«Βιογραφικόν ακμαιότατον». Μακρύς κι αδυνατούλης, σαν σπιρτόξυλο, ο γελωτοποιός. Κι όμως το βιο-ηθικόν του είναι ακμαιότατον. Γιατί; Γιατί κατάγεται από παλιό, καλό κι ανθεκτικό γένος. Το γένος του αξιολάτρευτου και αθεόφοβου «τρελού», που έπλασε ο Σαίξπηρ στον «Βασιλιά Ληρ», για να λέει και να παριστάνει με την «τρέλα» του την πάσα μαύρη αλήθεια. Για κάθε λογής και εποχής «βασιλιάδες», εθνικά και υπερεθνικά, φανερά και κρυφά «γκουβέρνα». Για να ξεμπροστιάζει σαρκαστικά ό,τι σάπιο υπάρχει. Στην, όποια, «Δανιμαρκία».

Αυτό κάνει κι ο συγκαιρινός μας «τρελός». Ο Στάθης. Μόνο που το κάνει με άλλον τρόπο. Οχι σε «αίθουσες τελετών» του «βασιλείου», αλλά πάνω σε χαρτί. Με μολύβι και πενάκι. Με μαύρη και χρωματιστή μελάνη. Λέει και αναπαρασταίνει των καιρών μας την πάσα μαύρη αλήθεια. Σαν μαριονέτα παίζει με κάθε λέξη. Ψάχνει το ιστορικό και νοηματικό υπέδαφός της. Το κυριολεκτικό και μεταφορικό νόημά της. Την «τρελαίνει» κι αυτήν με το να την αναγραμματίζει σε «έλξη». Και τότε κάθε λέξη έλκει μια εικόνα. Κάθε εικόνα έλκει κι άλλη λέξη. Και δυο μαζί, λέξη και εικόνα παίζουν το παιχνίδι της αλήθειας του γελοίου, στις ποικίλες μορφές του γελοίου. Οπότε ξανατίθεται το ουσιώδες ερώτημα του Σαίξπηρ: Ποιος είναι πραγματικά τρελός; Ο γελωτοποιός ή ...ο Ληρ;

Πώς να μην μπει κανείς σε πειρασμό να γράψει για τη σκιτσο-γελοιογραφική «τρέλα» του Στάθη, όταν, μάλιστα, το ακμαιότατον ηθικόν της έχει στο ενεργητικό της είκοσι ετήσια λευκώματα, με γελοιογραφίες και ένα λεύκωμα με εικονογραφημένα τραγούδια; Πώς να κλείσεις τα μάτια μπροστά στη μορφή και στο περιεχόμενο της «τρέλας» του; Μπροστά στο σπουδαίο ταλέντο του, το μεγαλύτερο, ίσως, της γενιάς του; Πώς να μη δεις ότι η ιστορική του γνώση είναι που τροφοδοτεί τα σκίτσα του, αλλά και ότι τα σκίτσα του ιστοριογραφούν τη σύγχρονη Ελλάδα της «παγκοσμιοποίησης»;. Οτι ο Στάθης είναι σήμερα ο τολμηρότερα και ουσιαστικότερα πολιτικός σκιτσογράφος του τόπου μας και από τους πιο πολιτικούς σκιτσογράφους, διεθνώς;

Ως απόδειξη των παραπάνω παραπέμπουμε τον αναγνώστη μας και στο νέο λεύκωμα του Στάθη «Οι γελωτοποιοί» (εκδόσεις «Πατάκη»), το οποίο περιλαμβάνει σκίτσα και γελοιογραφίες που δημοσιεύτηκαν από τον Οκτώβρη του 1999 μέχρι το Σεπτέμβρη του 2002. Σκίτσα και γελοιογραφίες, των οποίων το θέμα συνοψίζουν, ως μότο, τρεις στίχοι του ποιητή - στιχουργού Μάνου Ελευθερίου: «Το γένος των φονιάδων πια πληθύνεται./ Σε μυστικά εργοστάσια με το κρυφό τους χέρι/ εκεί ετοιμάζουνε θανάτους και θανάτους...». Σκίτσα και γελοιογραφίες που τις αντικρίζεις και δεν ξέρεις τι πρέπει πιο πολύ; Να γελάσεις ή να κλάψεις. Κι άλλες που, αυτοστιγμεί, σου βουρκώνουν τα μάτια, όπως «Η Πιετά της Ραμάλα».