Σε άγνωστα περιστατικά της αντιστασιακής δράσης του Ν. Κιτσίκη αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, ο Φ. Τσέκερης, ο οποίος υπήρξε φοιτητής του μεγάλου πανεπιστημιακού δασκάλου εκείνα τα δύσκολα χρόνια.

«Εκτός των άλλων - είπε - ο Ν. Κιτσίκης ήταν ένας άνθρωπος γενναίος και τολμηρός, αλλά όταν χρειαζόταν και χειροδύναμος. Και αναφέρθηκε σε δύο περιστατικά όπως τα έζησε σαν σπουδαστής τότε της Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ:

Ηταν 6 Μαρτίου 1942. Το Πολυτεχνείο απεργούσε. Ενας σπουδαστής μπήκε λαχανιασμένος στη Λέσχη μας και μας είπε ότι από την είσοδο της οδού Πατησίων μια ομάδα χαφιέδων μπήκε στην αυλή του Πολυτεχνείου. Αρπάξαμε ο καθένας ό,τι βρήκε μπροστά του, ένα ξύλο ή σιδερικό και κατεβήκαμε τρέχοντας, οπότε βρεθήκαμε μπροστά σε ένα θέαμα που μας άφησε άναυδους. Είδαμε τον Ν. Κιτσίκη ανασκουμπωμένο να παλεύει με τους χαφιέδες και να τους σπρώχνει προς την έξοδο. Σε λίγο πετάχτηκαν όλοι οι χαφιέδες έξω.

Μια άλλη φορά, το 1944, λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση, μια ομάδα σπουδαστών, οι λεγόμενοι Εθνικόφρονες που βρίσκονταν συνεχώς σε αντιπαράθεση με τους ΕΠΟΝίτες, είχαν συγκεντρωθεί στο Αμφιθέατρο Γκίνη και απαίτησαν από τον Κιτσίκη να πάει εκεί και να απολογηθεί γιατί η όλη συμπεριφορά του ήταν ευνοϊκή προς τους ΕΠΟΝίτες. Εμείς τον παρακαλέσαμε να μην πάει. "Θα πάω μας είπε, όχι σαν κατηγορούμενος, αλλά σαν κατήγορος". Πράγματι πήγε και τους είπε περίπου τα εξής:

"Πράγματι προσπαθώ να συμπαρασταθώ σ' αυτά τα παιδιά, δηλαδή στους ΕΠΟΝίτες, γιατί αυτοί κάθε μέρα παλεύουν στους δρόμους εναντίον των καταχτητών. Τραυματίζονται ή σκοτώνονται στα συλλαλητήρια. Συλλαμβάνονται, βασανίζονται και εκτελούνται από εκτελεστικά αποσπάσματα. Κυνηγιώνται και είναι υποχρεωμένοι να ζούνε σε παρανομία μακριά από τα σπίτια τους. Εχουμε υποχρέωση και εγώ και άλλοι καθηγητές να βρισκόμαστε πλάι τους, να τους βοηθάμε με κάθε τρόπο και κυρίως να τρέχουμε για να τα γλιτώσουμε από τα νύχια των Γερμανών ή της Ειδικής Ασφάλειας όσους μπορούμε.

Κι εσείς δε θα πρέπει να τους κυνηγάτε, αλλά να παλεύετε μαζί τους και όχι εναντίον τους, διαφορετικά θα πρέπει να ξέρετε ότι με αυτό που κάνετε, βοηθάτε τους Γερμανούς".

Αυτά ο Ν. Κιτσίκης τα είπε απευθυνόμενος σ' ένα πολυπληθές κοινό παρόλο ότι ήξερε ότι αυτό θα μπορούσε να το πληρώσει με την ίδια τη ζωή του»...

«Για τους σπουδαστές του - συνέχισε ο Φ. Τσέκερης - ο Ν. Κιτσίκης δεν ήταν ο αυστηρός Πρύτανης, αλλά ο μεγάλος φίλος που τους προστάτευε και που οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες γι' αυτούς.

Προς το τέλος της Κατοχής σε συγκέντρωση που είχε γίνει για να υποδεχτούν οι παλαιοί τους νεοεισαχθέντες σπουδαστές, ο Ν. Κιτσίκης απευθύνοντας χαιρετισμό μεταξύ των άλλων είπε:

"Αλλά ο χαιρετισμός μου στρέφεται και προς σας τους παλαιούς σπουδαστές του Πολυτεχνείου, οι οποίοι μέσα στη θύελλα, που κλυδωνίζει τον τόπο μας τέσσερα χρόνια τώρα, εκρατήσατε υψηλά τη σημαία των ελληνικών ιδανικών της πατρίδας, της επιστήμης και της τέχνης. Αι στερήσεις δε λύγισαν την ψυχή σας. Η ψυχή των σπουδαστών μας ποτέ δεν υπήρξε περισσότερον ρωμαλέα και γενναία από σήμερα. Τα δεινά που επεράσατε εχαλύβδωσαν το φρόνημά σας. Εγίνατε προώρως σοβαροί. Εις τα καλύτερα χρόνια σας, εστερήθητε την χαράν της ζωής. Τα μεγάλα ζητήματα που σας απησχόλησαν δε σας άφησαν ούτε στιγμή να απολαύσετε τις θετικές χαρές που προσφέρει η νεότης.

...Οι παλαιοί σπουδασταί μας γεμίζουν υπερηφάνεια και νόηση ικανοί με ενωμένα τα χέρια να προχωρήσουν εις επιτέλεσιν σοβαροτέρων επιταγών εκεί που τα πεπρωμένα της φυλής, εκεί που η ιστορία της Ελλάδος το επιβάλλει. Οι νέοι σπουδαστές θα πρέπει να φανούν άξιοι των παλαιών συναδέλφων των"».