' όλα», οι τύποι του στιλ «ξέρεις εγώ τι έχω προσφέρει εκεί;» θα πετρώσουν με την εικόνα τους και θα γίνουν για πάντα ενθύμια προς αποφυγήν.